Het woord fashion schijnt steeds meer grip te krijgen op onze lifestyle. Je moet in de ogen van sommigen meedoen, want anders val je buiten de boot. Hoe zo val je buiten de boot en hoe zo bepaalt iemand de kledinglijn van die ander. Het lijkt steeds vaker, dat de kleding die iemand draagt, belangrijker is, dan de persoonlijkheid van de persoon waar je tegen aankijkt. Ga ik te kort door de bocht door de kleding, in alle waardering, slechts te zien als de verpakking van een persoonlijkheid? Wat je bij apen na-apen noemt, heet bij de mensen mode.

Oké, je gaat niet in jutte zakken lopen, die je als kleding gebruikt en je kleedt je met goede bedoelingen om er netjes uit te willen zien en daar houdt het in mijn gedachten wel bij op. Het zal aan mijn leeftijd liggen, maar die dwang van als die modescouts die denken te moeten bepalen wat jij wel en wat jij niet kunt dragen, begint mij tegen te staan.

Mode, sorry, het begrip fashion in ruimere zin, begin ik steeds vaker te zien als een bepaalde vorm van creativiteit, waarbij dan het accent hoofdzakelijk moet liggen bij het woord creativiteit. Als dan anderen de creativiteit ontdekken en dat mooi vinden, zal ik de laatste zijn, die dat niet waardeer. Denk daarom, dat je waardering in een ander daglicht moet en kunt plaatsen als mooi vinden of misschien zelfs accepteren.

Als je vroeger, oké, jaren geleden gaten en scheuren in je lange broek, die nu plotseling pantalon moet heten, had, herstelde je moeder de broek door er een lapje op of in te naaien, zodat het gat werd gedicht. Ik durf het creatief te noemen, dat anderen de gaten in de pantalons mooi gingen vinden en ook wel zo’n pantalon met een gat of scheur wilden hebben. Met die ommezwaai heb ik totaal geen moeite.

Wel heb ik terdege moeite, nogmaals, met al die modescouts, die commentaar geven op de kleding van bekende Nederlanders of zelfs op leden van ons Koninklijke huis. Wie durft nu met overtuigende zekerheid te beweren, dat die modescout het gelijk aan hun kant hebben? Duidelijk heb ik moeite met hun betweterigheid, die in hun mening naar voren komt, om toch maar anderen ervan te overtuigen, dat de getoonde kleding, die de persoon van het onderwerp draagt, totaal de plank misslaat.

De Nederlandse modeontwerper Jan Taminiau ( 1975 ) ontwierp in  2014 voor Koningin Maxima de postback jack. In de kleuren van een originele postzak van Post.NL creëerde de modeontwerper een outfit. Als ik dan het commentaar of de reactie hoor van een modescout op tv, als deze iets nuttigs denkt te zeggen en komt met: “ik vind het wel op een postzak lijken”, dan lig ik in een deuk. Alleen al de verbazing in de stem van de modescout die het is opgevallen, dat het design van de jurk van de Koningin, haar doet denken aan een postzak van Post.nl. Weet bijna zeker, dat je meerdere lessen moet hebben gevolgd aan een of andere subsidiabele instelling om die wijsheid te kunnen ventileren. Zoiets zeg je toch niet spontaan uit jezelf, maar als je zoiets ter berde brengt, moet die mening ondersteund worden. Het moet klinken als een vakkundige reactie. Dat bedoel ik nu met mijn mening, dat modescouts maar iets beweren. Het is slechts hun mening, die verstrekkende gevolgen kan hebben.

Laten wij toch normaal met elkaar omgaan en iedereen vrij laten om te dragen wat hij of zij denkt prettig is om te dragen. Of zijn er andere drijfveren die genoemde scout doen verplichten om het na-apen in een richting te sturen. Mag je het een vreemde gedachten noemen, dat een modescout inderdaad verplicht wordt gesteld om via de media de productie van kleding in een bepaalde richting te sturen?

De wetenschap heeft geleerd, dat bij ons mensen kuddegedrag niet vreemd is. Het is een bekend verschijnsel, wat een ander heeft, moet iedereen ook zo nodig hebben. Stel toch eens, dat jij op zal vallen, met betrekking tot de uitstraling, door het niet te hebben. Moet je daarbij vaststellen, dat jij niet na-aapt, of ligt het gedrag van je houding eerder bij het durven afzetten van de gesettelde orde. Je mag bloggen, dat je gewoon de lef hebt om je creativiteit te tonen door je anders te gaan kleden. Natuurlijk heeft het niets met na-apen te maken. Na-apen staat te boek als: < iets op een belachelijke manier nadoen >. Belachelijk nadoen gaat hierbij niet op. Denk, dat de drager van een modieus kledingstuk gewoon mee wilt doen. Het is hoe je het een naam geeft. Door dit gedrag kwam ik op de tekst: wat bij apen na-apen heet, noemen wij mode. Logisch toch, of niet?