Hoe simpel mag je het noemen, dat je een verhaal schrijft, dat in feite nergens overgaat. Mag je dat dan het resetten van je grijze massa noemen en het zien als ledigen van je gedachten? Je weet wel, zo’n situatie die je kunt vergelijken met het weggooien van een restant van iets. De wijzers van de klok in mijn werkkamer geven een tijd aan, waaruit ik mag opmaken, dat er straks weer een dag geschiedenis heeft geschreven. Met andere woorden een dag loopt ten einde en ik heb besloten om even mijn vingers voor de laatste keer van deze dag over het toetsenbord te laten racen. Nog eventjes en de dag wordt nacht die weer wordt gevolgd door een dag.

Zo maar even een verhaal, zoals ik blogde, het gaat in feite nergens over, maar toch dwalen mijn gedachten af naar zaken die mij deze dag iets deden. In de combinatie met mijn grijze massa, schijnt er een combinatie te zijn gevonden, waarbij mijn                 vingers op het toetsenbord mij op het scherm laten zien, wat ik zoal probeer aan te geven. Nieuwsgierig kijk ik naar het beeldscherm en zie de woorden in een bepaalde volgorde op het beeldscherm verschijnen.

Om mij heen en in het huis is het verder stil alleen het tikken van de klok rechts boven mijn bureau doet alle moeite om boven het ratelen van de vingers op de knoppen van mijn toetsenbord uit te komen. Ik begin plezier te krijgen in de strijd om te zien wie het qua geluid gaat winnen. Of het wordt het tikken van de klok of het ratelen over de toetsen wordt de winnaar. Als ik even stop met schrijven, bemerk ik, dat het geluid van de klok zo nu en dan het gevecht schijnt te bepalen.

Al lachend begin ik aan de herkansing en probeer ik het tikken van de klok te doen  verstommen. Ach wat stelt het in feite ook voor. Door mijn snelheid van het schrijven en het ratelen van de vingers over het qwerty toetsenbord probeer ik de dag af te sluiten met een verhaal, dat in feite geen verhaal is.

Terwijl mijn vingers op het toetsenbord de juiste knoppen proberen in te drukken, reproduceert mijn grijze massa de meldingen van de dag in mijn geheugen. In mijn brein verschijnt de tekst van de berichten die ik de afgelopen uren via de media heb mogen ontvangen. Ook deze zaterdagavond, ergens begin  2022, heeft mij weer doen realiseren, dat het ontstaan van vreemde berichtgevingen ook in 2022 gewoon doorgaat.

Persoonlijke gedachten over kennissen die ondanks de 2x Covid19 prik en het boostervaccin toch als positief zijn gelabeld en de komende dagen zware tijden zullen doormaken. Niet alleen de persoon in kwestie, maar ook hun naasten leven in afwachting van het gegeven of zijn nu ook positief zullen zijn of gelukkig nog negatief, dat toch weer positief klinkt.

Ik neem weer een slok van mijn koffie en bemerk, dat de kwaliteit van de ingeschonken koffie ook minder is. Vaag kan ik mij  herinneren, dat ik deze kop warme koffie, nu zo’n ruim 100 woorden terug, naast mijn toetsenbord heb gezet. Als een soort automatisme en in de veronderstelling, dat een kop koffie op het einde van een zaterdagavond niet zo snel koud zal worden, neem ik een slok.

Dat valt vies tegen. Heb ook geen zin om op dit tijdstip verse koffie te gaan zetten. Ondertussen dartelen mijn vingers over het toetsenbord in de trant van: “de persoon waar deze vingers van zijn, let toch niet op, want hij maakt zich druk om een koud geworden kop koffie”. En ja hoor, weer een zin. De teller van de woorden staat inmiddels op 615.

Weet u, dat het heerlijk is, om op zo’n ontspannen manier de dag af te sluiten met het doen van een laatste poging voor deze dag om even af te reageren. Af te reageren met een tekst, waarin of waaraan geen verhaal is gekoppeld. Op sportief terrein noemt men zoiets ook wel aftrainen.

Met nog een half uur, je kunt bloggen, zo aan het vroege begin van een nieuwe dag zullen ook de vingers van mijn hand hun rust vinden. Voor de uren daarna zal ook de grijze massa even tot rust komen of eh….je kunt het nooit met enige zekerheid stellen. Voor ik het weet, komen er allerlei gedachten naar voren, als ik het bed in stap, waarbij de meest mooie ideeën en suggesties worden ontplooid.

Wij zullen zien wat de volgende dag brengt. Elke dag zie ik als een uitdaging en van elke nieuwe dag probeer ik iets te maken. Zonder een vast omlijnd schema, doe ik mijn ding en kijk wel hoe het verloopt.

Ik heb de wedstrijd gewonnen van de klok. Mijn blog telt wederom 799 woorden.