Ze zeggen weleens “je moet het zien”. Vreemd, dat je op veel momenten in je leven het niet ziet. Komt dat nu, dat je te weinig om je heen kijkt of komt dat door andere oorzaken die schijnbaar je meer laten focussen op items die je belangrijker vindt. Toch voel ik mij in sommige gevallen schuldig, gewoon omdat ik het niet (duidelijk) heb gezien. Ik zeg wel eens gekscherend, dat mijn genieter defect is.

Elke bewoner van deze aardkloot speelt dagelijks zijn eigen rol. Je komt je verplichtingen na en je doet wat je denkt te moeten doen. Dag in en dag uit. Het loopt toch allemaal en dat is belangrijk. Ook het woord oogkleppen past ergens in deze tekst.

Er zijn van die momenten in ons leven dat je, zoals de Amerikanen het noemen, ‘een wake up’ hebt. Even een helder moment, waarbij een situatie je duidelijk wordt, die met recht de waarde “duidelijkheid“ verdient. Alleen door je dagelijkse beslommeringen draaf je verder en hecht je in feite geen waarde aan die kleine dingen die oh zo belangrijk zijn.

Iedereen kent zo’n moment. Een moment dat je door hebt, dat je ervan mag genieten. Ik had zo’n moment tijdens de uitvoering van de schoolmusical van mijn kleindochter. Elke 8^e klas van de basisschool houdt aan het einde van het schooljaar een musical. Als opa en oma mag je dan ook komen kijk. Je weet van te voren, dat de spelers soms qua tekst in de fout gaan, maar daarnaast moet je door de fouten heen prikken.

Ik was zeer onder de indruk, dat je je kleindochter ziet mee spelen in een schoolmusical die maar liefst 90 minuten duurt. Alle leerlingen probeerden hun rol goed te spelen en als toeschouwer heb ik genoten. Genoten, niet alleen van het spel, waarbij sommige spelers de tekst erg snel zeiden, zodat mijn gehoorapparaat soms even de volgorde kwijt was, maar daar ging het niet om. Bijna 90 minuten heb ik genoten van de inspanning van alle leerlingen die het toch maar even flikten. Toch maar even op hun manier een beeld probeerden weer te geven met een boodschap. De boodschap was duidelijk. Kort door de bocht genomen werden de toeschouwers erop gewezen, dat samenwerken in deze wereld erg belangrijk is.

Ik realiseerde mij tijdens het kijken, dat de groep spelers het toch maar even flikt om iets op de planken te zetten.  De spelers, bijna allen richting 11 of 12/13 jaar hadden zich ingezet om een goed resultaat te laten zien.

Dat bedoel ik nu met “je moet het zien”. Het zijn van die kleine dingen in onze hectische wereld die vaak worden vergeten. Natuurlijk maak ik mij er ook schuldig aan door maar door te denderen. Want ik moet, ik zal en ik wil. Je kunt ook zeggen, nergens voor nodig. Gewoon je laten overvallen door een Whatsapp bericht van je dochter met de mededeling, dat je kleindochter meespeelt in de schoolmusical en dat je mag komen kijken. In gedachten natuurlijk weer een andere planning. Iedereen heeft een dagplanning, die oh zo…denkt men…..belangrijk is. Als je dan even over de drempel stapt, om even iets anders te gaan doen, dat 90 minuten van je agenda in beslag neemt, dan moet je dat gewoon toestaan.

Zoals ik al zei: “niet iedereen was tekst vast”, maar kijk dan ook even naar de spelers afzonderlijk. Gewoon per speler even kijken wat zij het afgelopen jaar hebben moeten doorstaan. In dit achtste schooljaar heeft men wel de keuze voor de toekomst mogen bepalen. Naast de toetsen en andere onderwijsaspecten was er ook nog de “ongedwongen” dwang om een rol te spelen in de schoolmusical. Ik heb grote waardering voor allen.

“Je moet het zien” herbergt meer dan alleen vier woorden. Met deze tekstzin, wat een woord, probeer ik aan te geven dat er meer is dan de werkelijkheid openlijk toont. Het zijn van die kleine dingen die het leven even de update geven om aan te tonen, dat het de moeite waard is.

Enige tijd geleden heb ik kennis mogen maken met de wereld die mindfullness heet. Los van het totale beeld, dat de informatie zweverig overkomt, zie ik mindfullness meer als een navigatie om even zaken los te laten. Niet moeilijk gaan denken, maar proberen te zien zoals dingen zijn. Dit alles in het kader van: “er is een probleem, kan ik er iets mee, < actie > kan ik er niets mee < dan is dat jammer >

Steeds vaker realiseer ik mij, dat je op latere leeftijd, bewust schrijf ik geen oudere leeftijd, jezelf moet aanleren om van al die kleine dingen die je pad kruisen en die de moeite zijn, te kunnen genieten.

Hoe je ervan moet genieten?  Je moet het zien.