Het is een algemeen gegeven: Als je niet drinkt, niet rookt en geen auto hebt, ben je een belastingontduiker. Belasting, hoe je het wendt of keert, je komt er niet onderuit. Mark Rutte zei het ooit: “er komt meer blauw op straat”. Ik had alleen niet begrepen, dat hij de postbode bedoelde die de blauwe brieven bezorgde. Dat andere blauw, de politie, zien wij steeds minder op straat.

Het is toch allemaal weer mooi geregeld. Het personeel van onze schatkist is er maar druk mee om alles op de rails te houden. Zelfs het Nibud, dat staat voor stichting Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting, had de fiscus graag als klant gezien inzake het financiële plaatje. Laten wij toch eerlijk zijn, regelmatig maakt de belastingdienst er een potje van ondanks hun niet meer veelzeggende slogan: “Leuker kunnen wij het niet maken, wel gemakkelijker”. Heeft de schatkist dan totaal niet begrepen, dat elke vorm van verbinding met de fiscus helemaal niet leuk is. Verder weten wij, als bevolking, beter dan de Belastingdienst, dat het inderdaad allemaal gemakkelijker kan.

Hoe arrogant mag je deze slogan dan noemen? Toch is het mij inmiddels opgevallen, dat bovenstaande slogan steeds minder vaak in de spotlight wordt gezet. Na al die rompslomp rond de Toeslagen-affaire ben ik van mening, dat de mensen van ons landelijke huishoudboekje het niet meer zo leuk vinden. Het leuk vinden gaat helemaal ten gronde, als je bemerkt, dat het oplossen van de problemen zeker niet gemakkelijker verloopt.

De Amerikaanse schrijver Mario Puzo, 1920-1999, zei ooit: “financiën is een pistool. de politiek weet wanneer ze de trekker moet overhalen”. Hij had gelijk met deze stelling. De politiek heeft al geruime tijd, wat het de financiën betreft, nauwe- en soms verstrekkende banden met haar bevolking. Zelfs in de 17e- en 18^e eeuw werd belasting geheven over de eerste levensbehoeften als brandhout, zeep, zout, graan enz. Omstreeks 1915 werd de eerste inning gedaan op het inkomen. De structuur van de fiscale heffingen is om de inkomstenbelasting naar draagkracht te belastingen.

Leuk geblogd allemaal en door de fiscus leuk geprobeerd, maar zorg er dan ook voor, dat het allemaal goed is en wordt geregeld. Als voormalig eigenaar van een incassobureau weet ik, dat je als eisende partij een en ander goed moet hebben voorbereid. Zo moet elke vordering, bij de fiscus zal dat niet anders zijn, voldoen aan stringente voorwaarden. Dit alles ter voorkoming, dat de vordering niet wankelt met betrekking tot de basis van het vaststellen van de vordering. Kort door de bocht genomen, mag je bloggen, wie eist die bewijst, wat er betaald moet worden. Daarom is het logisch, dat je als betaler kunt verwachten, dat bij de eisende partij met een goed- en modern apparaat de juistheid van de getallen keurig administreert. Helaas ontbreekt die zekerheid te vaak en kunnen wij de basis van het geheel onzeker noemen.

Nu kun je de oplegging van de belastingdienst op sommige vlakken niet vergelijken met het doen van invorderen betreffende de incasso. Bij de fiscus geeft de betalende partij, middels de aangifte, zelf aan, wat er zou kunnen worden opgelegd. Ondanks de opgave van de betalende partij, hoe vaak gaat het dan nog steeds fout. Door allerlei aanpassingen door de landelijke politiek worden de regels van de belastingdienst ondoorgrondelijk en daardoor voor ons als burgers niet meer te begrijpen.

Nog vers in het geheugen kunnen wij terugvallen op de affaire inzake de Toeslagenwet. Hoe krom en hoe intens heftig kunnen wij dat resultaat noemen. Hoeveel onschuldigen, de schuldigen zetten wij even apart, hebben een te zware strijd moeten voeren om het gelijk aan hun kant te krijgen. Dat madammeke, je weet wel die parmantige staatssecretaris, zie buiksprekende pop, brengt toch ook geen rust binnen de gelederen, terwijl het wel haar opdracht was om de kar weer op de rails te zetten. Alleen als je geen ervaring hebt met rails, maar wel met bussen, zal zij gedacht hebben “het komt in de bus”. Nu kent de wereld van het openbaar vervoer vaker vertraging, met andere woorden, het is voor het madammeke bekend terrein. “Financiën, is een pistool, de politiek weet wanneer ze de trekker moet overhalen”, hoe is het dan gesteld met onze financiële (on)vrijheid of staan wij doorlopend onder schot.

Mijn mening is, dat wij doorlopend bij de fiscus onder schot staan. Laten wij ons terdege realiseren, dat elke vorm van betaling richting overheid naar de schatkist gaat. Of het nu het beruchte CJIB, Centraal Justitioneel Incasso Bureau is, of welke andere betaling of vordering, de schatkist wordt er beter van.

Waar wij, als burgers, worden geadviseerd budgettair op de kleintjes te letten, gooit de overheid met de ontvangen gelden alsof het strooigoed is. Hoe vaak wordt er niet vastgesteld, dat er onnodige uitgave door de overheid zijn gedaan. Belastingen pffffff.