Het is in feite niet eerlijk, dat de werkelijkheid anders is dan je denkt. Het woord werkelijkheid staat toch voor: < dat wat werkelijk is; – realiteit: in werkelijkheid in het echt, in feite > Helaas heeft die werkelijkheid of realiteit in de loop der jaren aangetoond, dat je er ook anders tegenaan mag kijken. Wie dan verder durft te kijken dan zijn of haar neus lang is, kan worden geconfronteerd met die andere werkelijkheid. Denk ook, en dat beken ik oprecht, dat het er anders tegenaan kijken met relativeren te maken heeft. Door je eigen waarnemingen  op een weegschaaltje te leggen en dan ontdek je, dat de werkelijkheid een keerzijde heeft. Je moet het zien, zullen wij dan maar zeggen.

Je kunt het geheel ook plaatsen onder de noemer: “het moet wat lijken”. Zo is er in onze regio een paardenevenement, dat in de wereld van de concours-hippique hoog staat aangeschreven. Topruiters van wereldklasse, maar dan ook echt de top,  nemen aan het paardenevenement deel. Alleen het is inmiddels een vast gegeven geworden, dat veel bezoekers het evenement bezoeken om vooral zelf gezien te worden. Velen hebben helemaal niets of zeer weinig belangstelling voor de edele viervoeter, maar komen uitsluitend naar Salt-village,  of zoals ik het noem Knollendorp, om te gaan netwerken. Heb al eens de opmerking geplaatst, dat het niet lang meer zal duren en de paarden zitten in het comité van ontvangst en kijken dan naar de vele bezoekers.

Jammer, dat in de loop der jaren het sportelement van het paardengebeuren is ingehaald door een netwerkactiviteit en dat de edele viervoeter, op uitzonderingen van enkele bezoekers na, naar de achtergrond is verdwenen. Ook de structuur van de Military heeft intern een verandering ondergaan. (Werk)paarden, ik bedoel personen die zich altijd hebben ingezet en die de haver zouden verdienen, zijn door ongenoegen helaas vertrokken.

Zo heb ik als nevenactiviteit intens contact gehad met predikanten. Je weet wel van die personages die elke zondag even hun zegje willen doen als geestelijke boodschap. Veel predikanten zijn tegen elke vorm van begeerte, maar zijn voorstander van wijsbegeerte. Als preekvoorziener had ik, zoals ik al blogde, intensief contact met deze beroepsgroep. Waar ik in eerste instantie met enig argwaan de eerste contacten legde, was deze afwachtende houding geheel onterecht. Het is veelal anders dan je denkt dat het is. Ook zij zijn onderdeel van onze maatschappij en zij gedragen zich, afgezien van de geborgen wijsbegeerte, normaal. Met andere woorden, zijn ook normale personen.

Elke woonkern of gemeente, geef het een naam, herbergt een locatie binnen haar grenzen die vaker de krant haalt, dan elke andere wijk. Het zijn vaak van die berichten, die je bij het lezen bijna de verplichting opgelegd in de trant van : “daar kom ik liever niet in de buurt”. Je weet dan  hoe dat gaat. Ook tijdens andere gesprekken met buitenstaanders wordt het negatieve beeld alleen maar aangewakkerd en dat alles op grond van geruchten. Als voormalig eigenaar van incassobureau Ahon Enschede moest ik regelmatig in dergelijke minder in aanzien zijnde wijken op bezoek. Nu achteraf, want ik had ook de onjuiste mening van; “wat heb ik er te zoeken” kan ik meedelen, dat ik telkens met plezier in verschillende plaatsen dergelijke wijken bezocht. Waar soms tijdens mijn bezoek de glaszetter nog bezig was om de ingegooide beglazing te herstellen, was men altijd vriendelijk naar mij en soms  was er koffie. Oké, de meest smerige koffie zat dan wel weer in de grootste mok die men je voor kon zetten, maar er was koffie en men was vriendelijk, ondanks ik een incassobureau runde.  Ook de bewoners van dergelijke mindere wijken, zoals men dat noemt, hebben hun principes, maar zijn op basis van hun doen en laten niet altijd slecht. Ik heb diverse gesprekken met de betreffende bewoners gevoerd en ik heb inderdaad de keerzijde van de medaille mogen leren kennen. Vreemd, dat bewoners van woonwagenkamp en van dergelijke negatieve woonwijken, altijd beter hun best moeten doen om zich te presenteren. Jammer, dat genoemde groepen zich voorafgaand aan een gesprek zich eerst door de harde laag van vooroordelen moet heen vechten. Het is zo onjuist om een situatie direct te beoordelen op wat je denkt te zien.  Zoals ik al aangaf, de werkelijkheid is vaak anders. Het is bekend, dat een rechter zich voorafgaand aan een zaak zich moet ontdoen van vooroordelen. Mocht hij of zij dat niet doen, dan bestaat er een kans op wraking. Wraking wordt actief, wanneer wordt aangetoond, dat de rechter niet onpartijdig is. Nu vraag ik mij af, waarom geldt die maatregel niet in de buiten rechterlijke maatschappij? Waarom moeten wij buitenstaanders altijd wel direct een mening hebben en daardoor het begrip onpartijdigheid niet respecteren? De werkelijkheid is vaak anders. Het zij zo en respecteer die ander