Waar dat door komt is mij, terwijl ik deze blog schrijf, niet duidelijk. Ik heb, maar dan geheel op persoonlijke titel, steeds vaker het gevoel, het vermoeden, ja geef het een naam, dat onrecht een maatschappelijk bezit gaat worden. Toch, als wij het op de keper beschouwen,  niet normaal, dat wij onrecht in welke vorm dan ook moeten zien als een dagelijks gebeuren. Niemand vraagt toch niet om dit opgelegde feit?

Vriend en ondersteuner, je weet wel, die bekende woorden collectie, zegt over onrecht: << hetgeen onrechtvaardig is  – ten onrechte in strijd met de waarheid en zelfs een onrechtvaardige daad >>. Je kunt zelfs bloggen, men weet het wel, maar ja, wie is dan weer die men.

Zijn wij gaan insukkelen en zijn wij allen, u en ik, ons gaan realiseren, dat je niets tegen onrecht kunt doen en daardoor ook maar niets onderneemt? Steeds vaker, maar misschien zie ik dat suggestief, dat accepteren van onrecht in de vorm door er niet op te reageren voor de persoon of instantie of welke rechtsvorm dan ook een reden is door te gaan. Elie Wiesel, de winnaar van de Nobelprijs  voor de Vrede in 1986, schreef ooit:  ” Er kunnen momenten zijn, dat wij niet bij machte zijn om onrecht te voorkomen, maar er mag nooit een moment zijn, dat we niet protesteren”..

Waar het gevoel vandaan komt, weet ik niet, maar ik bemerk steeds vaker, dat wij, als bevolking in het algemeen,  ons meer onrecht wordt aangedaan dan jaren geleden. Of dat nu weer komt door mogelijkheden die internet en daarmee de digitale snelweg met zich meebrengen, ja zeg het maar. Het gebeurt allemaal en steeds vaker bekruipt mij het gevoel, dat men van hogerhand meewerkt aan het niet tegenaan van het aandoen van onrecht.

Zo loopt er ” ergens “ in den Haag zo’n madammeke rond, die bij haar vorige werkgever, waarvan zij algemeen directeur was, daar een situatie heeft veroorzaakt, dat de werknemers, direct na haar afscheid met z’n allen naar de fysiotherapie moesten. Men heeft  haar zo staan uitzwaaien, dat veel werknemers nadien spierpijn hadden. Dit alles in de trant van, “zo en die zijn wij kwijt . Men had haar, figuurlijk, op de bus gezet om echt nooit meer terug te komen”. Onrecht veroorzaakt bij kennismaking ervan vaak een rotgevoel. Groot was dan ook de verbazing, dat het madammeke binnen de toko van Rutte een belangrijke rol kreeg te vervullen ter afwikkeling van een groot fiscaal dossier. Kijk, zo’n constatering waarmee haar oud werknemers werden geconfronteerd wordt gedekt met het etiket dat onrecht heet.

Onrecht, je gaat er nooit aan wennen, maar het resultaat ervan komt soms hard over. Zo was de voormalig algemeen directeur van die fabriek waar uitkeringen en fraude helaas vaak samenkomen meester in het zich in de schijnwerpers zetten. Ik herinner mij nog het tijdvak, dat verzekerden die een vordering moesten terugbetalen op hun betalingsbewijs gouden kramen en marmer schreven. Toen Mister Picture, zoals ik hem gekscherend noemde, vertrok kreeg hij als functie om zich bezig te houden met het bestrijden van terrorisme. Je zou toch bijna stellen, dat onrecht en zich onrechtvaardig gaan gedragen, wordt beloond.

Waarom pikken wij dat nu allemaal? Je mag ervan uitgaan, dat onrecht en niet rechtvaardig als blijvende elementen in onze maatschappij zullen blijven bestaan. Het antwoord op de vraag: “waarom pikken wij dat nu allemaal”, ligt dichterbij dan wij ons durven te realiseren. Het dan maar toestaan, dat er onrechtvaardig wordt gehandeld zal te maken hebben, dat velen niet de rol van klokkenluider willen zijn. Je zal er maar op worden aangekeken, dat jij een ongenoegen in de categorie onrecht aanhangig hebt gemaakt. Helemaal als je de lijn doortrekt en je directe naasten worden met jouw optreden geconfronteerd. Nee, dat doe je niet. Door niets te doen en daardoor niet te ageren, zal het gevoel van onrecht aan je blijven knagen.

Een mens zit nu eenmaal vreemd in elkaar. Zo is nog steeds de situatie heilig van die demonstratie waar met spandoelen wordt gelopen met de teksten als: “wij willen werk”. Een werkgever van een groot bedrijf die de stoet werkzoekenden passeert, remt de snelheid van zijn bolide af, stapt uit en loopt op een werkzoekende toe en zegt tegen de persoon “ik heb werk voor je”. Bij de aangesprokene volle verbazing en deze antwoordt:, “waarom kies je mij nu uit, er lopen toch meer werkzoekenden”.

Tegenstrijdigheid is zo’n punt. Klagen over onrecht en niets doen, want het klagen bevalt zo goed en die gewoonte wil men niet afleren. Wij mensen zijn vreemde wezens en dat zal tot in lengte van jaren zo blijven.

Leden van het nieuwe kabinet dat (n)ooit wordt geïnstalleerd weten niet beter. Iedereen klaagt, dat er niets veranderd, maar de “ samenstelling “ is tot stand gekomen door onszelf.