Aan de andere kant van de telefoon had een overdadig arrogant persoon zich voorgenomen om mij te bellen. De uitkeringsfabriek, mijn toenmalige werkgever, had volgens de vader van een zoon er een zooitje van gemaakt. Hij stelde zich voor als testamentair-executeur van zijn zoon. Volgens mij deed ik het juist correct door de man te condoleren met het overlijden van zijn zoon. Een testamentair-executeur is de persoon die voor het testament aangewezen wordt als degene die het nalatenschap van de erflater (overledene) moet afwikkelen. De bom barstte toen ik mijn welgemeende condoleances kenbaar maakte. “Nee joh, mijn zoon is niet dood. Hoe komt u erbij om mij dit aan te doen”.

Toch was mijn reactie niet onjuist. Het werd een telefoongesprek, dat ik niet snel zal vergeten. Nu, jaren later, herinner ik mij het gesprek nog als de dag van gisteren. Ik ‘neem u mee naar het begin ervan’. Op mijn bureau op de afdeling invorderingen van de uitkeringsfabriek, UWV, dat staat voor Uw Werk Verdwijnt, meldt de telefoon zich. Nadat ik mij had gemeld met UWV en de daarbij uit het hoofd geleerde tekst, meldt zich aan de andere kant van “ het snoer “ een zeer bekakte stem zich met: “u spreekt met de testamentair-executeur van mijn zoon. Ik ben het met het schrijven, dat u hem heeft gestuurd het totaal niet eens en ik ga daarom  in bezwaar en wil op grond daarvan voorlopig niet aan de financiële verplichting voldoen “.

Vooral het noemen van de titel, testamentair-executeur, was voor mij aanleiding om voorafgaand aan de inhoud van het gesprek, de persoon die mij bekakt toesprak, te condoleren met het overlijden van zijn zoon.  Met enige verbazing werd ik per direct geconfronteerd met het gegeven, dat zijn zoon nog leefde. Zijn reactie: “ nee joh, mijn zoon is niet dood ”, deed mij verbazen.  Even dacht ik de titel die de persoonlijkheid meldde  verkeerd te hebben verstaan. Toen ik landde van de verbazing naar de realiteit, realiseerde ik mij, dat ik goed  had gereageerd en dat de functie van de persoon niet paste bij de situatie. De persoon gebruikte de verkeerde titel.

Ondertussen was ik, hoe onbeleefd eigenlijk, tijdens het gesprek alleen maar bezig om in zijn verhaal in te breken, zodat ik flarden van het gesprek zijdelings meekreeg en de rest van het gesprek langs mij heen ging. Tijdens het relaas van woorden, nam ik mij voor, mij een beeld te vormen hoe de persoon eigenlijk eruit zag. Je moet toch iets doen om de persoon te laten uitrazen.

In mijn verbeelding zag een oude grijze man, die een pantalon droeg met blokken. Wim Kan zou zeggen: “ des te groter de blokken, des te groter de arrogantie.” Verder had ik voornemen, want dat heet  zo, om te veronderstellen, dat hij zo’n zijden sjaaltje. droeg. Daarnaast zag ik in mijn fantasie een vervallen landhuis, met een oprijlaan met grint en ergens in een hoek een oude auto van het merk Daimler. Wat maakt het ook uit. Het getetter werd in volume verlaagd en ik kon inbreken in het gesprek.

Duidelijk liet ik de goede ziel merken, dat ik in het gesprek wilde overnemen om zodoende de vraag te kunnen beantwoorden die ‘de andere kant van het snoer ‘ had willen stellen.

Kort nadat ik het gesprek had overgenomen, liet de goed bedoelde vader weten, dat zijn zoon in de wettelijke schuldsanering natuurlijk personen (WSNP) zat en dat  de zoon deze situatie had te danken aan de partner van de zoon. De rechtbank had op grond van de uitspraak WSNP een bewindvoerder aangewezen die over een periode van 36 maanden de schuldsanering moet afwikkelen. Alleen senior had noch vertrouwen in de door de rechtbank aangewezen bewindvoerder en helemaal geen vertrouwen in  het doen en laten van zijn schoondochter.  .

Na enig heen en weer gevraag, kon ik de vraag van de vader een plaats geven en was het duidelijk wat ik voor de liefhebbende vader kon doen om een antwoord op zijn vraag te vinden. Ik heb na enige tijd het gesprek doorverbonden naar de wetstechnische unit. Wel heb ik de collega gevraagd, mocht de arrogante man op het spreekuur worden ontbonden, of zij mij nadien wilde bellen om mijn vermoeden te bevestigen hoe het heerschap was gekleed en of hij met de Daimler was komen voorrijden. Achteraf gezien kan ik ook niet stellen, dat het een onplezierig telefoongesprek was geweest. In de basis van het geheel begreep ik de insteek van de man. Hij bedoelde het goed.

Enkele weken later kreeg ik gelukkig het verlossende telefoontje. De pantalon met de blokken bleek een onderdeel van de kledij te zijn, evenals het zijden sjaaltje. Voor de reiskosten werd een treinkaartje overhandigd. Denk dat de Daimler toevallig defect was.