Het komt steeds vaker voor, dat wij worden geconfronteerd, op veel aandachtgebieden, met het feit, dat men te ver doordenkt. Dat doordenken, wat een woord eigenlijk, kun je ook vertalen als nadenken. Nadenken staat volgens die ‘woordencollectie’ van de Dikke van Dale voor: “zijn gedachten laten gaan over”.  Vreemd eigenlijk, nu ik hierover nadenk. Waarom staat er dan niet ook haar gedachten, laten gaan. Dat bedoel ik nu met denken en daarbij de vergrotende stap als nadenken. Zouden vrouwen dan niet kunnen door- of nadenken? Of denk ik nu te ver, denkt u?

In bovenstaande tekst staat al 11 keer een woord, dat banden heeft met de vervoeging van het woord denken. Menigeen van de lezers van deze blog zal het aantal hebben nageteld.  Schaamt u zich er maar niet voor, je hoeft ook niet alles aan te nemen, dat wordt geblogd. Het is natuurlijk een goed recht, dat over tekst en andere feiten die dagelijks op ons worden uitgestort, wordt nagedacht. Dat nadenken krijgt in onze maatschappij steeds meer een functie, alhoewel ik steeds meer van mening ben, dat het nadenken doorschiet.

Natuurlijk mag je een eigen mening hebben en natuurlijk zou het acceptabel zijn, dat wij open staan voor de mening van anderen. Waarom wordt er dan direct aan de mening van die ander weer een situatie verbonden die volgens outsiders of wie dan ook toch weer anders moet worden bekeken. Dat anders moet worden bekeken, zal zijn ontstaan doordat er wordt doorgedacht en nagedacht. Mijn zoon onderstreept vaak die mening, maar koppelt daar dan wel direct aan vast: “er is nagedacht, maar niet erg lang”.

Dat bedoel ik nu. Goed bedoeld, maar toch weer een visie geven, die volgens hem anders is. Dit alles op basis van zijn visie, die soms ook terecht is, omdat het ook anders kan. De maatregel, afgezien van welk terrein, kan ook anders worden toegepast. De confrontatie met maatregels die krom zijn, kunnen voeren naar een discussie, omdat anderen dat weer anders zien. Laat ik een voorbeeld noemen.

Enige tijd geleden gleed er een schrijven van een notaris in onze brievenbus met als onderwerp een nalatenschap van iemand. Naar aanleiding van een overlijden kregen wij een schrijven, dat wij deelgenoot waren in een nalatenschap. Op grond van eerdere feiten, hadden wij besloten niets met het geheel van doen te willen hebben en besloten de notaris ervan in kennis te stellen, dat wij ons distantieerden van de nalatenschap.

De wetgever heeft bedacht, dat zoiets niet mogelijk is. De wetgever biedt met betrekking tot een nalatenschap drie mogelijkheden om een keuze te maken.  Zo kun je een nalatenschap verwerpen, aanvaarden met boedel beschrijven of zuiver aanvaarden. Als je nu blijft volharden in het verwerpen en je hebt het ondertekend, dan worden je nazaten aangeschreven die dezelfde keuze krijgen. Onthouden van deelneming aan de nalatenschap is wettelijk gezien niet mogelijk. Hoe krom kan zo’n maatregel zijn. Mijn zoon moet ik dan gelijk geven, door met zijn gedachte mee te gaan: “er is over nagedacht, maar niet te lang”.

Waarom moeten wij, aardklootbewoners, altijd verder denken dan wenselijk is. Al die aanverwante meningen, ik noem dat doorslaan, veroorzaken zoveel wrevel, dat het er niet leuker op wordt.

Stel nu, dat het denken of het over- of nadenken een essentieel onderdeel van ons leven is geworden. Moeten wij dan bloggen, dat dit aanwennen moet worden gezien, omdat wij de opgelegde maatregel niet goed genoeg vinden en daarom er maar een eigen mening aan toevoegen? Mocht dat zo zijn, dan durf ik daaraan te koppelen, dat bij het opleggen van de maatregel er dan niet goed naar derden is geluisterd. Aanpassen in de trant van, maar zoals wij denken kan het ook, schijnt niet te worden toegestaan. Het opleggen van een wetgeving of maatregel is vooraf   niet optimaal afgestemd op oplossen van het probleem.

Ondanks het gegeven, dat wij in een vrij land wonen en denken door een ieder is toegestaan, wordt het doordenken niet altijd geaccepteerd. Zelfs in een vrij land als Nederland is het toegestaan om vrij te mogen denken, maar om anderen op alle fronten proberen te overtuigen, dat jij anders denkt, mag weer niet.

De gevestigde orde, die ik voor mijzelf zie als een kegelbaan, kan het ontvangen van tegengas niet verdragen. Elke poging om de kegels omver te gooien en daarbij probeert duidelijk maken, dat men niet goed over zaken heeft nagedacht, ontvangt de goedbedoelde denker tegenwerking.   

Hoe gefrustreerd kun je dan zijn of worden, dat je het plezier om na te denken wordt ontnomen. Denken is een goed recht, maar niet altijd welkom.   De dikke van Dale zegt over denken: zijn waarnemingen ordenen, een oordeel vormen. Toch fijn dat er over het woord denken is nagedacht. Echter er is over nagedacht, denk ik dan maar weer.