Je hebt soms van die dagen, dat je tegen jezelf durft te zeggen, “yes”, dat gaat weer leuk worden vandaag. De keerzijde van de medaille, zoals dat dan wordt genoemd, is, dat het een baaldag gaat worden. Gewoon een dag waarvan er 365 in “een dozijn gaan”, figuurlijk gesteld en waarbij je denkt, ik hoop dat de dag spoedig voorbij is, wat een pokke dag. Iedereen zal deze bovenstaande situatie (h)erkennen en helaas zal onderstrepen. En toch, ja en toch, kent ook een baaldag kernpunten om het geheel te durven zien als een uitdaging. De naam van deze blogsite dekt de wens om het anders aan te pakken. Je moet het zien.

De schuld- en het ontstaan van zo’n baaldag, daarvan is het oh zo gemakkelijk om de Covid19  de schuld ervan te geven. Stel nu, dat het inderdaad zo zou zijn, moet je dan bij de pakken gaan neerzitten? Natuurlijk niet. Als je bij de pakken neer gaat zitten accepteer je of aanvaard je de situatie. Anno 2021, wat klinkt dat historisch en actueel, (hihihi) leven wij aardklootbewoners, het woord bestaat nog, als deelnemers aan een survival tocht.

De dikke van Dale zegt over survival: overlevingstocht. Daarom durf ik survival te koppelen aan het woord uitdaging. Vanzelfsprekend is het een goede zaak, als je door omstandigheden wordt uitgedaagd niet bij de pakken te gaan neerzitten, maar alles in het werkstelt om voortgang in de situatie te behouden.

Natuurlijk zijn er situaties, dat het even niet kan en dat alles tegenzit, maar zelfs die momenten moeten worden gekoesterd, voor zover mogelijk, om de handen uit de mouwen te steken en de tegenslag te veranderen in een leermoment om er iets mee te kunnen doen.

Misschien vraag ik mij soms te vaak af, waarop zo’n tegenslag dan is gebaseerd. Waardoor komt het dat het niet meezit? Misschien heb je op dat moment dat het plaatsvindt een situatie bij jezelf, dat je het voorval plaats als iets dat jij als een probleem ziet. Anderen zullen misschien je inzicht in het geheel zien als overdreven.

Het zij zo. Jij hebt met jezelf van doen en op dat moment, los van de goede bedoelingen, heb je niets aan die ander. Moet je zo’n situatie zien als een leermoment? Dat denk ik wel. In feite moet je het geheel durven plaatsen in het vakje van mogelijkheden die worden ervaren als minder prettig, maar er is iets aan te doen.

Elke uitdaging die je aangaat, kent als voornemen een overwinning. Als dat voornemen die basisgedachte niet heeft, is je voornemen onjuist. Natuurlijk en laten wij daar eerlijk en duidelijk over zijn, geen  enkele tegenslag is prettig. Toch kun je jezelf aanleren het geheel te relativeren. Oh ja, dat aanleren ervan heeft tijd nodig, maar met vallen en opstaan gaat dat lukken.

Toen ik werd “ uitgeschakeld “ door een herseninfarct, gelukkig zonder restverschijnselen, realiseerde ik op dat moment, dat het moest worden gezien als een ommekeer in mijn  (te) drukke leven. Alles wat je hebt en deed en nog van plan bent om te doen, komt op de helling. Met andere woorden, hetgeen je hebt meegemaakt, keert zich tegen je. Als de heren medici dan vaktechnisch meedelen, dat herstel een looptijd heeft van ruim drie jaar, in het algemeen, zet dat je aan het denken.

Nu bijna twee jaar verder begint het nieuwe leven vorm te krijgen. Misschien kan ik beter bloggen, het nieuwe leven stelt alles in het werk om het vorm te kunnen  geven. Nog dagelijks wordt er een strijd geleverd en nog dagelijks eindigt de dag bijna struikelend. Met steun van mijn omgeving en met ondersteuning van mijn eigenwijsheid probeer ik de uitgezette koers te volgen.

Natuurlijk komen er nog vele leermomenten en vanzelfsprekend zal ik nog een lange weg moeten gaan  afleggen in het woud van de strohalmen. Niet alleen vanuit mijn situatie, maar velen met mij,  zullen, ongezien van elkaar, een speurtocht moeten ondernemen in dat grote- en omvangrijke woud van sterke strohalmen.

Moeilijk? Denk het niet, je moet het zien. Daarom moet je de uitdaging aan durven gaan om elke dag, bijna elk moment, te durven zien als een leermoment. Zelf heb ik het woord hopawitan bedacht. Hopawitan zie ik als de afkorting voor ”hoe pakken wij het aan”.

Nu geruime tijd verder, bemerk ik, als je het niet te snel doet, breken de strohalmen ook minder vaak. Schijnbaar gaat nog steeds de gulden regel op, dat snelheid veelal ten koste gaat van kwaliteit.

De vraag blijft, maar hoe komt het dan, dat het nu, in slow motion, wel gaat lukken en voorheen lukte het niet. Het antwoord is niet duidelijk te geven. Wel denk ik dat elk  voorval een survival element herbergt, waardoor,  zelfs onbewust, een strijd wordt aangewakkerd die als uitdaging zou kunnen worden gezien.