Als de dag van gisteren herinner ik mij deze vraagstelling. Het was op een zonnige middag, toen het display van mijn mobiele telefoon op de carkit van mijn auto zich meldde. Het geluid van de radio verstomde en de mobiel gaf een binnenkomend gesprek aan. Ik nam op met Ahon Incasso Enschede en een zware- en vlot van het woord komende stem begon direct met:  “ Heb jij dat wijf van mij gesproken? ” Na een korte verbazing, want zo begint niemand een telefoongesprek, kwam ik direct daarop terug in  de realiteit. Toen ik bevestigend antwoordde, klonk het, bijna dwingend: “dat flik jij mij niet meer”. Ik schoot in de lach en reageerde, “dat ikzelf mijn dag indeel en bepaal wie ik bezoek”.

Als voormalig eigenaar van een incassobureau moet je wel eens ergens op bezoek. De aanleiding van dergelijke incassobezoekjes, daarvoor kun je als oorzaak noemen:  – het niet reageren op correspondentie – het niet nakomen van betalingsregelingen – het willen praten met de debiteur. In feite stellen de bezoekjes weinig voor en een buitenstaander zal, gezien de intro van deze blog, er vreemd tegenaan kijken. Ik heb mij altijd opgesteld met de gedachte, als je iemand vertelt, dat hij geld krijgt, is hij blij. Als je iemand vraagt om geld, dan zal hij anders reageren. Met andere woorden de reactie die via mijn mobiel binnenkwam, kon ik volledig plaatsen.

Na mijn bevestiging werd het even stil. Ik wachtte de komende stortvloed van de brulboei af. De reactie kwam: “jij heb met dat wijf van mij een afspraak gemaakt om een betalingsregeling te starten van € 50,00 per maand. Dergelijke zaken maatje” ging de brulboei verder, “dergelijke zaken lopen via mij”. Ik schoot wederom in de lach en deelde de man mij, dat hij vooraf niet aan mij kenbaar had gemaakt, dat hij die werkwijze hanteerde.

Het gesprek kreeg een wending. “Dat wijf van mij vertelde, dat jij vriendelijker overkwam als al die andere klootzakken die zich deurwaarder noemen. Kom maar weer deze kant op dan betaal ik de gehele vordering ineens”. Met enige stomheid probeerde ik de situatie een plaats te geven. Ik deelde mee, “dat ik zijn kant opkwam”. Voordat ik de verbinding wilde verbreken stelde brulboei de vraag: “heb je suiker en melk in de koffie, dan is de koffie klaar als je komt”. De verbinding werd verbroken.

Nog enigszins beduusd belde ik mijn collega op kantoor. Ik vertelde hem over het gevoerde telefoongesprek. Verder deelde ik hem mee, dat ik koffie ging drinken en liet er, hopelijk overbodig, op volgen, als ik je binnen het uur niet bel, stuur dan de politie naar het adres. Eerlijkheidshalve leek mij deze preventieve actie overbodig, maar gezien de intro van het telefoongesprek, nam ik het zekere voor het onzekere.

Het eerste bezoek aan het betreffende adres werd in mijn geheugen weer helder. Het was rond 13.00 uur ’s middags, dat ik op het knopje van de deurbel drukte. De deuropening produceerde iemand in een ochtendjas. Van schrik over wat ik zag, begroette ik met: Goedemorgen meneer. Tot mijn verbazing was de ochtendjas gevuld met een vrouwelijk iemand. In haar directe nabijheid sprongen vier of vijf zeer jonge hondjes rond. Ik werd, om het weglopen van de pups te voorkomen, uitgenodigd binnen te komen. Ik nam plaats op de bank, waarbij de pups mij direct zagen als een nieuw klim- en speelelement. Tijdens mijn verblijf is het mij toch nog gelukt om een termijnbetaling van € 50,00 per maand af te spreken. Groot was mijn plezier, dat ik deze beestenboel mocht verlaten.

Mijn wagen draaide ik en reed naar het adres ‘van dat wijf’, zoals haar liefhebbende echtgenoot haar tentoonstelde. Binnen het kwartier was ik terug op de locatie. Toch altijd een geruststelling, dat de pups mij direct na het openen van de voordeur wederom herkenden en het gespring en gekef viel in herhaling.  Ik voelde mij weer helemaal ‘thuis’.

In de niet erg sfeervolle ingerichte woonkamer, zat de heer des huizes. Het was een midden dertiger. Toen ik de kamer betrad, begroette hij met: “ en jij lust wel koffie “. Zonder mijn reactie af te wachten kreeg ik een grote mok voorgeschoteld. Mijn ervaring had mij geleerd, dat in de meest grote mokken qua smaak nooit lekkere koffie zit.  Het viel gelukkig mee.

Ik nam plaats op de bank, wederom tot groot plezier van de honden. De man begon, wijzend op zijn vrouw: “zij vertelde, dat jij wel sympathiek overkwam. Dit alles in tegenstelling tot die andere klootzakken daarom heb ik besloten om het bedrag ineens te betalen”. Hij overhandigde mij het te vorderen bedrag. Ik schreef de kwitantie uit en probeerde de grote bak koffie weg te werken. Invorderen van gelden is een spel, waarbij elke minuut weer anders is.