Klopt deze bewering, dat je in de achteruitkijkspiegel vooruitkijkt, of moet je dat anders zien? Mijn wijlen schoonvader gebruikte deze weergave van woorden als hij terugblikte  van het heden naar het verleden. Deze woordkeuze deed altijd iets met mij. Je kijkt vooruit, maar tegelijk heb je zicht op hetgeen, dat achter je ligt. Hoe mooi is die situatie verpakt in deze vijf woorden.

Als je op leeftijd bent, zoals dat zo mooi wordt verwoord, dan heb je veel items om op terug te kijken. Onze huidige maatschappij herbergt zoveel instrumenten en apparaten, die onderdeel van je leven zijn geworden. Nieuwe televisie nodig, oké je stapt naar de leverancier en je koopt een nieuwe, als het mogelijk is. Datzelfde telt voor alle andere dagelijkse apparatuur die je nodig hebt. Logisch toch? Helemaal niet logisch. Ik stam nog uit een tijdperk, bouwjaar eind 1948, dat de huidige apparatuur nog moest worden uitgevonden. En wat is daar nu mis mee? Kwam je in die tijd door dergelijke apparatuur niet te hebben iets te kort? Natuurlijk niet, want het was er gewoon niet en je miste het daardoor ook niet.

Zo schoot mij tijdens het schrijven van deze blog het volgende te binnen. Onze buurvrouw bezocht mijn moeder. Het was een tijd, dat buren elkaar spraken. De buurvrouw had groot nieuws. Haar vriendin had een nieuwe wasmachine gekocht.” En”.. liet de buurvrouw erop volgen: “zij kan dan naar de stad gaan, stopt voor het weggaan de was in de wasmachine en als zij terugkomt is de was gedaan.” Zowel bij mijn moeder als de buurvrouw volle verbazing. Ik weet nog dat mijn moeder reageerde met: “En hoe doet zij dat dan met die emmers water?” Waarop de buurvrouw reageerde met: “dat weet ik ook niet, maar ik ga vanmiddag kijken”.

Tekst als bovenstaand kun je  in deze consumptiemaatschappij niet plaatsen. De knip in het geheel in vergelijking met vroeger moet worden gezocht in het gegeven, dat apparatuur die je nu kunt kopen gewoon nog niet bestond. Ondanks het gemis, zoals ik al blogde, want je kende het niet, had je ook niet het gevoel, dat je ergens tekort kwam. Kun je dan stellen, dat je door al die apparatuur, waar je nu dagelijks mee te maken hebt, je vroeger gelukkiger was? Ook die vergelijking gaat in mijn ogen niet op. Daarnaast moet je blijven realiseren, dat je in dat opzicht het verleden niet met het heden kunt vergelijken. Het is te vaag. Hetzelfde zou gelden, als je het heden met de toekomst vergelijkt. Zeg maar hoeveel (on)zekerheid wens je.

Wel realiseer ik mij, dat wij nu in een tijd leven, dat het allemaal kan of in sommige gevallen ook zo moet, want je wilt niet achterblijven bij je familie, buren of kennissen. Die drive was er vroeger gewoon niet en als dat wel zo was, dan in mindere mate.

Het was een tijdperk, zonder televisie. Hoe onwaarschijnlijk mag dat nu klinken. Bijna  70 jaar geleden, op 2 oktober 1951 omstreeks 20.15 uur, schreef de eerste zwart/wit tv uitzending geschiedenis. Nu zijn wij 70 jaar verder en als je dan bekijkt welke functie de televisie in onze maatschappij heeft weten te veroveren, dan mag je, eh. wat eigenlijk, oh ja toch trost zijn op die ontwikkeling. Op dit moment kunnen wij niet meer zonder dat beeldscherm. Los van de vele zenders die ons ten dienste staat heeft de televisie ook iets met die achteruitkijkspiegel van mijn schoonvader te maken. Niet voor niets en welke functie dat dan ook mag hebben, word je in staat gesteld om terug te kijken.

Zo zijn er meerdere apparaten die nu het dagelijkse doen en laten beheren, die in mijn tijd nog niet bestonden. Zo bracht Sinclair in 1980 de eerste homecomputer. Toen ik in 1981 begon als freelance journalist was er geen internet. Alle werkzaamheden gebeurde op de schrijfmachine. In 1988 kreeg ik de eerste computer een Tulip met 20 MB, was dat de eerste stap naar automatisering. Zelfs op die bescheiden schaal kon je de werkzaamheden uitvoeren. Met de komst van het world wide web, ontwikkeld in 1989, gingen de deuren en de mogelijkheden naar de digitale snelweg verder open.

Ik prijs mij gelukkig het allemaal te hebben mogen meemaken. Loop je daardoor het risico meer te durven genieten van de voortgang dan de jeugdigen nu? Natuurlijk begrijp ik de reactie van deze ” bouwstenen “ voor de toekomst. Vanzelfsprekend kan ik hun reactie plaatsen in de trant van: “hoezo bijzonder dat de mogelijkheden er zijn, dat behoort bij onze dagelijkse beslommeringen. Dat reageren op  “ het hoort bij de dagelijkse beslommeringen “, dat hadden wij niet. Voor ons waren de nieuwe ontwikkelingen een verbetering en voor de jeugdigen zijn het aanpassingen of eerder gezegd een update.

Een achteruitkijkspiegel,  een prachtig voorwerp.