De digitale cijfercombinatie van m’n wekker op het nachtkastje prikt de tijd door en een nieuwe dag begint. U kent dat ochtendritueel, dat je weer je ‘kleedkamer’ (lees slaapkamer) mag verlaten om je dagelijkse rol te vervullen. Na je te hebben gewassen en het wegwerken van het ontbijt, begint je dag. Persoonlijk vind ik het dan niet erg prettig via de media en weet ik welke bronnen van informatie, te worden geconfronteerd met meldingen, waar ik totaal niets mee kan.

Op zoek naar onderwerpen of aandachtspunten voor een blog heb ik de media van de journalistiek  geraadpleegd. Het raadplegen begon met het schiften van de bagger die ons als lezer of wie dan ook bereikt en waar wij niet veel mee kunnen. In de loop der jaren hebben wij deze berichtenstroom getolereerd en hebben wij geen actie ondernomen om te ageren in de trant van: “wat moet ik ermee”. Ageren staat voor handelend optreden, in actie komen, aldus de Dikke van Dale. Of dacht ik dat ik zonder deze bron ging bloggen.

Zo werd ik enige tijd geleden geconfronteerd met het bericht, dat de zoon van zangeres Vanessa met spoed in het ziekenhuis was opgenomen en zij verzocht ons begrip te tonen, dat zij het nu niet gemakkelijk had. Hoe zo, dat wij begrip moeten toen voor een dergelijke melding. Het bericht moet je zien als informatie. Als een onafhankelijke melding waarmee wij worden geconfronteerd en waar ik zeker niet om heb gevraagd, Schijnbaar denken personen met een BNN of VIP etiket, dat de rest van de bevolking totaal is aangeslagen door dergelijke berichten.

Het houdt niet op. Zo las ik, dat Mark Rutte, zo heet die man toch, als ik mij goed herinner, dat hij met de formateur gaat praten over het vertrouwen hebben in de politiek. Het doet per direct mijn wenkbrauwen fronsen. Gaat hij praten over het vertrouwen hebben in de politiek, terwijl hijzelf het vertrouwen heeft geschonden? Het zou moeten zijn, dat de politiek met die meneer Rutte zou moeten praten hoe men binnen de politiek zelf denkt over vertrouwen. Je zou het een leermoment, ook zo’n  woord dat soms verkeerd kan worden begrepen, kunnen noemen..

Heeft u dat ook bij het horen van de naam Hazes voor het Haze(n)pad te kiezen? Het is toch bijna onvoorstelbaar, dat je als jong aankomend zangtalent je nu al problemen op de hals haalt die zich met verloop van tijd aan je gaan settelen? Natuurlijk heeft Corona invloed, (ik bedoel niet het biermerk Corona)  maar dan nog kun je toch wel normaal met beide voetjes op de grond staan? Jij vraagt als zanger slechts voor een deel aandacht, maar het publiek, dat je ook je aanhang noemt, geeft je een status die als een molensteen om je schoudertjes hangt. Ondersteund door een familielid, die ook moeite heeft om de drang naar imago onder controle te houden,  dan kan het wel eens allemaal anders verlopen dan je eerder had gepland. 

Het is een algemeen bekende uitdrukking, dat men wel eens zegt: ‘de krant, brengt de leugen in het land’. Of deze zegswijze berust op waarheid, en dat bij het onderwerp leugen, durf ik niet overtuigd te bloggen. Vind het altijd wel leuk om te zien hoe sommigen denken met publiciteit om te moeten gaan. Waar binnen bepaalde takken van families een foto- en berichten embargo aan regels is opgesteld, slingert een ander lid van de familie, inclusief haar adellijke titel < Gravin >  alles op de sociale media en steekt zij zeker haar mening niet onder stoelen of banken. Dan denk ik wel eens: “maar waarom nu dan?” Al die publicatie van de betreffende gravin zal haar CV geen extra oppepper geven. Gelukkig leven wij in een land, waar de bevolking nuchter reageert op dergelijke berichten en voor een groot deel denkt: “ach laat haar toch. Ze zal hopelijk wel eens tot inkeer komen”. Carpoolen op een titel is als surfen zonder plank.

Het blijft een feit, het schijnt nieuwswaarde te hebben. Of moeten wij helaas vaststellen, dat ondanks dat het geen enkele nieuwswaarde heeft de pagina’s van een krant toch weer gevuld zijn. De vraag blijft, waarom leest u het dan nog?  Natuurlijk u bent ook nieuwsgierig en je zal maar iets missen. Dat zou zonde zijn.

Na ruim 700 woorden in deze blog probeer ik u erop te wijzen, dat je met de aandachtspunten in deze blog niets of zelfs nog minder dan weinig kunt. Denk dat je het ook anders moet bekijken. Elke journalist of correspondent zoekt dagelijks  iets om de pagina’s in zijn of haar krant te vullen. Wat jij als lezer van de tekst ermee doet, maakt niets uit. De schrijver van deze blog denkt: “zo weer een pagina. Wat zal ik morgen schrijven,……….. ik weet nog wel iets”.