Een melding op facebook was er de oorzaak van, dat ik een ingeving kreeg over de kopregel: “niemand is minder dan iemand”. Onze maatschappij wordt dagelijks overspoeld met vooroordelen en velen wanen zich beter dan anderen. Dergelijke situaties stuiten mij steeds vaker tegen de borst. Denk daarom ook, dat personen die zware kritiek hebben op anderen zelf besmet zijn met aanpassingsmoeilijkheden. Waarom moet iemand anders, die door omstandigheden anders doet en reageert dan u of ik, als mindere worden gezien? Doe niet zo mal!

Met de loop der jaren bespeur ik bij mijzelf en, misschien is het een geen plezierige eigenschap, dat ik steeds vaker het gevoel heb om voor de minderen, wat een titel, in onze maatschappij op te komen. Dat opkomen kan natuurlijk op verschillende manieren. Op de barricaden springen en roepen op een Baudettische handelswijze, dat het anders moet en dat ik het euvel wel zal verhelpen, zet geen zoden aan de dijk.

Wie bepaalt nu feitelijk hoe iemand zich moet gedragen of hoe ‘ die ander ’, want zo noemt men dat toch, anders doet en is dan anderen? Daarop durf ik te bloggen, dat “ niemand minder is dan iemand “. Elke persoon, en noem het persoonlijkheid, heeft een eigen waarde.

Ik prijs mij gelukkig enkele gehandicapten te kennen en durf zelfs de medaille om te draaien door te stellen, dat ik  regelmatig het idee heb, dat niet gehandicapten zich vaker anders gedragen dan gehandicapten. Misschien veronderstelt de groep ‘normale persoonlijkheden’, dat omgang hebben met een zichtbaar gehandicapte hun imago schaadt. De vraag die dan overeind blijft is,  “ wie is er in zo’n situatie nu gehandicapt? ”.

Het beeld, dat inmiddels een eigen weg is gaan lijden, dat gehandicapten anders zouden zijn, is anno 2021 achterhaald. Inmiddels heeft de tijd, maar zeer zeker ook de ervaring, aangegeven, dat de kaarten anders zijn geschut. Waarom eigenlijk moet er überhaupt een beeld zijn van gehandicapten. Waarom geldt het beeld van de mensheid in algemene zin niet voor iedereen?

Op facebook stond enige tijd geleden de tekst: “Ik weet dat je mij niet gaat delen, omdat ik anders ben”. De suggestieve weergave van deze zin heeft mij aan het denken gezet. De tekst sloeg op een dreumes, met het syndroom van Down, gehuld in een wit jurkje. De beeldwaarde van de foto ontroerde mij en ik ging direct overstag door de tekst en de foto te delen op mijn facebook. Gelukkig, ik had het ook niet anders verwacht, werd door mijn facebook aanhang het voorbeeld gevolgd. Degenen die het bericht niet deelden gaven in een reactie blijk van hun waardering voor dat kleine meisje op de foto. Reacties als: “ wat een prachtige foto” of  “ wat staat dat meisje beeldig op de foto “ zijn slechts een deel van de geplaatste meldingen. Vreemd vond ik het, dat iemand zo’n tekst plaatst, misschien moet je bloggen, na overweging : “ ik weet dat je mij niet gaat delen, omdat ik anders ben “.

Ik betrapte mij erop, dat het enkele dagen heeft geduurd, voordat ik aan deze blog tekst ben begonnen.  De oorzaak van dat getreuzel zou kunnen worden gezocht in het gegeven en de vraagstelling: “ waarom vraagt men zich af, waarom de tekst en de foto wel of niet gedeeld zou worden ”. Mag je uit deze aarzeling concluderen, dat er enige twijfel was bij degene die de vraag stelde, om het wel of niet te doen? Schijnbaar heeft de twijfelaar zich gelukkig gerealiseerd om  tot plaatsing op facebook over te gaan. Het woord en de strekking van het woord accepteren, schijnt door de schrijver van die ene zin met vertraging te zijn geaccepteerd.

Ik herinner mij als de dag van gisteren een situatie nadat ik werd getroffen door het herseninfarct. Nu zie ik een herseninfarct niet als een handicap, maar ik kan mij voorstellen, dat outsiders even niet weten hoe te moeten reageren.  Toen mijn vrouw en ik door Glanerbrug wandelden vroeg een of andere muts aan mijn vrouw waar ik bijstond: “en kan hij dan nog wel praten?” Denk dat daar ook de knip zit van hoe ga je met situaties om die anders zijn dan jouw wereldje. De vraagsteller heb ik het vergeven en daarom denk ik dat de vraag is gesteld op basis en hoe nu verder.

Daarom blog ik in volle overtuiging, dat velen moeite hebben om met een gehandicapte om te gaan, omdat men niet weet hoe men iemand uit die doelgroep moet benaderen. De juiste manier om iemand met een handicap, vroeger zei  men nog afwijking, te benaderen is door dit respectvol te doen. Niet overdreven en gewoon laten merken, dat je de persoon in kwestie accepteert en begrip toont.

Ik blijf bij de kopregel: “niemand is minder dan iemand”, echt waar.