Het stom op een deurbel drukken, omdat een incassodossier een adres aangeeft, waar mag worden aangebeld, gaat te kort door de bocht. In de loop der jaren heb ik mogen ervaren, dat achter elke vordering, afgezien van het geld, een menselijk verhaal schuilgaat. Naast het wettelijke aspect, waar gekocht is, mag worden betaald, heb je soms als incasso-inspecteur van doen met een bijkomend emotioneel element.

In de loop der jaren, tijdens mijn incasso periode, heb ik mogen ervaren, dat veel ouders erg veel moeite hebben met het, ik noem het, ‘het financiële beleid’ van hun kinderen. Zonder dat deze zeer goed bedoelde ouders iets konden betekenen voor hun kinderen met betrekking tot het oplossen van de financiële problemen, namen zij de durf om mij als  “de boosdoener “ van hun zoon of dochter, buiten medeweten van hun kinderen om, contact met mij te zoeken.

Nu na al die jaren, nu ik toch niets meer om handen heb, schieten mij die gesprekken te binnen. Misschien door die gesprekken met betrokken ouders, heb ik geleerd, dat incasseren van gelden, nauw maar dan ook zeer nauw verbonden is met persoonlijke ellende. Zo ook die moeder uit Zwaag, die mij telkens belde met de melding: “meneer Dragtstra, het is weer mis met mijn zoon. Hij is gisteren wederom gearresteerd”. Als invorderaar, incasso-inspecteur klinkt zo hard, kun je daar niets mee. Je kunt alleen melden, dat je meeleeft met de moeder en je de maatregelen inzake het invorderen weer eens tijdelijk gaat opschorten.

Het telefoontje, dat zo’n moeder met je voert, dat zie ik als de keerzijde van de medaille. Zij toonde de moed en de durf, zie het als een strohalm, om toch haar verhaal kwijt te kunnen. Zonder enige persoonlijke verbondenheid met mij, durfde zij haar verhaal op mijn bordje te werpen. Hoe moeilijk moet dat voor haar zijn geweest. Natuurlijk ontstond zo’n gesprek niet ineens. Zoonlief was al  vaak door de ‘sterke arm’ van de straat geplukt voor een strafbaar feit, zodat ik de moeder telefonisch regelmatig aan de telefoon had, wanneer zij weer melding maakte van een arrestatie. Op een bepaald moment zag ik haar telefonisch meldingen, naast het melden van het handelen door de politie ook als “ even het verhaal kwijt kunnen “. Denk dat gewoon even kunnen luisteren naar het verhaal van een naast betrokkene terdege een onderdeel is van het doen invorderen van gelden. Ach je hebt van de cowboy achtige incassobureaus die scoren van het binnen hengelen van gelden als prioriteit zien.

Natuurlijk kent zo’n melding van een ouder die voor zijn kind opkomt een tegenpool. Ik herinner mij een telefoongesprek met een vader van iemand die een aanzienlijk bedrag moest terugbetalen. De vader verweet mij de harde teksten die in de incasso-correspondentie stond. Hij maakte, ondanks het feit, dat hij voor zijn zoon opkwam een opmerking. “Of ik mij wel kon realiseren hoe moeilijk het voor een ex gedetineerde is om na jaren te zijn opgesloten weer in de maatschappij terug te komen?”. Hij ging verder: “dan vind ik het erg onbeschoft van u, om brieven naar mijn zoon te sturen waarbij u hem dwangmatig verzoekt de schuld zo snel mogelijk te voldoen”. Met een “man doe niet zo stom” dacht hij het gesprek te kunnen afronden.

Gelukkig heeft de cursus: “omgaan met moeilijke telefoongesprekken”, mij een leidraad gegeven om als reactie naar zo’n vader niet te reageren met: “als uw zoon geen strafbaar feit had gepleegd, had men hem niet opgesloten”. Het is dan de kunst om als loods op een groot zeeschip de zandbanken te omzeilen en de woorden als reactie zorgvuldig te kiezen. Het zijn van die reacties waar je in feite niets meekunt, maar die ik wel kan plaatsen. Ook deze vader had het beste met zijn zoon voor en wilde niet dat door mijn handelen zoonlief nog verder in de problemen zou komen. Je kunt je neutraal afvragen waar de basis van het probleem ligt en welke verbondenheid er is met mijn actie en het verblijf van de zoon in de gevangenis.

Ook al zijn kinderen al op vergevorderde leeftijd het blijven kinderen. Zo belde mij eens een vader, die via zijn zoon mijn naam regelmatig hoorde noemen. Zijn zoon had geen gat in zijn hand, dat was een voordeel. Het geld viel daardoor niet in het gat in zijn  hand, maar er langs heen. “Mijn zoon”, bevestigde de vader, “ overziet zijn daden niet .” De zoon leefde erop los en maakte met iedereen afspraken en kwam er geen enkele van na. Senior, een zeer aardige en goed aanspreekbare persoonlijkheid had er moeite mee. Toen ik hem voorstelde om zoonlief te ondersteunen zei hij: “waar ligt de grens meneer Dragtstra van kind zijn naar volwassen. Mijn zoon ‘ blijft ‘ een kind van 40 jaar”.