Heeft u dat ook, dat je soms na een geruime periode wordt geconfronteerd met een situatie, dat je het gevoel krijgt, dat iemand die veel heeft beloofd door de mand valt? Wat zegt nu de uitspraak: << door de mand vallen >>. Het broertje van de dikke van Dale, die alles over spreekwoorden en gezegden weet, zegt over deze uitspraak:  ‘betrapt worden “ Iemand die na enige tijd door de mand valt, daarvan wordt eindelijk de ware aard zichtbaar.

Mag je dan bloggen, dat de bodem van de mand het gewicht van de eerlijkheid niet langer kan (ver)dragen en daardoor bezwijkt?  Hoe genadeloos kun je als burger worden geconfronteerd met zichzelf hoger geplaatst voelende persoonlijkheden, die zich wanen in een wereld waarin alles maar wordt geslikt? Vanzelfsprekend en dat zal u als lezer van deze blog snel genoeg hebben begrepen, gaat deze blog over de fake vertoning van de Rutte-soap die op 1 april iedereen aan het tv scherm deed kluisteren.

Los van al het gekronkel van feiten en weet ik wat nog meer en los van het niet vertellen van de waarheid kreeg ik op de avond van het tv debat een andere beeldvorming.  Ik kreeg ergens op de avond, denk nadat er voor de 7^e keer of 10^e keer werd geschorst, een binding  met het openbaar vervoer. Ik zag het volgende voor mij. Je stapt in een bus en de chauffeur brengt je naar je eindbestemming. Afgezien welke  “vervoerder “ je kiest ( lees politieke partij ) je denkt de gekozen eindbestemming met verloop van tijd eindelijk te bereiken..

Dan kom je erachter, dat de chauffeur van de bus zich de route niet meer herinnert en  dat de overige leden van de busonderneming  ook moeite  hebben met de koers of richting die zou moeten worden bepaald. Onvoorstelbaar, dat zoiets in 2021 nog mogelijk is

De vertoning van 1 april, hoe toepasselijk is die datum, had iets weg van een rit met het openbaar vervoer. De persoon die had gekozen voor  bestuurder, die ons naar de eindbestemming brengt, herinnert zich plotseling bepaalde zaken niet meer en hij heeft Nederland laten zien waar wij staan. En…..daar staan wij dan.

Waar veel “ pleegkinderen “ uit de Tweede Kamer niet aan de alarmbel trokken, maar alles in  het werk stelden om naast de bel een carillon proberen te activeren, vingen zij bot. Mede kamergenoten die zelf schuldig waren aan het ontstaan van de soapvertoning en het vertrouwen in de chauffeur opzegden, draaiden bij als een blad aan de boom en vonden toch, gezien de gehele situatie, dat het vertrouwen in de chauffeur niet kon worden opgezegd. Dit alles in de trant van “je kunt elkaar nog eens nodig hebben”. Denk dat men uit eigen belang voor deze optie heeft gekozen.

Het zal duidelijk zijn, dat ik die avond heb genoten. Genoten  heb ik van het (on)eerlijk gedrag van de personen die ons land van A naar de (B)eerput  sturen. Als stemgerechtigde van deze soapvertoning moet je toch met wapperende oren hebben zitten kijken naar de tv beelden. Toen een medewerker van het journaal aan een collega vroeg: “wat verwacht je van deze avond”, schoot de collega in de lach en kon niet direct een antwoord geven op deze zo op het oog eenvoudige vraag. Met een slag om de arm, maar dat standpunt neem je al snel over in de Haagse wandelgangen, antwoordde hij, als ik mij goed herinner: “het kan alle kanten opgaan”.

En daar, zoals ik al blogde, ”daar staan wij dan”. De basis van ons regeerakkoord, dat jaren werd gezien als het plan van aanpak voor het besturen van ons land, heeft het tegendeel bewezen. Ondanks de goede voornemens, zoals dat al jaren de basis van het plan van aanpak is, is het wederom niet gelukt.

Nu kan het natuurlijk gebeuren, dat een coalitie en een oppositie het  met elkaar niet eens zijn. Laten wij eerlijk zijn, zoiets is onderdeel van het spel. De leden van de Tweede Kamer, die ik nog steeds zie als pleegkinderen, proberen zich in te zetten om ons land op de rails te houden. Met al dat gesteggel, zoals ik blogde dat  er bij behoort, heb ik moeite met het gedrag van een aantal kamerleden.

Hebben wij er nu voor gekozen om op deze manier geleid te worden of bestuurd te worden door een aantal personen die zich oh zo belangrijk vinden. Schijnbaar is liegen en bedriegen onderdeel geworden van het besturen van een land.

Daarom is het toch van de gekke als je dan navraag doet hoe de puinhoop is ontstaan, dat wij als burgers te maken krijgen  met iemand die lijdt aan een selectieve geheugenstoornis. Jammer is het, dat wij, in alle onschuld, hebben gekozen  voor dergelijke personen.  Hoe dom zijn wij stemgerechtigden geweest.