Op een bekend plein in den Haag staat een  “meer-kamer” woning. Pleegmoeder Arib probeert haar 150 ‘ pleegkinderen ‘ (lees kamerleden)   onder de duim te houden. Het huis telt twee kamers. In de Eerste Kamer is het aanzienlijk rustiger dan in de Tweede. Naast deze 150 “pleegkinderen” probeert zij tevens de rust te bewaren als haar hoger geplaatste pleegkinderen, de groep die fungeert als leidinggevenden, voor hun beurt praten. Om de financiën in de gaten te houden, komt er jaarlijks  op de Derde Dinsdag van september een extern iemand,  een praatje houden met als onderwerp het huishoudboekje. Het schijnt nodig te zijn, want anders komt men  maandelijks geld te kort. Het huishoudboekje wordt gepresenteerd in een houten koffertje. De ‘bezitter’ van het ‘huishoudboekje’ is keurig in het zwart gekleed, terwijl het feitelijke saldo de kleur rood verlangt. Het is  binnen ‘het gezin’ zo’n hectiek, dat zelfs een tv zender elke dinsdagmiddag van 14.00 tot 15.00 uur er een uitzending aan besteedt.

Ik denk, dat bovenstaand gekscherend intro niet ver van de waarheid is verwijderd. De 150 pleegkinderen, want geen van allen gedraagt zich   volwassen, hebben onderling groepjes gevormd om samen sterker te staan. Het is inderdaad als je het op de keper beschouwd, een toonbeeld van een gezin met bonje. Onderling zijn de verhoudingen soms zo erg verstoord, dat de kommer en kwel in de landelijke- en sociale media aanzienlijk veel aandacht krijgt. Je zal er maar naast wonen!

De vraag die direct naar boven komt is, “hoe is het mogelijk, dat iemand 150 pleegkinderen heeft?” Onderzoek heeft uitgewezen, als blogger moet dat soms,  dat de pleegkinderen door anderen zijn gekozen om in dat pleeggezin actief te mogen zijn. Men zegt, maar zelfs dat is suggestief, dat de huur van de pleegwoning met twee kamers ook door anderen, sommigen spreken zelfs van onderdanen, wordt betaald. De instantie die over de inning van de huur gaat, heet Fiscus en schijnt alleen post te versturen in blauwe enveloppen, omdat schijnbaar een moderne kleur enveloppe te duur is.  

Binnen de muren van het pleeggezin worden allerlei maatschappelijke problemen besproken. Die discussies nemen regelmatig zoveel tijd in beslag, dat zelfs na bedtijd de groep nog met elkaar aan het discussieren is. Pleegmoeder Arib is zelfs regelmatig door een van haar pleegkinderen erop gewezen, dat zij er moe uitziet. Denk dat het pleegkind, dat niet zomaar tegen zijn pleegmoeder mag zeggen. Zoals geblogd, het gaat er soms hard aan toe en de beschuldigigen en de soms suggestieve beweringen proberen een kloof in de groep te bewerkstelligen. Zo is er eens gediscussieerd  over het abortusvraagstuk. Men kwam er niet uit en ergens in de wandelgangen van de grote tweekamerwoning is de vraag blijven hangen: “mag je een einde maken aan een ongewenst ministerschap”.

Vooral in de zomermaanden schijnt de rust binnen de groep terug te keren. Waar men elkaar binnenkamers regelmatig niet uit laat praten is  ’s zomers de  Tweede Kamer sfeer niet altijd merkbaar. Het is ook moeilijk als je tijdens het vaste zomerritueel, de haring-party, met volle mond staat te discussiëren. Voor je het weet heb je een graatje in je keel. Een graatje in je keel is toch weer altijd beter dan een hete aardappel, waardoor ga je anders praten.

Het blijft vermakelijk als je het clubje zo bezig ziet. Zoals binnen elk gezin is overleg noodzakelijk, maar dan moet het toch niet zo moeilijk zijn om begrip te kunnen opbrengen voor elkanders mening? Het is belangrijk, dat u dit pleeggezin, dat door anderen financieel wordt onderhouden, in de gaten blijft houden.  Het verblijf in het gezin geldt telkens voor vier jaar. Er schijnt, dat na die vier jaar een mogelijkheid wordt geboden voor verlenging.  Mocht dit niet mogelijk zijn, hoe hard het ook mag klinken, word je  “de straat opgeknikkerd”. Zo aardig pleegmoeder Arib ook mag lijken, zij heeft de richtlijnen strak in de hand. Je zal  maar in haar schoenen staan. Het praten met haar pleegkinderen gebeurt zelfs via de microfoon, want de anderen in de kamer maken zoveel lawaai, dat zij haar stem via een microfoon moet laten klinken..

Op dit moment begint de onderlinge strijd wie aan het einde van de vier jaar mag blijven of wie zijn of haar heil ergens anders moet zoeken. Veel leden van de kamer stellen nu alles in het werk om toch te mogen blijven. Men heeft nog net niet aangeboden om te gaan stofzuigen of de vaat te doen voor hun pleegmoeder.  Anderen beloven  allerlei maatschappelijke situaties te verbeteren en maken plannen voor de toekomst.

Pleegmoeder Arib is er maar druk mee en wijkt niet van de periode van vier jaar af.  De vraag blijft wie na maart 2021 haar pleegkinderen zullen worden.  Wij zullen het zien. De kiezer heeft het voor het zeggen.