Zijn wij dan zo verankert geraakt in onze lifestyle, dat wij denken het allemaal  goed te doen? Dat wij verder geen oog hebben voor jeugdigen die door een handicap of chronische ziekte door de goegemeente als minder worden gezien? Hoe moeilijk kunnen wij het onszelf, maar tegelijk ook anderen, maken door ons sceptisch op te stellen tegen alles wat anders is, dan wij gewend zijn? Is het dan zo moeilijk om personen te ontmoeten, die er niet om hebben gevraagd, maar in onze ogen,  anders zijn dan wij normale mensen? Wat een opmerking, die anders zijn, dan wij normale mensen. Wie bepaalt nu dat wij normale mensen inderdaad normaal zijn?  Veel personen die hebben moeten leren leven met een handicap hebben het moeilijk. Vreemd klinkt dat eigenlijk. Moeten leren leven met een handicap. Hoe zo hebben moeten leren leven of wordt bedoeld, dat gehandicapten hebben moeten leren om te gaan met reacties van ‘normale mensen’, die niet om kunnen gaan met gehandicapten. Wie is er dan eigenlijk gehandicapt?

Enige tijd geleden werd ik geraakt door de werkzaamheden van de stichting Het Gehandicapte Kind. Sta er maar eens stil bij hoe de ‘bouwsteen van maatschappij, de jeugd, wordt beperkt door een handicap waar hij of zij niet om heeft gevraagd. Hoe is dan de impact bij zo’n kind, maar tegelijk hoe groot is de impact bij het gezin waar het kind in een normale situatie had kunnen opgroeien? Oke, wij hebben het allemaal oh zo druk, maar het kan ons sieren om ook even naar personen te kijken die bijna verplicht worden opgezadeld met een gehandicapt kind. Natuurlijk zien ouders of verzorgdenden van een gehandicapte dat niet zo en terecht. Ouders van gehandicapten, maar ook verzorgenden, leven met de gedachtengang: ‘anders is ook gewoon’. Je mag dat een statement noemen. Mijn steun- en toeverlaat, de Dikke van Dale, ziet statement als een uitspraak of een bewering.

Wie bepaalt eigenlijk in deze maatschappij, mag ik bloggen, de rangorde van het kind zijn? Ik denk, dat niemand die rangorde bepaalt. Het verschil, want daar kun je niet omheen, wordt bepaald door de omstandigheid. Ondanks de verschillende omstandigheden is niemand qua rangorde minder dan de ander. Een kind is nu eenmaal kind en daar kan niets aan veranderd worden. Ook kinderen met een handicap, het woord beperking klinkt als een begrenzing, hebben recht op goede opvang in welke vorm dan ook. Daarom mag men trots zijn, dat er vrijwilligers zijn die zich willen inzetten voor de stichting het Gehandicapte Kind. Nogmaals ongeacht de omstandigheid waarin een kind opgroeit, heeft het recht op, al dan niet met hulp van derden, een beter leven dan een leven zonder die ondersteuning.

Uit onderzoek blijkt dat 62% van de mensen met een handicap zich eenzaam voelt. Dat begint al op jonge leeftijd. Gehandicapte kinderen missen contact met vriendjes in de buurt. Ze kunnen niet meespelen omdat speelplekken slecht toegankelijk zijn. Ze doen ook minder aan sport dan leeftijdgenootjes. En ze gaan vaak naar een speciale school, ver weg van huis, of gaan zelfs helemaal niet naar school. Dat zo veel kinderen eenzaam zijn is niet alleen verdrietig; het schaadt ook hun ontwikkeling.

Geen kind zonder vriendjes – dat is waar we genoemde stichting  zich dagelijks keihard voor inzet. Al sinds 1950 steunt de stichting projecten op het gebied van spelen, leren en sporten voor kinderen met een handicap. Doel: het zelfvertrouwen van gehandicapte kinderen versterken, en bijdragen leveren aan een positieve beeldvorming. Per jaar bereikt de stichting 30.000 kinderen en zorgt ervoor dat zij niet alleen hoeven te spelen, maar samen met leeftijdsgenootjes kunnen opgroeien.  Ik blogde al: als anders ook gewoon is.

Stichting het Gehandicapte Kind krijgt geen geld van de overheid. De werkzaamheden die de stichting als doelstelling ziet, kan alleen worden gedaan door de steun van  vrienden van de sticthting als : donateurs, vrijwilligers en andere betrokkenen.

Weet je, dat een kind dat gehandicapt is, kan vaak door deze handicap niet vrij en blij even naar een sportclub, zoals dat wel in de reguliere wereld kan. Doordat de mogelijkheden om vriendschap te sluiten met derden gewoon moelijker is, kan het zijn dat het woord isolement helaas onder handbereik ligt. Waarom? Vaak raken gehandicapten daarnaast in een isolement, omdat  niet gehandicapten niet om durven te gaan met personen met een handicap.

De stichting van het Gehandicapte Kind zet zich met veel vrijwilligers in om te voorkomen, dat een gehandicapt kind geïsoleerd geraakt. Bij uitzondering wil ik via deze blogsite aandacht vragen voor de doelstelling van de stichting het Gehandicapte Kind. Voor het gehandicapte kind is aandacht, maar ook uw donatie belangrijk. De stichting zoekt donateurs. Via hun website  www.nsgk.nl kunt u eenmalig doneren. Veel gehandicapte kinderen zullen u dankbaar zijn.