Is het nu een verkeerde gedachtegang door te stellen, dat flexibel zijn niets te maken heeft met dwang of verplichtingen? Vriend en toeverlaat, de Dikke van Dale, die ik altijd onder handbereik in mijn werkkamer heb staan, zegt over flexibel: soepel en buigzaam. Ik durf niet met een overtuigende zekerheid te bloggen, dat deze twee onderdelen voor de volle 100 % bij het woord flexibel passen. Je kunt natuurlijk ook van mening zijn, dat gedogen een lichtere vorm van flexibel zijn is. Dit alles  in de trant van: “ach ja, dat is wel goed”, waarbij men in feite al aangeeft soepel en buigzaam te zijn. Klopt dit wel?  Zijn wij flexibeler geworden of zijn wij dwangmatig flexibel?

Flexibel, gedogen en aanpassen kunnen familie van elkaar zijn. Denk dat wij in onze huidige maatschappij bijna gedwongen zijn om flexibel te zijn of misschien wel ons flexibel te gedragen in het kader van gedogen. Hoe tegenstrijdig ben je dan?  Aanpassen op basis van: “nu ja als het dan moet”, terwijl je het in feite niet van plan bent, in welk vakje past dat dan? Ben je dan flexibel of heb je geen mening of denk je alleen maar om problemen te voorkomen, oké, mij maakt het allemaal niets uit.

Het valt mij steeds meer op, dat ik “ flexibeler ” ben dan voorheen. Misschien komt dat wel door mijn leeftijd, waarvan het eerste cijfer met een 7 begint. Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat ik steeds vaker, en soms tegen mijn wil in, de veranderingen op mijn weg accepteer. De vraag blijft of ik dan flexibel ben in de trant van soepel of buigzaam durf ik niet te bevestigen.

De sfeer in Nederland is de laatste tijd aan het veranderen. Je hebt  dat maar te ondergaan. Dat semi accepteren heeft denk ik niets met soepel en buigzaam van doen. Als wij overal iets van zouden zeggen door actie te voeren tegen de veranderingen, dan kan het zijn, dat het woord actievoeren daardoor in waarde zal stijgen. Eerlijkheidshalve blog ik, dat in opstand komen, niet altijd  resulteert in wat men ervan verwacht. Soms denk ik, dat wij doorslaan.

Is dat dan een  reden om alles maar te accepteren ter voorkoming van te zware discussies, waarbij iedereen als mening zijn of haar duit in het zakje kan doen?  Ik moet bekennen, dat ik steeds meer het idee krijg, dat Nederland de koers van het doen en laten, zoals wij dat vroeger deden, is kwijtgeraakt. Kijken hoe een gewoonte uit het verleden zou kunnen worden afgestemd  op de tijd van nu moet kunnen. Alleen ook daarbij moeten wij de elementaire aspecten niet uit het oog verliezen. Hoe pas je iets uit het verleden dan aan bij het heden? Weet zelfs niet of dat aanpassen noodzakelijk is.

De vraag blijft, moeten wij dan zo nodig onze traditionele gewoonten veranderen?  Daarom vind ik, dat gewoonten, die eigen zijn met ONS land, overeind moeten blijven. De gehele discussie van Sinterklaas en zijn gevolg behoort bij Nederland. Wie tegen dat gegeven een andere gedachtengang heeft, moet zich maar schikken in de gewoonten van dit land. Als wij nu de medaille omdraaien en in een ander land waar wij als Nederlander zouden wonen en wij zijn het niet eens met bepaalde zaken en dan? Denk dat wij  door de overheid van dat land erop worden gewezen, dat men al eeuwen die gewoonte heeft en dat daar zeer zeker niets aan wordt veranderd.

Wie durft in Spanje, als buitenlander, openbaar te demonstreren tegen het stierenvechten. Denk, dat de Spaanse overheid acties tegen het stierenvechten niet zal accepteren.

Het moet een overheid in het algemeen, want daaronder valt de handhaving van regels en wetten, duidelijk zijn wat wel en wat niet kan. Alleen in Nederland wordt te vaak naar derden geluisterd om het iedereen naar de zin te maken. Mijn mening is dat oude gewoonten die fundamenteel bij ONS land behoren, niet moeten wijken voor personen die er een andere mening op nahouden.

Hoe kun je rechtvaardigheid accepteren wanneer er een damschreeuwer vreemde plannen heeft met onze Zwarte Piet? Het Openbaar Ministerie  houdt de schreeuwer zelfs de hand boven het hoofd en de persoon in kwestie wordt gevraagd: “wil je dat nooit meer doen, want anders zwaait er iets”. Natuurlijk is het Openbaar Ministerie clever genoeg  om niet te zeggen: ”anders krijg je met de roe”

’s Lands wijs, ’s lands eer, staat bij veel landen, met uitzondering van Nederland, hoog in het vaandel. Waar men jaren geleden het woord flexibel qua betekenis breder zag, ligt dat in deze moderne tijd geheel anders. Het woord flexibel kent nu maar één richting. Ja slechts één koersbepalende gedachte die heet aanpassen. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen? Nederland is soms te lief.