Het is een bekend gegeven, dat wij in een wereld leven, die aan veranderingen onderhevig is. De gulden stelregel, < anders is ook gewoon > komt de laatste tijd steeds meer in de verdrukking. Zal het nu komen, doordat iedereen en ook uitzonderingen bevestigen hier de regel, dat met de komst en het gebruik van de sociale media, ons denkpatroon is veranderd? Plotseling, maar dat lijkt zo, heeft iedereen een mening en het woord, dat op een zilveren schaaltje behoort te liggen, begrip, is bijna moedwillig veranderd in onbegrip.

Vriend en toeverlaat, de Dikke van Dale, zegt over inleven:  zich verplaatsen in een denkbeeldige toestand. Mag je dan die denkbeeldige toestand vertalen naar begrip? Je kunt natuurlijk ook stellen, meegaan in een situatie, die is zoals hij is en op dat moment niet kan worden aangepast. Het woord situatie durf ik hierbij zo breed mogelijk te bloggen.

Wat dacht je van de Corona-crisis. Een situatie die in eerste instantie, qua oplossing van de problemen, werd gericht richting begrip, maar door de goegemeente al snel werd omgebogen naar onbegrip en daardoor in het geheel aan het wankelen komt. Je wordt steeds vaker geconfronteerd met invulling door een eigen mening. Dit alles in de trant van: “maar zo kan ik dat ook wel doen, terwijl de richtlijnen anders worden voorgeschreven. Bijna durf ik te bloggen opgelegd. Weet echter niet of opgelegd de juiste woordkeuze is, want daar zitten dan weer op basis van de wet grondslagen aanvast.

Iedereen kent zo’n situatie. Zo herinner ik mij enige tijd geleden een situatie, waar ik niet trots op ben, laten wij daar eerlijk over zijn. Ik naderde tijdens mijn incassorijden een kruising waar een verkeersregelaar alles in goede banen probeerde te leiden. Ik moest wachten om rechts af te kunnen slaan. Plotseling zag ik een mogelijkheid om achter de regelaar langs toch rechts af te kunnen. Met schaamrood op mijn kaken werd ik teruggefloten. De reactie van de verkeersregelaar was niet mild. Er volgde niet eerst een goedemorgen, maar een of andere gefrustreerde bemerking. Voordat de man, zo’n macho in het geel, verder zijn woordenschat tentoonstelde, brak ik in. Ik doorzag mijn bijna onbeschoft gedrag en bood, doorkruist door zijn woordenstroom, mijn welgemeende excuses aan. Verder gaf ik aan, dat hij gelijk had en dat hij zijn werk ook zo goed mogelijk wilde doen. Slijm slijm, maar het werkte wel.

Daaraan moest ik denken, toen een goede kennis mij attent maakte op het onbegrip inleven. Het steeds meer begrip tonen voor de werksituatie van een ander wordt steeds vaker naar de achtergrond verdrongen. Zou het van doen hebben met gebrek aan empathie? Empathie staat, volgens mijn woorden vraagbaak, voor: vermogen om zich in de gevoelens van anderen in te leven. In de opzet van deze blog moet er geblogd worden over gebrek aan empathie. Het vermogen, dat elke natuurlijke persoonlijkheid zou moeten hebben om de realiteit van andere aardklootbewoners te kunnen begrijpen noemt men empathie. Helaas bemerken wij allen, dat er steeds meer personages het niet zo nauw nemen met het voornemen om de realiteit van een andere te begrijpen.

Oh ja, natuurlijk is er wel een excuus te vinden om de schuldige minder hard aan te pakken. Wij leven nu in een wereld, vind ik, waar het eens tijd wordt, dat wij mogen en kunnen zeggen, wat wij ervan vinden als het doen en laten van een ander ons niet aanstaat.  Je kunt je ongenoegen op verschillende manieren laten blijken. Als je zegt “ik zie liever je hakken, dan je tenen”, klinkt dat vriendelijker dan: “donder op” ook is het dezelfde handeling. Gebrek aan empathie kun je niet aanleren, hoe vreemd het ook mag klinken, want een gebrek kun je niet aanleren. Je hebt het of je hebt het niet.

Wat je wel kunt aanleren, is je anders op te stellen in deze survival maatschappij om sympathiek over te komen. Kijk naar de werkzaamheden van een BOA. Boa staat voor Bijzondere Opsporing Ambtenaar. Geen branche waar veel mensen sympathie voor hebben. Toch doen deze personen hun werk in opdracht van hun leidinggevenden. Het is vaak de toon die de muziek maakt. Ook hier geldt  geven en nemen. Daarom blog ik, dat geven en nemen als brandstof kan fungeren bij het thema inleven. Door niet met de hakken in het zand te gaan staan, voorkomt men tegenwerking die kan worden gezien als gemis aan empathie.

Het lijkt allemaal ook zo moeilijk, maar is dat ook zo?  Het schaadt niemand om even aan een andere situatie te moeten wennen. Even inleven wanneer het op de oude manier niet meer kan en dat  het nu anders moet, is wennen. Empathie en inleven zijn familie van elkaar. Ook binnen een familie moet je soms water bij de wijn doen.