Het komt steeds vaker voor, dat mij het gevoel bekruipt, dat sommigen op deze aardkloot iets te kort komen. Wat is er nu de oorzaak van om alles in het werk te stellen, dat het etiket aandacht op jou vat krijgt? Weet je, waardering ergens voor krijgen is iets anders dan aandacht opeisen. Oh ja, de media doet er op alle fronten aan mee om de ruimte in hun krant te kunnen vullen met aandacht vragende berichten. Vriend en toeverlaat, de Dikke van Dale zegt over aandacht: oplettendheid, belangstelling: de aandacht trekken of opvallen. In alle eerlijkheid blijf ik bij mijn mening, dat personen die aandacht trekken, door welke oorzaak dan ook, iets willen compenseren. Als je aandacht gaat gebruiken als compenseren van iets, kom je in mijn ogen gewoon iets te kort.

Het is toch vreemd, dat er nu hele groepen fotograven naar Laren Nh gaan om daar dure auto’s te kunnen fotograferen? Het schijnt inmiddels binnen de groep eigenaren van dure bolides een bezigheid te zijn om regelmatig hun auto’s te kunnen showen en dit alles in de trant van:  “ ik wil gezien worden “.  Hoe krom kun je zijn, als gezien willen worden een daadwerkelijk onderdeel van je leven is.  Jammer is het, als dit je  lifestyle is geworden.  Zielig, want als je kennissen en relaties dit doen, moet je wel mee willen doen, want anders val je buiten de boot. Imago schept  “ soms “een verplichting.

Zelfs op schoolpleinen schijnt een schoolpleinmode, het fashionbeleid als etiket plakkend item belangrijk te zijn. Het is toch van de gekke, dat een mens op uiterlijk vertoon wordt gekenmerkt? Als dit inderdaad zo zou zijn, dat al die externe zaken als fashion, auto’s, woningen en natuurlijk de gadgets iemands status gaat bepalen, waar zijn wij dan mee bezig?

De vraag die men daaraan kan koppelen ligt op het terrein van: “wat komt men dan tekort”, “hoe komt het dat men gezien wil worden”. In alle nuchterheid durf ik te stellen, dat al die aandachtrekkers het zelf verkeerd zien.

Zo ken ik een persoon die zichzelf oh zo belangrijk vindt en alles in het werkstelt om geliefd te zijn en zelfs de eigen naam heeft gewijzigd om de naam van de schoonfamilie aan te nemen. Weet in alle zekerheid, als de schoonfamilie geen naam had opgebouwd  de persoon nu gewoon de eigen naam had behouden. Waarom is je eigen naam dan niet goed genoeg? Jammer, dat zo’n zeepbelmaatschappij gedrag vaak geen lang leven is gegund en voordat men het weet, spat de suggestieve lifestyle als een zeepbel uiteen. Denk dat meerwaarde alleen goed is, als het een functie heeft. Waarom doet men zich beter voor dan men in feite is? Heeft dat nu van doen met een lichte vorm van faalangst of hebben de deskundigen daar nog geen duidelijk antwoord op.

Zo las ik enige tijd geleden tekst in een landelijk ochtendblad van een studente die zes lange jaren zich had voorgedaan als studente medicijnen, colleges had gevolgd en zelfs haar naaste omgeving voorspiegelde, dat zij al stage liep in een ziekenhuis. Plotseling was ook haar zeepbel uiteengespat en kwam zij er achter, dat deze fake wereld niet haar wereld was. Toen zij zichzelf van het leven had ontdaan, kwam haar direct omgeving er achter, dat zij zelfs bij op de universiteit niet bekend was. Maar hoe moeilijk heb je het dan? Hoe moeilijk heb je het als je doorhebt, dat jouw leven niet het leven is, dat jij ervan verwacht? Hoe jammer is het dan door te leven in een droomwereld jezelf en achteraf als het over is, ook je directe familie, dit aan te doen? Dit voorval heeft mij aangegrepen. Tegelijk bekroop mij de angst over het gegeven, dat velen op deze aardkloot alles in het leven geven om gezien te worden.

Is onze maatschappij dan zo veranderd, dat het begrip puur niet meer aantrekkelijk is?  Puur staat in de Dikke van Dale voor: zuiver of onvervalst. Het moet toch een voorrecht kunnen worden genoemd, als je onvervalst en zuiver je durft te presenteren.

Toen ik in september 1981 freelance journalist werd, stelde  de redactie een perskaart beschikbaar, zodat ik mij kon  identificeren als ik op reportage moest. Slechts 1x heb ik gebruikgemaakt van de perskaart om ergens binnen te komen. Verder zag ik de beschikbaar gestelde perskaart met mijn foto erop als een stukje papier van zeer geringe waarde. Heb de kaart verder nooit gebruikt. Ik stelde ook altijd, dat de beste perskaart  nog steeds je gezicht is. Als je niet ergens wordt toegelaten, is het toch van de gekke, dat een stukje papier van geringe waarde als meerwaarde moet fungeren om je doel te bereiken? Als je jezelf blijft, hoef je geen moeite te doen om je te moeten bewijzen.