Mijn grote vriend de Dikke van Dale zegt over het woord en het onbegrip Democratie:  (1) staatsvorm die aan het hele volk invloed op de regering toekent: (2) parlementaire democratie  waarin de regering verantwoording verschuldigd is aan een parlement van door het volk gekozen vertegenwoordigers. Ach het staat er zo mooi en het is zo hoopgevend. Zoals bij veel situaties is ook hier een keerzijde van de medaille die een ander beeld, gestoeld op de realiteit, weergeeft. Zo zien sommigen de democratie als een noodzaak om af en toe te buigen voor de mening van anderen. Weer anderen zijn van mening, dat democratie niet meer en zeker niet minder is, dan een proces waarin mensen vrij zijn om de personen te kiezen die van alles de schuld krijgen.

Om nu enige structuur te krijgen binnen de soap, die ook wel landelijke politiek wordt genoemd, heeft men het systeem bedacht om politieke partijen op te zetten. Dit zijn dan weer groepjes, die de mogelijkheid bieden om als klankbord te kunnen fungeren voor de mening van het volk. De laatste tijd zou het  niet misstaan, om de politieke partijen te laten sponseren door leveranciers van gehoortoestellen. Geen van de politieke partijen luistert naar het volk en haar verzoeken. Of moet ik dat anders zien. Misschien is een politieke partij wel een instituut, dat een schijn democratie opwerpt en waarbij alsof wordt gedaan om de wil van de kiezers uit te voeren.

Laat ik het niet moeilijker maken dan het in feite is. Op de keper beschouwd, stelt in mijn ogen het politieke circus weinig of niets voor. De uitvoerende macht van onze politiek ligt niet bij de politieke partijen. De macht om iets wel of niet te doen, wordt aangestuurd door het ambtelijke apparaat op de ministeries. Vreemd dat ik bij dit woord altijd moet denken aan geheimzinnig. (lees mysterie) Stel, maar dan in alle voorzichtigheid, als dat inderdaad zo zou zijn, dat de macht op de departementen ligt, klinkt ook minder geheimzinnig, dan mag je de leden van de politieke partij toch zien als pionnetjes van de democratie? Met andere woorden poppetjes die volgens een reglement iets moeten doen. Het spel dat gespeeld wordt kun je politiek noemen.

Als bovenstaande tekst dan inderdaad of misschien wel enigszins op waarheid is gestoeld of er raakvlakken mee zou hebben, dan wordt er toch in onze rechtsstaat een spelletje gespeeld, waar niemand op zit te wachten? Los van de pionnetjes met naam binnen het politieke circus, komt het er in grote lijnen toch op neer, dat democratie niets meer en niets minder is om vier jaar lang je mond te houden. Na die vier jaar mag je stemmen op pionnetjes die je niet kent en die zelf nog niet weten wat zijn gaan doen.  Ach, het houd je bezig.

De media heeft voor de komende periode weer een werkterrein en de pionnetjes van de politiek in  een Kamer in een groot gebouw, worden weer betaald met statiegeld.(lees geld van de staat) Denk dat het circus zo in elkaar steekt. De kiezer heeft deel genomen aan het spel. Figuurlijk is er met dobbelstenen gekozen welke figuurtje op het bordspel waar kunnen worden geplaatst. Als het dan zover is, dat het spel  gaat beginnen, zit de bevolking in de put. Schijnbaar heeft het spel, dat wij politiek noemen, duidelijk raakvlakken met het spel ganzenbord.

Toch is het belangrijk, dat een land wordt bestuurd. Er zijn nu eenmaal regels en richtlijnen nodig. Onze maatschappij vraagt daarom en de onderdelen van zo’n maatschappij, de mensen die erin wonen en leven,  hebben het recht om te weten, wat er wordt geregeld. Men heeft het recht op inspraak. Volgens mij heeft dat woord inspraak als basis de betekenis: de mogelijkheid om zijn mening te laten horen.

Aan de definitie van inspraak wordt zonder tegenspraak voldaan. De burgers hebben inspraak en laten dat weten, alleen er wordt (n)iets mee gedaan. De meute die al decennia de departementen bevolken zijn gesetteld en zijn van mening, dat zij de dienst uitmaken. De molen draait verder en om de vier jaar wordt er weer een poging gedaan om de gemoederen te sussen door verkiezingen uit te schrijven. Een boom die verrot is, maar wordt voorzien, als het mogelijk zou zijn, van een nieuwe bast, blijft intern verrot. De buitenkant kan dan nog zo mooi zijn, het gaat om de basis.

En toch, ben ik, als blogger, trots op ons politieke stelsel. Hout is een belangrijk element binnen Nederland. Misschien ligt het daarom ook wel voor de hand, dat wij als burgers akkoord gaan met de vele politieke splinters die samen ons politieke stelsel vormen.  Het hou(d)t ons bezig. Democratie: Wim Kan zei ooit: “ Ik lees elke morgen verbaasd in de krant, wat ik nu weer wil ”.