Als geen zin meer, toch een passie wordt
Hoe tegenstrijdig kun je een kopregel maken? Twee verschillende situaties als totaal geen zin meer in iets hebben, in een combinatie plaatsen met het uiterste. Je hebt allemaal wel eens zo’n situatie meegemaakt. Plotseling en misschien is plotseling te kort weergegeven, als tijdspanne, dat je een hobby even niet meer ziet zitten. Zoiets overkomt je natuurlijk niet ineens. Het sluipt erin en voor je het weet, baal je van de eerst zo toffe vrijetijdsbesteding. Het loopt niet meer zoals het zou moeten gaan. Het resultaat voldoet gewoon niet meer aan je verwachting. Is er een oorzaak aan te koppelen? Als je te snel met een hobby begint, omdat anderen het ook zo leuk vinden, dan kan het zijn, dat met verloop van tijd de passie verdwijnt en je er geen zin meer hebt.
Ik moet eerlijk toegeven, dat mij dat ruim twee jaar geleden overkwam. Als voormalig freelance journalist / fotograaf in de weekbladpers zag ik de bijkomende fotografie als nauw verbonden met mijn journalistieke werkzaamheden. Het een kon niet zonder het ander. Ach je moet ook stellen, waar een foto wordt geplaatst, kan geen tekst komen. Bungalows met een gigantisch gazon hebben ook altijd een enorme vijver, want op de plaatst van die vijver hoef je geen gras te maaien. Je moet het zien.
Na mijn journalistieke activiteiten kwam mijn fotografie in een fase terecht, die ik met verloop van tijd niet prettig vond. Zo ontdekte ik, dat er op mijn zware spiegelreflexcamera’s knopjes zaten, waarvan ik de feitelijke werking niet kende en daarom ook geen gebruikmaakte om op die knopjes te drukken Stel dat je de basis instelling wijzigt en nadien problemen tegenkomt. Door deze manier van handelen, wordt de camera, waar je jaren mee hebt gewerkt een voorwerp, dat je tegen begint te staan. Iedereen maakt mooie foto’s en als ik met de camera op pad ging, dan was het resultaat bedroevend. Voordeel is, dat je met je mobieltje ook foto’s kunt maken en waarom heb je dan een camera nodig waarmee je slechte opnamen maakt. Een foto voor een krant is klikken en wegwezen.
Het is zelfs zover geweest, dat ik van plan was om mijn camera’s weg te doen. Einde van een vrijetijdsbesteding, omdat het plezier erin hebben verleden tijd was. Zonde van de aankoop natuurlijk, maar toneel spelen en je camera’s laten zien en er niets mee doen is ook geen optie. “Lees dan eens de handleiding” opperde mijn vrouw. Nu is een tekst van een handleiding technisch wel duidelijk en in het Nederlands, maar als je de inhoud ervan niet begrijpt, dan helpt zo’n handleiding ook niet.
Toevallig zag ik op facebook een advertentie van een fotoclub. Oh ja, weer zo’n instantie die geld wil vangen, je een aantal avonden bezighoudt en dan…..? Om toch maar iets te willen, heb ik mij aangemeld bij Studio Tubantia. Zij hield zitting in het voormalig gebouw van de redactie van de krant, waarvoor ik had geschreven. Denk dat deze combinatie de doorslag gaf om mij, ‘dan toch maar’ aan te melden. Met lood in de schoenen ging ik de eerste keer naar de fotocursus. Met in mijn achterhoofd, dat medecursisten verder waren in de fotografie stapte ik over de drempel van het pand, waar ik voor die tijd menig voetstappen had gezet.
Vreemd is het dan, dat je bij de kennismakingsronde medecursisten tegenkomt die allen de handleiding van hun camera niet hadden gelezen. Iedereen kwam met de bemerking “leuk, maar de tekst sprak niet aan”.
Ja….en dan begint de cursus. Bernard de Mari en Sandra Sturkenboom gaven tijdens de introductie een beeld weer, waarbij, en niet alleen bij mij, de eerste gevoelens voor de passie terugkwam. De handleiding werd op de cursus mondeling uitgelegd. Er werd op een zeer laagdrempelige manier tekst en uitleg gegeven over de verschillende knopjes op je camera. Direct na thuiskomst van de eerste cursus, durfde ik thuis, zonder begeleiding, op knopjes te drukken en ik ontdekte zelfs knopjes en functies die mij voorheen niet bekend waren. Schijnbaar heb ik dan een eigenschap, dat mijn enthousiasme vormen begint aan te nemen en door mijn toedoen hebben ook naaste kennissen een cursus gevolgd. Na deze cursus en zelfs een vervolgcursus te hebben gevolgd, is mijn passie terug.
Met kreten als belichtingsdriehoek, diafragma – sluitertijd – ISO, heb ik weer plezier in de fotografie. Het volgen van de cursus werkte inspirerend. Ben trots om de stap te hebben gezet. Studio Tubantia is inmiddels vergevorderd met de voorbereiding om een online fotocursus te starten. Vanuit je eigen locatie kun je de cursus volgen en zelfs via de video verbinding op je laptop, tablet of telefoon heb je visueel contact met Studio Tubantia. Kijk op www.studiotubantia.nl voor verdere informatie mbt de online fotocursus. Gewoon doen de moeite waard!
5 thoughts on “Als geen zin meer, toch een passie wordt”
Zo zie je maar weer dat luisteren naar anderen ook uitkomst brengt
Ben blij dat je weer plezier in fotograferen terug is, kan je ook goed zien aan je prachtige foto’s
Ga zo door klaas
Wat ontzettend gaaf dat je je passie weer terug hebt. En ik ben trots dat ik daar een bijdrage aan heb mogen leveren. Het is fantastisch om te zien hoe snel mensen mooiere foto’s kunnen maken gedurende onze basiscursus. En daar ben jij zeer zeker een voorbeeld van.
Het is vaak de zelfde teneur bij een hobby, vol enthousiasme beginnen, dan twijfelen en uiteindelijk op een lager tempo met meer voldoening doorgaan. En daar kunnen jaren tussen zitten.
Heel herkenbaar voor mij, met name m.b.t. mijn grootste hobby…., n.l. lèven. Ik ben er aan begonnen zònder er om te vragen of om mij ervoor aan te melden. Het is a.h.w. een onverwacht geschenk.
In eerste aanleg krijg je volledige ondersteuning en begeleiding om nadien op eigen kracht de volle verantwoording te dragen en dàt alles zònder een beschreven handleiding. Zodoende kwam ik er achter dat sommige dingen vanzelf gingen en anderen helemaal nìet. Maar vanuit de zin die het leven biedt en de zin die je, als het goed is, in het leven hebt kreeg mijn leventje zijn beslag en viel er veel te beleven. Maar binnen die verdere levensloop dienden zich ook momenten aan waarbij de glans eràf ging of was gegaan die vervolgens leidden tot z.g.n. èchte levensvragen met als gevolg géén of nauwelijks levensvreugde. Omdat dit niet leidde tot een verlangen van ‘niet leven’ maar een aanleiding bood tot een levensbeschouwing en hèrijking van mijn bestaan en de mogelijkheden daartoe, werd het leven weer ‘opgepoetst’ en kreeg het vervolgens méér glans dan ooit te voren. Voor mij het bewijs dat een dìp en tegenslag in het mensenbestaan de passie voor het leven kan terug brengen, zèlfs kan vergroten. Het is mij gelukt, ik deed mijn voordeel met tegenslag, ter vergroting van de levenslach!
Volledig herkenbaar. Het leukste om te lezen is dat de schrijver, net als mij dezelfde cursus heeft gevolgd bij studio Tubantia. Mede door deze cursus is fotografie ook mijn hobby nummer 1 geworden.
Comments are closed.