In deze tijd, waarin alles anders is geworden door het Corona gedoe, denk ik wel eens, hoe zal het zijn, als je het denken en combineren van feiten, niet meer uit kunt uitschakelen? Het wordt dan een soort automatisme. Het lijkt mij vermoeiend en het zal als een last op je schouders drukken. Je kunt er op laten volgen, “ik mag er niet aan denken”. Je hebt  personages, die het denken niet kunnen afremmen en de gehele dag blijven denken en situaties blijven combineren. Bekend is het gegeven:   “een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest “,  maar dan weer in een overtreffende trap.

Uitzondering hierbij is, gelukkig is de groep die eraan lijdt zeer beperkt en uniek te noemen, de groep die lijdt aan  ‘ het syndroom van  hyperthymesia ’. Kort  uitgelegd is mij ooit eens verteld, dat deze personen niet(s)  kunnen vergeten. Waar op de computer, laptop enz een knop zit om gegevens te kunnen verwijderen, ontbreekt deze mogelijkheid bij de personen die lijden aan hyperthymesia. Zij zijn eenvoudig niet in staat om het ergens aan denken stop te kunnen zetten. Hun grijze massa draait voortdurend op volle toeren. Nadeel daarvan is, dat men dan ook dingen onthoudt, waar men geen binding mee heeft. Zelfs vervelende situaties van lang geleden blijven hen bij als de dag van gisteren. Hun geestelijke databank blijft actief.

Het lijkt allemaal gemakkelijk, dat je niets vergeet, maar het heeft natuurlijk ook een duidelijke keerzijde. Toen ik iemand ontmoette met het genoemde syndroom moest ik denken aan het verhaal uit een sprookjesboek, over iemand die alles wat hij aanraakte in goud wilde zien veranderen. Alles dat werd aangeraakt veranderde inderdaad in goud, maar hoe arm ben je dan? Hoe probeer je het leven een draai te geven, waarbij alles wat je aanraakt, dus ook het eten, goud wordt. Schraal lijkt mij dan je leven te worden en denk, dat ook een dergelijke goudhaantje, bij vrouwen het gouden kipje, omkomt van de honger als het voedsel  niet meer eetbaar is.

Vanaf zeer jeugdige leeftijd slurpt zo’n hyperthymesiast, prachtig woord,  steeds meer informatie binnen, dat allemaal op de geestelijke harde schijf wordt opgeslagen. Dag in en dag uit worden de verkregen- en opgeslagen datagegevens verwerkt in het persoonlijke geheugen. Als je de tekst reduceert, dan kom je tot het vage vermoeden, dat een dergelijke afwijking, waar geen genezing mogelijk is, vermoeiend moet zijn. Zonder er iets aan te kunnen doen, stroomt je geheugen databank vol. En…..waarom gebeurt dat? Kort geblogd komt dat, doordat een hyperthymesiast een bijzondere aangeboren hersenafwijking heeft, super autobiografisch, heet dat.

Je ontkomt er niet aan, door bij jezelf te gaan  denken in de trant van : “daar mag ik niet aan denken”. Leuk, maar degene die aan de bijna geestelijke afwijking lijdt, zal er veel voor over hebben, dat hij of zij, kon stoppen met het binnen hengelen van informatie. Denk ook dat men na enige tijd denkt, waarom eigenlijk?. Verder kan de suggestieve angst ontstaan, waarbij de vraag opkomt hoeveel informatie kunnen hersenen van een normaal mens opslaan en verwerken? De wetenschap hierover ontbreekt. Mag je stellen, dat hyperthemisiasten, wat een woord eigenlijk, nooit kunnen dementeren, omdat zij niets vergeten? Waarom is deze afwijking in de hersenen nog niet onderzocht naar de oorzaak ervan? Sinds 2006 heeft men eindelijk de afwijking een etiket durven geven. Personen met een dergelijke afwijking hebben de rust, dat het geheel een naam heeft gekregen. Wat heb je aan een naam zonder behandeling.

Hyperthymesia is een neurologische aandoening waarbij een persoon een diepgaand, gedetailleerd autobiografisch geheugen heeft. Een persoon met een dergelijke mentale toestand onthoudt een groot aantal levensgebeurtenissen die in het verleden hebben plaatsgevonden. Over het algemeen beschouwen artsen het geheugen van deze personen als een ‘superieur autobiografisch geheugen’. De aandoening behoeft geen behandeling. James McGaugh van de Universiteit van Californië beschreef de neurologische aandoening voor het eerst in 2006.

Vond het onderwerp hyperthymesia, los van het wetenschappelijker aspect wel iets als onderwerp voor een blog. Het leven heeft zoveel verrassende elementen, dat naast humorvolle teksten, met kwinkslagen  en woord vervormingen er ook eens aandacht mag worden geschonken aan serieuze zaken. Denk dan ook, dat hyperthymesiasten, vaak onbewust niet worden begrepen door hun omgeving. Of dat komt doordat men verder denkt dan een ander, is niet op waarheid te stoelen.

Het blijft een heikel punt, dat een behandeling voor de genoemde afwijking niet bestaat. Lichte vormen van ondersteuning in de trant van: “ leer ermee omgaan “en “ je hebt het nu al zo lang, dus het komt wel goed “ zijn pleisters op een wond. Logisch dat je voor jezelf nu gaat denken: “ ik mag er niet aan denken ”.   Voor een buitenstaander is dat gemakkelijk een hyperthymesiast denkt: “als dat zou kunnen”.