Toch vreemd eigenlijk, dat velen van mening zijn, dat saamhorigheid in ons kikkerlandje hoog in het vaandel staat. Wat dat zo genaamde figuurlijke vaandel betreft, kun je eerder spreken van een vaandel met de omvang van een fietsvlaggetje. Hoe zo saamhorigheid hoog in het vaandel? Hoe komt men daar bij? In het vooral mondaine Westen denkt en doet men anders. Ben ook van mening, dat Oost- en Noord Nederland zich onterecht op een lager niveau plaatsen. Heb ooit verdedigd, dat de wijzen uit het Oosten kwamen, maar dat waren er helaas ook maar drie.

Vanuit het Oosten is dat mondaine Westen, zoals ik blog, schijnbaar uitsluitend bereikbaar via de brug over de IJssel. Je weet wel de bekende brug met die knik in de weg, die velen zien als de onzichtbare, maar figuurlijke grens tussen het mondaine Westen en de rest van het land. Mondaine staat voor sterk toonaangevend ” voor de rest van de hele wereld ” daar waar het gaat om luxe, mode, algehele sfeer

Bijna onvoorstelbaar om daarover te bloggen, maar soms schijnt het even noodzakelijk te zijn. Kreten als, dat Oost- en Noord Nederland slechts in de provincie liggen en dat men een dialect spreekt of andere kreten uitstoot, die voor een westerling onverstaanbaar zijn, verplicht je zo nu en dan op dergelijke onzin te reageren. Dacht dat ons gehele land uit provincies bestaat.

Steeds vaker wordt het Westen, waar vanzelfsprekend ook wel normale personages hun dag doorbrengen en dwars zijn van mondain- en arrogant gedrag, niet positief beoordeeld. Laten wij toch eerlijk en menselijk zijn, wij leven in een prachtig land en op dat gegeven mogen wij trots zijn.

Duidelijk ben ik van mening, dat men zelfs in dat Westen, geen correct algemeen beschaafd Nederlands spreekt. Ik kom regelmatig in het midden van ons land en als ik hoor hoe slecht men daar de Nederlandse taal beheerst, dan heb ik het voornemen om een aanvraag in te dienen om medelijden te mogen hebben.

Regelmatig hoor ik in gesprekken de kreet: “ik kan die man al jaren”. Ja ik kan, die man, hij legt al jaren op bed”. Tenenkrommend durf ik dergelijke spreekvaardigheden te noemen, Ik dacht altijd, dat het Westen, oh ja, laat ik vooral mondain niet vergeten, zo goed onderlegd was.

De afstand van A naar B is evenredig te noemen met de afstand van B naar A. Veel bewoners van die andere kant van het land, zijn van mening, dat de afstand van het Westen naar het Oosten- of het Noorden zo groot, ja zelfs te groot is. Op grond van die onzin vindt men het logischer om de bewoners van de genoemde windstreken te verzoeken richting het Westen te komen, want dat is dan gemakkelijker. Denk dat deze geografische onlogica duidelijk van doen heeft met gemakzucht.

Het is natuurlijk wel te verklaren, waarom men het vermelde gedrag in het Westen heeft aangeleerd en in stand houdt. Ben dan duidelijk van mening, als iemand uit het beschaafde Oosten- of Noorden zich in het Westen zo zou gedragen de persoon in kwestie wordt overruled. Om te voorkomen, dat men ondersteboven wordt geduwd qua gedrag is het vanzelfsprekend logisch en het ligt dan meer voor de hand, dat men het vreemde gedrag overneemt. Denk daarom ook dat solisten in het Westen geen voet aan de grond krijgen. Onder het motto ‘samen staan wij sterk’ wordt het kuddegedrag versterkt. Of men als persoon ook achter het gedrag staat, is een tweede, maar als meeloper steun je elkaar.

Mag je het dan vreemd noemen, dat steeds meer volgelingen van het mondaine Westerse gedrag ervoor kiezen om de locatie te verlaten en voor zichzelf de rust te zoeken in het Oosten of Noorden van ons land? Ach, dat lastige- en onverstaanbare dialect moet je dan maar op de koop toenemen.

Vanzelfsprekend is het natuurlijk wel logisch, dat de nieuwkomers, je weet wel “die mensen van de andere kant van de Ijssel” zich aanpassen aan de normen en waarden van de bewoners binnen de nieuwe leefgemeenschappen. Uiteindelijk wanneer een Westerling zich heeft gesetteld, ontdekt men de rust. De nieuwe omgeving schijnt toch wel mee te vallen.

Na enige tijd ontdekt men, dat de personages met dat vreemde dialect wel aardig zijn. De banden met het Westen waar men van afstamt, hoeven niet te worden verbroken, want voor je het weet, zit je weer bij familie in “de streek van weleer”. Alleen familie ontvangen, ontspint zich, nadat men de familiaire nieuwsgierigheid heeft afgewerkt, toch anders. Het is voor de familie wel een afstand om regelmatig van het Westen naar het te verre Oosten of Noorden te ” moeten ” rijden .

Kijk die afstand van het Westen naar elders is voor de achtergebleven familie toch wel groot en aanzienlijk te noemen. Het voordeel is, dat er ook contact kan zijn via de sociale media. Misschien was zo’n verhuizing helemaal niet de juiste oplossing.

Is het een optie om van de brug over de IJssel toch een ophaalbrug te maken?