Benjamin Franklin, een Amerikaans Staatsman ( 1700 – 1790 ) zei ooit: “drie mensen kunnen een geheim bewaren, wanneer er twee dood zijn “. Met andere woorden er werd door hem beweerd, dat een geheim een kans van lekken heeft, als je het deelt met meerderen.

Mijn vraag die ik durf te stellen, waar komt het dan door, dat het delen van een geheim, voor velen zo belangrijk is? Geeft het bewaren van een geheim menigeen macht of is het iets anders, dat men kenbaar wil maken met betrekking tot een geheim? In mijn optiek is een geheim iets, dat men je toevertrouwd. Los van het geheim, dat men je vertelt, vind ik het vertrouwen, dat men je geeft, iets om te waarderen.

Natuurlijk is het (on)belangrijk om aan derden kenbaar te maken, dat men jou in vertrouwen heeft genomen en dat jij iets weet, dat anderen niet mogen weten. Zo moest ik jaren geleden mijn kleindochter afhalen van het dagverblijf. Als de ouders naar binnen moesten om hun nazaten af te halen, moest men bij de deur van het verblijf een code in toetsen. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren, dat er een moeder het pand verliet en in meer dan duidelijke taal kenbaar maakte, dat de deurcode was gewijzigd. Luid krakeelde zij, dat de nieuwe code 1933 was. Ik was met stomheid geslagen. Zo’n code deel je toch niet met derden?

Vreemd vond ik het, dat zo’n belangrijke code openbaar werd gemaakt. Je kunt zeggen, letterlijk en figuurlijk, dat de code op straat kwam te liggen. Jammer, dat er niet werd nagedacht, waarom de toegang was beveiligd door een code en waarom deze niet kenbaar mocht worden gemaakt aan derden. Onverlaten kregen nu de toegangscode op een presenteerblaadje om zonder problemen het perceel te betreden.

Tijdens mijn werkzaamheden als freelance journalist, maar ook toen ik als incasso-inspecteur mijn dagen vulde, kwam het regelmatig voor, dat mij zaken werden toevertrouwd, die niet voor iedereen bestemd waren. Het bewaren van een geheim werd door mijn werkzaamheden onderdeel van mijn bezigheden. Dictum Meum Pactum, dat staat voor “ mijn woord is mijn belofte “ werd mij eigen. Vanzelfsprekend is de bagage van een geheim niet altijd prettig, maar het geheim delen, is iets, dat voor problemen zorgt. Het is regelmatig voorgekomen, dat men bij mij naar een geheim informeerde. Ik reageerde vaak met: ” kun je zwijgen? ” Als men dan ja zei, antwoordde ik meestal met: ” ik ook “.

Een carnavalsvereniging benaderde mij ooit als journalist, omdat binnen de gelederen van de vereniging kenbaar was gemaakt, wie vermoedelijk de nieuwe Prins Carnaval voor dat betreffende jaar zou worden. Uit ervaring weet ik, dat het presenteren van de nieuwe carnavaleske hoogheid vooraf met de uiterste discretie wordt voorbereid. Het is dan niet prettig, dat bij het presenteren van de hoogheid menigeen kan zeggen: “oh, maar dat was toch al bekend?”

Ergens op een geheime locatie in het dorp werd op een zaterdagmiddag het interview gehouden, terwijl op de woensdag daarop volgend de tekst in de krant moest worden geplaatst. Het is dan de kunst om het geheim, dat op de rand van de drempel staat openbaar te worden, zo om te buigen naar enige vorm van logica. In overleg werd besloten allerlei argumenten te verzinnen, dat de persoon, waarvan men het vermoeden had, nooit de beoogde prins Carnaval kon worden.

Toen enkele weken later de uiteindelijke presentatie van de Prins werd gedaan, waren velen verbaasd, dat toch uiteindelijk de prins Carnaval werd gepresenteerd, waarvan men eerder het vermoeden had. Dat bedoel ik nu met het omgaan met een geheim. Benjamin Franklin sloeg medio 1700 de spijker op z’n kop door te stellen, “drie mensen kunnen een geheim bewaren, als er twee dood zijn”.

De beste manier om een geheim, dat je wordt toevertrouwd te bewaren, is je aan te leren door hetgeen je is toevertrouwd te vergeten. Te koop lopen met het gegeven, dat jij bent te vertrouwen, is zeer zeker geen optie. Op de een of andere manier leg je je eigen ego te grabbel en moet je misschien ooit wel verantwoording afleggen.

Niemand mag een geheim, dat hem of haar is toevertrouwd lekken. Lekken is alleen door de overheid toegestaan. Wat dacht u van de troonrede die op de 3^e dinsdag in september wordt voorgelezen? Voorgelezen, je kunt bloggen, wordt naverteld, want de feitelijke inhoud wordt enkele dagen voor de 3^e dinsdag gelekt. Daarom is het helemaal niet onlogisch, zoals ik al eerder heb geblogd, om het Ministerie van Sanitaire Zaken op te zetten, waar het lekken binnen de landelijke overheid ” formeel ” kan worden gecoördineerd.

Vreemd zal het zijn, dat men gaat wennen aan het lekken van de troonrede. Het lekken is inmiddels al zo ingeburgerd, dat bij het achterwege laten van het lekken ervan men zich zal afvragen: “ vreemd de troonrede is dit jaar niet gelekt ”.

Belangrijk is het, zelfs binnen het Openbaar Ministerie en andere belangrijke onderdelen van de landelijke overheid, dat er discreet wordt omgegaan met gegevens. Een optie voor de overheid is, deze blog eens te lezen.