Vaak wordt door degene die een dossier in behandeling heeft, niet verder gekeken dan het formaat van dat dossier. In mijn UWV periode, maar ook toen ik eigenaar was van een landelijk incassobureau, heb ik mij altijd voorgenomen verder te kijken naar de achtergrond van het dossier. In 9 van de 10 situaties mag het ontstaan van een dossier niet los worden gezien van een achterliggende gedachte.

Bij het samenstellen van een dossier is de instantie, maar in feite ook de persoon die het dossier in behandeling heeft, verplicht verder te kijken. Om in mijn oude branche, de incassowereld, te blijven, heeft elk dossier een basis, dat niet verschilt van een ander dossier. Kort door de bocht genomen kun je stellen: “ er is iets gekocht ” of de persoon in kwestie heeft teveel vergoeding ontvangen en er wordt verzocht om te willen terug te betalen. Zelfs als een incasso-inspecteur ontdekt, dat de vordering niet correct is, dient hij / zij hiertegen actie te ondernemen. Deze manier van meedenken, verlaagt de drempel om samen te werken om het dossier af te ronden.

Dwang, maar ook onterechte dwang, is binnen de incassobranche een heikel punt. Brieven van een incassobureaus of deurwaarders die dwangmatige correspondentie sturen, veroorzaken een stagnatie. Een deurwaarder kan, zonder tussenkomst van een rechtbank niets meer en niets minder dan een incassobureau. Humoristisch vond ik het altijd, dat een voormalig deurwaarderskantoor in Tilburg, Deurwaarder God heette. God was de achternaam van de eigenaar. Ik was ook altijd van mening, als daar een beslaglegging werd uitgevoerd, dat men dan niet sprak van Beslaglegging, maar eerder van: “de Heer heeft tot zich genomen”. Ik heb het altijd onvoorstelbaar gevonden om een dergelijke achternaam te koppelen aan een deurwaarderskantoor. Deurwaarder Lou God, is inmiddels met zijn werkzaamheden als deurwaarder gestopt. Iemand met zo’n achternaam mag vanzelfsprekend ook genieten van zijn pensioen.

Niet iedereen accepteert een ‘samenwerking met betrekking tot het oplossen van een vordering’. Ik heb regelmatig mogen ervaren, dat een schuldenaar, iemand die een vordering mag betalen, zich machtig voelt. Dat zich machtig voelen, want de ander is van hem / haar afhankelijk, pakt 9 van de 10 keer verkeerd uit. De Nederlandse wetgeving mag worden gezien als leidraad en die bepaalt hoe er gehandeld moet worden. Daarom was ik altijd voorstander van een handelswijze die dichterbij het persoonlijke vlak staat dan de leidraad van de wetgeving.

Al wikkend en wegend ging ik dagelijks op pad met een aantal dossiers en het was telkens een vraag hoe er werd gereageerd als ik op het knopje van de deurbel drukte. Gelukkig heb ik door mijn opstelling weinig of geen problemen ontmoet. De problemen die er wel waren, het valt natuurlijk niet te ontkennen, werden afgedaan door de harde wetgeving. Met die wetgeving in je bagage als dwingende maatregel, is elke mogelijkheid om een vordering ‘af te dwingen’ afgedicht. Afdichten moet je hierbij lezen als mogelijkheid. Het overtuigen om de vordering toch te betalen, verliep in veel gevallen zonder problemen.

Het is nooit prettig om een vordering krachtens de harde wetgeving in behandeling te hebben. Daarom was ik altijd voorstander om de marge tussen de mogelijkheid om het in goed overleg of krachtens de wetgeving zo ruim mogelijk te houden. Natuurlijk kost een persoonlijke aanpak meer tijd, maar het resultaat mag er zijn.

Ondanks dat je niet per direct handelt krachtens de wetgever is het essentieel om de twee werelden duidelijk van elkaar te onderscheiden. Het is nog altijd mogelijk, want zo slim probeert men te zijn, om je in alle vriendelijkheid op het verkeerde been te zetten. Door je dossierkennis, maar ook door de wettelijke mogelijkheden niet uit het oog te verliezen, heb ik de schade wat het bedonderen betreft, kunnen beperken. volgens mij. Door de mogelijkheid om te kunnen worden bedonderd, creëer je een uitdaging om het te voorkomen. Zo heeft elke branche raakvlakken met wat wel kan en wat ( wettelijk ) niet mogelijk is.

Het was telkens inderdaad een uitdaging te ontdekken, waarom de vordering niet betaalbaar was gesteld. Daarom geniet luisteren naar die ander een hogere prioriteit dan praten richting die ander. Het is onvoorstelbaar hoeveel details van het hebben van problemen in de privé sector in een eerste ontmoeting kenbaar worden gemaakt.

Zo drukte ik eens op het knopje van een deurbel. Een mevrouw op leeftijd deed open en schrok per direct van mijn aanwezigheid. Als er iemand aan de deur staat met een grote zwarte map onder de arm, kun je stellen, dat deze niet namens de Postcode loterij aanbelt. Zachtjes bijna fluisterend werd mij verteld, dat haar men suïcidaal is. Op grond daarvan werd op een andere locatie een afspraak gemaakt, omdat haar man niets mag weten.

Even later, ergens op een locatie in het dorp, werd ik luisterend oor en kon er alsnog een betalingsregeling worden getroffen. Mijn luisterend oor resulteerde in een goed lopende betalingsregeling. Tijdens het verloop ervan, belde de mevrouw in kwestie mij, dat het haar man toch was gelukt om uit het leven te stappen. Zelfs dergelijke verhalen zijn onderdeel van een dossier.

Een dossier is meer dan een dossier.