In mijn  voormalig werk als incasso-inspecteur kwam ik een scala aan situaties tegen, die zo kunnen meedraaien als  item in een tv soap. Quasi noem ik het soms decorstukken die het plaatje, dat ik aantrof, enige meerwaarde moest geven. Of die meerwaarde in dergelijke situaties geldt, durf ik niet met enige overtuigende zekerheid te stellen. Het is een dinsdag en het einde van de middag nadert. Nog twee adressen in Borculo in de Achterhoek en mijn incassoritten voor die dag kan ik afsluiten. Ik parkeer mijn auto op de nabij gelegen parkeerplaats en wandel, met de zon in de rug, en vergezeld van mijn incassomap, richting opgegeven adres.

Op mijn dossierkaart prijkte een huisnummer ergens midden in de dertig en ik bemerk weldra, dat ik al richting nummer 43, en 45 wandel. Even ben ik van mening, dat ik mij in het huisnummer heb vergist, maar na enig speurwerk word ik geconfronteerd met de realiteit. Het door mij te bezoeken perceel is geheel afgesloten van de ‘bewoonde wereld’ en de voordeur is  alleen met een kapmes uit de jungle bereikbaar. Dergelijke situaties maak ik, ondanks mijn scala aan vreemde ervaringen, niet dagelijks mee.

De voorgevel van het betreffende perceel was geheel overwoekerd door de planten die in de voortuin stonden en het gras had een hoogte van meer dan 3 kontjes. In  volle verbazing heb ik de situatie bekeken. Nog even heb ik mij afgevraagd of het zinvol is om door de jungle mij een weg te banen richting voordeur. Toen ik de keuze moest maken tussen zinvol of zinloos heb ik toch voor de laatste benaming gekozen. Wel schoot het mij te binnen om een uitzondering op de regel te maken en bij de buren aan te bellen. De wet op de privacy staat een dergelijke actie niet altijd toe. Mijn nieuwsgierigheid begon op te spelen.

Ik belde aan bij de buren. Mijn aanbellen resulteerde in het erg langzaam en voorzichtig openen van de voordeur. Achter de voordeur verscheen een dame op leeftijd die schijnbaar uit preventief oogpunt, als zij dat woord mocht kennen, mij argwanend aankeek. Ik stelde mij voor en informeerde naar het aangrenzende perceel. Op mijn vraag of de woning leegstond, werd geantwoord, dat de woning wel bewoond was. De bewoonster had een hersenbloeding gekregen en lag nu in een verpleegtehuis.

Het leek mij niet zinloos om te vragen of de bewoner lang geleden een hersenbloeding had gekregen. Waarom zal ik deze vraag ook stellen, de voortuin had mij op deze niet gestelde vraag immers al antwoord gegeven. De wildgroei gaf al een tijdvak aan.

Toen ik terugliep naar de auto wierp ik nog even een blik richting jungle. Het geheel gaf een trieste aanblik. Ik probeerde mij een beeld te vormen van iemand, die geruime tijd uit de running geraakt en dan op deze manier ooit weer thuis zal komen. Is er dan geen familie of kennissen, die een oogje in het zeil kan houden, Het zijn vaak stille getuigen, die veel zeggen. Waarom maken wij mensen het elkaar zo moeilijk? Ik hoorde eens zeggen: ”als de vogels konden spreken, zouden zij zwijgen”

De vraag die bij mij is blijven hangen is begrijpelijk: “hoe kan in deze moderne wereld de vermelde situatie zijn ontstaan”. Denk dat het van doen heeft met eenzaamheid waardoor alle raakvlakken met anderen afnemen. Maar dan toch zou, oh ja lekker suggestief,  dit niet mogelijk moeten zijn.

Als je dan bij de buren navraag doet en je krijgt te horen, dat het een oudere vrouw is die er woont en nu in het verpleegtehuis verblijft dan nog mis ik elke vorm van verbondenheid. Ook als buren, noabers, zeggen wij in Twente, heb je geen verplichting, maar dit laat je toch niet gebeuren.

Invorderen van gelden is niet alleen aanbellen en je verhaal doen. Het is ook verder kijken en doorlopend het dagelijkse leven op een weegschaal leggen. In mijn loopbaan als eigenaar van Ahon Incasso heb ik diverse situaties meegemaakt, die naast het incasseren diepe indruk op mij hebben achtergelaten. Soms voelde ik mij een maatschappelijk werker in opleiding.

Gelukkig, begint de incassobranche, op de rotte appels na, meer begrip te tonen voor mensen met financiële problemen. Achter elke voordeur speelt zich een ander leven af dan bij de buren. Ik heb ruim 13 jaar op het knopje van de bel mogen drukken. Diverse puinhopen heb ik mogen aantreffen, toch  ben ik blij het te hebben mogen meemaken. Het was een periode waarin ik veel menselijke leed heb gezien. Daarnaast was het een periode waarin een luisterend oor meer op zijn plaats was dan de afkorting van een Duitse BV, GmbH. Graaien met beide Handen. Naast rechtvaardig zijn, heb ik getracht te kunnen begrijpen, waardoor men in financiële problemen kwam. Dat lukte helaas niet altijd.