Het zal een eigenschap zijn geworden van oudere personen of moet ik bloggen personen op leeftijd om te gaan vergelijken. Regelmatig komt het voor, dat je terugblikt, naar die goede oude gewoonten of leefwijze, die ons verleden vulden. Het is mij nog steeds niet duidelijk hoe dat komt om terug te blikken. Zelf gooi ik het op een verkapte vorm van verlatingsangst. Ach en wat maakt het in feite ook uit. De beste manier van leven is om bij de dag te leven en de oude- en vertrouwde geschiedenis te gunnen aan de historici.

Ondanks dat het verleden zijdelings geen daadwerkelijke functie meer heeft, is het niet correct te stellen, dat je het verleden voor 100 % moet loslaten. Dit alles in de trant van je leeft nu en wat heb je aan vroeger. Je kunt natuurlijk niet verplicht worden om in dit straatje mee te gaan. Noem het dan geen teruggaan in de tijd,. maar verpakt het beeld van weleer liever in nostalgie.

Milan Kundera, een schrijver uit Tjechoslawkije ( 1929 – 2023 ) durfde nostalgie neer te zetten als” < Het Griekse woord voor terugkeer is nostos. Algos betekent lijden. Nostalgie is dus het leed dat wordt veroorzaakt door een niet-geslaagd verlangen om terug te keren > “Het is de toon die de muziek maakt”, kun je zeggen. Het is hoe je er tegen aankijkt. Het is op de keper beschouwd het gewoon niet mogelijk om de zaken uit het verleden één op één te vergelijken met het heden. Wel moeten wij ons blijven realiseren, dat ons verleden terdege figuurlijk als bouwsteen fungeert voor het heden.

Toch is het niet strafbaar, ondanks dat wij in onze maatschappij worden voortgestuwd richting toekomst om nostalgisch terug te kijken. Mag ik het nostalgische heimwee noemen? Los van het gegeven, dat ik gezien de huidige maatschappelijke ontwikkelingen, vaker terug zou willen naar die goede oude tijd. De grote dwarsligger hierin durf ik de ontwikkelingen te noemen, die ons dagelijkse leven gemakkelijker hebben gemaakt. Ik ben u voor, maar al die ontwikkelingen zijn ook niet voor 100 % de oplossing.

Als ik dan terug durf te kijken, oh ja, nostalgisch blogde ik, dan mis ik zeker in deze wereld soms de saamhorigheid. Let wel de saamhorigheid tijdens het voetbalrellen en andere ontoelaatbaarheden, is een andere vorm van saamhorigheid dan ik bedoel. Vormen van saamhorigheid die ik aanhaalde zijn uit den boze. Vroeger kende men die vreemdsoortige- en massale agressie meetings niet. Het is natuurlijk niet logisch om te suggereren, dat vroeger alles beter was. Niet voor niets zag men jaren geleden er brood in om maatschappelijke uitspattingen in een boek uit te geven, als zijnde een ‘bundel” die ook wel een geschiedenisboek wordt genoemd.

De hang naar het nostalgisch verleden zal nooit te verbannen zijn. Wij, natuurlijke personen, hebben schijnbaar in onze genen iets, dat ons geestelijk de verplichting oplegt om zaken die achter ons liggen niet los te (durven) laten. Het is onjuist, dat wij ons voor dit gegeven moeten schamen. Daarom ben ik ook van mening, dat wij het verleden nodig hebben om de toekomst gestalte geven.

Nu ik op leeftijd geraakt, pffff een feit waarop ik steeds trotser begin te worden, bespeur ik steeds vaker, denk zelfs, dat ik het regelmatig kan gaan noemen, in gedachten terug te gaan naar jaren terug en daar een vergelijk bij durven te trekken met het heden. Ik weet het, laat ik u nogmaals voor zijn, dat je het heden niet 1 op 1 kunt vergelijken met nu. Zoals ik eerder blogde, de voortgang van onze tijd in vergelijk met die van jaren terug moet, worden gezien als een dwarsligger. Het is een andere tijd, waaraan je soms terug denkt en dat beeld past nu eenmaal niet bij het heden. Bovendien moet je dat niet willen.

Toch ontkom je er niet aan om terug te gaan in de tijd, wanneer je wordt meegezogen in de hectiek van deze tijd. Waar nu alles snel, rap en vlug moet plaatsvinden en niemand meer het geduld kan opbrengen om even te moeten wachten op de snelheid van wachten, dan bekruipt mij dat gevoel. Soms schieten mij dan situaties van vroeger te binnen die ik steeds meer ga koesteren.

Zo hadden wij in onze buurt vroeger een groenteman die in zijn zaak een echte aardappelschrapmachine had. Prachtig vond ik dat om daar een boodschap te moeten doen. Ook de melkboer die zijn ventwijk deed en bij elke deur wel een praatje maakte. En niet te vergeten de visboer die eens keer per week met zijn kar rondliep en ‘schreeuwde’, dat hij vis had, waar hij van af moest.

Wim Sonneveld zong ooit de evergreen: “het Dorp’. Terugblikken heeft geen zin en het dressoir met plastic rozen is iets dat nooit meer terugkomt. De jaren van weleer hebben nu een andere verpakking. Men zegt wel eens: “het enige dat je weggooit, is de verpakking”, het mag, als je de inhoud maar koestert”.