In feite stelt de kopregel van deze blog weinig of niets voor, maar de medaille heeft een duidelijke keerzijde. Ik had ook iets kunnen bloggen in de trant van: “ik kan nu zonder zijwieltjes fietsen”. Toch durf ik “jij kunt naar de stads fietsen” qua mogelijkheden verder te zien.

Toen mijn zakelijke partner en ik in het bestuur van een wijkraad zaten, schoot ons deze opmerking te binnen. Het was een periode, dat de structuur van de wijkraad moest worden herzien. Afspraken liepen langs elkaar en iedereen was van derden afhankelijk als het ging om iets te doen. Qua financiën was het van hetzelfde laken een pak, zoals dat dan heet. Zonder iets te willen forceren, was iedereen duidelijk van mening, dat er iets moest gebeuren. Er is zelfs een periode geweest, dat het bestuur van de wijkraad uit twee leden bestond, die zich verantwoordelijk vonden voor het draaiend houden van het wijkoverleg.

Gelukkig leverde de speurtocht naar ondersteuning een goed resultaat op. Met verloop van tijd, wij spreken dan zeker over een tijdspanne van twee jaar, begon het geheel weer te draaien zoals het zou moeten draaien. Als initiatiefnemers van de ondersteuning zat ergens in ons achterhoofd het plan om ons langzaam terug te trekken. Het probleem was om deze voorgenomen actie goed voor te bereiden en samen, in onderling overleg, het geheel gestalte te geven.

Na geruime tijd was het moment aangebroken, dat er daadwerkelijk werd meegedeeld om onze voorgenomen plan ten uitvoer te brengen. Zo in het verloop van de vergadering merkte ik, zonder enige aanleiding op: “weet je, jullie kunnen als team naar de stad fietsen. Ik heb daar alle vertrouwen in en mocht er iets zijn, is er altijd nog een vraagbaak of iets dergelijks, die op de achtergrond meekijkt”.

Jij kunt naar de stad fietsen. Wat een opmerking, maar hoe ontstaat nu zo’n opmerking? Ik ben woonachtig in een dorp op slechts 5 kilometer van Enschede verwijderd. De schooljeugd van de basisschool volgt keurig in het dorp de basisopleiding, maar moet voor een vervolgopleiding, bekend als het voortgezet onderwijs, naar een locatie buiten het dorp. Als ouder, laat je je kroost los in de wetenschap, dat zij in staat wordt gesteld om zich verder te kunnen ontwikkelen. Om die vervolg opleiding te kunnen volgen moet men de stap zetten om er te komen.

Het loslaten van de wijkraad, durfde ik te plaatsen in het kader van het figuurlijk volgen van de weg naar het voortgezet onderwijs. Om verder te kunnen, moet men stappen zetten om zonder begeleiding verder te komen. Denk dat je zo’n stap kunt zetten, als derden ervan overtuigd zijn, dat men het kan. Dat verkennen van die stap mag dan worden gezien in de stap van het basisonderwijs naar het voortgezet onderwijs, maar dat geldt ook voor andere situaties die ondersteund worden door het etiket loslaten erop te plakken.

Toen de opmerking was geplaatst, werd het stil aan de grote vergadertafel. Mijn zakelijke parner en ik hadden deze stilte niet ingepland. De stilte overviel ons ook. Je zag op de gezichten van de overige aanwezigen: “eh… hoe moeten wij nu verder? Jullie waren er toch altijd als er iets moest gebeuren en wij konden toch altijd met jullie zaken overleggen?” Ik schoot in de lach. “Wie zegt, dat het nu niet meer zo gaat”, reageerde ik, “maar de verantwoording van het overlegorgaan, komt geheel op jullie schouders te liggen. Weet je waarom”, liet ik erop volgen, “omdat wij van mening zijn, dat jullie naar de stad kunnen fietsen. Wij beiden hebben het vertrouwen erin, dat jullie het kunnen om te worden losgelaten”. Zo’n inventieve mededeling moet worden gezien als het vertrouwen hebben in iemands doen en laten. De figuurlijke kreet: “jij kunt naar de stad fietsen” moet worden gezien als een opsteker voor iemand”.

Het lijkt een gehele stap, maar ik ben duidelijk van mening, dat de kopregel van deze blog vaker voorkomt, zonder, dat het per direct duidelijk wordt omschreven. Kijk maar eens, als het mogelijk is, naar je eigen nazaten. De beschermde omgeving, het spelen dichtbij huis, het naar de basisschool gaan het is te overzien, totdat het moment aanbreekt, dat de vleugels moeten en kunnen worden uitgeslagen.

Eerlijkheidshalve moet ik erkennen, dat ik moeite heb gehad met deze nieuwe situatie. Toen mijn dochter in het dorp met een vriendinnetje ging spelen, vond ik dat oké, maar toen zij het voortgezet onderwijs volgde en de naam van een klasgenootje noemde, was het mij niet per direct duidelijke waar deze woonde.

En…..je moet het “ naar de stad fietsen “ accepteren. In je armen sluiten is net iets te veel van het goede, maar accepteren kan ermee door. Het zijn van die fases waarin je terechtkomt. Mijn beide kinderen kunnen “ naar de stad fietsen”, gelukkig wel.