De wereld die incasso heet, kent vele gezichten. De gebroeders ” Bona- en Mala Fide ” waren geruime tijd heersers binnen deze branche. Toen ik nog eigenaar was van een landelijk incassobureau was mijn doelstelling om ergens te kunnen aanbellen op een manier, zoals ik wilde als men bij mij zou moeten aanbellen. Inderdaad heb ik in die 13 jaar geleerd, dat elke deurbel weer anders klinkt. Niet alleen het anders klinken van de deurbel, ook elke deuropening “produceerde” steeds iets anders.

Het is inderdaad een wereld waarin verschillende onderdelen van onze maatschappij zich van elkaar onderscheidden. Helaas heeft de incassobranche zware tijden moeten ervaren, omdat sommigen dachten een incassobureau te kunnen beginnen in de veronderstelling, dat met een grof taalgebruik men de openstaande vorderingen wel kan incasseren.

Ruim 13 jaar was de straat, landelijk gezien, mijn werkterrein en 13 jaar lang heb ik kunnen genieten van de mogelijkheden om gelden in te vorderen, daarbij gesteund door de wetgeving. Naast de wetgeving probeerde ik, door het tonen van wederzijds begrip, de klus te klaren. Ik sprak altijd over invorderen, incasseren klinkt minder vriendelijk. Hier geldt ook het is de toon die de muziek maakt.

Het is onbegrijpelijk, dat ik tijdens genoemde periode vele vriendschappen heb kunnen opbouwen, ondanks het gegeven, dat ik in eerste instantie bij de eerste kennismaking, kenbaar maakte, dat er een vordering door de schuldenaar betaalbaar moest worden gesteld. Zelfs nu na jaren koester ik van één voormalige klant nog steeds onze vriendschap. Beiden vinden wij het ontstaan ervan lachwekkend.

Niemand heeft iets aan een incassobureau, dat met een fors taalgebruik ergens aanbelt en een betaling afdwingt. Ik durfde zelfs tijdens de eerste gesprekken, duidelijk te maken, dat bij aankoop van goederen er een prijskaartje aangekoppeld zit. Dwingend opspelen in de vorm van: “ik leg beslag en u moet betalen”, zag ik als een tekortkoming als een incassobureau met een dergelijke werkwijze zich aandiende.

Gelukkig is de wetgever een duidelijke leidraad en ondanks alle duidelijkheid kunnen er situaties voorkomen, dat een opgelegde vordering niet rechtsgeldig is. Niemand, maar dan ook echt niemand, is verplicht een vordering betaalbaar te stellen die niet rechtvaardig is. Bij twijfel is een uitspraak van de rechtbank essentieel om de juistheid van een vordering te rechtvaardigen, zoals dat zo mooi kan worden geblogd.

Stel nu, dat de juistheid van een vordering niet in het voortraject kan worden vastgesteld, dan is inderdaad de gang naar de Rechtbank niet te vermijden. Voor alle duidelijkheid als een dagvaarding wordt opgelegd om voor de Rechtbank te verschijnen, stelt onze juridische paraplu uitsluitend vast of de opgelegde vordering door middel van een factuur wel of niet juist is. Mocht de Rechtbank in het geheel losse eindjes aantreffen, dan wordt de vordering niet ontvankelijk verklaard. Niet ontvankelijk wil zeggen, dat de Rechtbank geen bindende uitspraak kan doen, omdat bijvoorbeeld de tekst van de factuur niet correct is en er losse eindjes worden vastgesteld.

Het is erg belangrijk, dat beide partijen binnen het traject van een vordering duidelijkheid hebben, hoe de juiste vork in de juiste steel zit. Het juridisch aspect, de wettelijke grondslagen, heeft altijd mijn aandacht gehad. Ik probeerde van elk invorderingsdossier, ter voorkoming dat ik later in binnen het incassotraject voor verrassingen kwam te staan, het ontstaan van de vordering duidelijk te bestuderen.

Moeite had ik met vorderingen van bijvoorbeeld van € 100,00 die keurig in vier termijnen van € 25,00 betaalbaar werden gesteld. Ik had duidelijk meer belangstelling voor vorderingen die moesten worden getoetst op juistheid en waar het element traagheid van betaling een rol gingen spelen. In mijn 13 jaar binnen de incasso heb ik op vele knopjes van een deurbel mogen drukken.

Elke deurbel klinkt anders, maar ook achter elke deurpost ‘woont een ander dossier’. Als ik bij een huisnummer moest aanbellen en mijn aanbellen, werd duidelijk niet op prijs gesteld, dan mogen de bewoners van 2 deuren verder, waar ik moest aanbellen, mijn ergernis van de anderen buren niet bemerken. De ervaring leert je, dat er van je wordt verwacht, dat je snel moet schakelen en doorlopend verplicht bent alert en niet onder indruk te zijn om weer op een andere knopje van een deurbel te kunnen drukken.

Regelmatig werd mij in die periode gevraagd: “maar hoe bel je dan bij de schuldenaren aan?” Totaal geen moeilijke vraag, je belt aan door op het knopje van de deurbel te drukken. Natuurlijk zijn er preventieve indicaties. Zo belde ik oplettend aan, als boven de voordeur van een perceel het bovenliggend raam op een kier stond. Het zou zo maar kunnen, dat, terwijl je aanbelt de bewoner ” iets ” uit het raam gooit, terwijl jij bij de voordeur staat te wachten.

Het lijkt allemaal ingewikkeld en soms gevaarlijk. Regelmatig mocht ik bedreigende woorden incasseren. Het was onderdeel van mijn werkzaamheden. Verhalen over die items doen het op verjaardagen goed. In werkelijkheid is het niet rooskleurig voor degene waar je aanbelt.