In de periode tussen januari 2006 en november 2019 bracht ik veel van mijn tijd  door in mijn  “ mobiele kantoor “, namelijk mijn snelle Panda. De komende periode wil ik  via een blog de lezer  een kijkje gunnen in de ervaringen onder weg tijdens het incasso rijden. Veel belevenissen heb ik verwerkt in mijn boeken: “Geen mens gelijk, geen dag hetzelfde” en in het boek “God wordt de huur opgezegd”.  Alle blogs zijn autobiografisch, waarbij ervoor is gezorgd om elke vorm van herkenning te vermijden.

De wereld die ik in 2006 betrad als zelfstandig incasso-inspecteur was voor mij niet geheel onbekend. Vanaf 1995 was ik binnen de muren van Gak / UWV werkzaam op de afdeling incasso. In 2006 ben ik voor mijzelf begonnen en heb geprobeerd het invorderen van gelden menselijker te doen dan mijn voormalige werkgever.  In deze  en komende blogs  neem ik u  zo nu en dan mee op pad in mijn bezigheid om op diverse deurbellen te mogen drukken en om een betalingsregeling af te kunnen spreken. Je zou kunnen zeggen, soms word je met de neus op de feiten gedrukt.

De weergoden, om raakvlakken met de titel te behouden, waren mij  op die dag niet goed gezind. Het kwik was enkele graden onder nul en de beglazing van mijn auto was niet goed doorzichtig. Met de ijskrabber kon ik de dunne ijslaag verwijderen. Op het programma stonden een aantal adressen, die ik  met een bezoek wilde “verblijden”. Gelukkig had ik gezelschap van mijn vrouw, die het leuk vond om mee  te gaan als ik in een vreemde plaats incasso ging rijden. Het reisdoel voor deze dag was Markelo, Goor, Haaksbergen, Bentelo  en Diepenheim

Het leek, zo op het oog, een normale dag te worden. Je weet hoe het gaat. Je rijdt naar een adres, belt aan, niemand thuis, kaartje in de brievenbus en dan het volgende adres, totdat je door de voorraad dossiers bent en dan op weg mag naar huis. Soms, kan het even anders lopen. Ik zei reeds eerder: “geen mens gelijk, geen dag hetzelfde”.

In het centrum van Goor ziet mijn wederhelft op een bord het woord kringloopwinkel staan. Gezien haar aangeboren hobby het fijn te vinden om op rommelmarkten te gaan snuffelen, valt een kringloopwinkel schijnbaar ook binnen deze branche. Haar aanwezigheid op de verre ritten naar elders stel ik op prijs en daarom heb ik ook geen moeite haar te plezieren om even in de rommel van een ander te snuffelen. Ik begrijp alleen nog steeds niet als je thuis alles opruimt om dan bij een kringloop de troep van een ander weer mee te nemen.

Mijn auto draaide ik de grote parkeerplaats op. De kringloopwinkel was gevestigd in een voormalige fabriekshal. Op het parkeerterrein liggen grote betonnen platen, omrand door een metalen strip. Mijn wederhelft stapt uit en loopt naar de ingang van de winkel. Ik onderneem pogingen om mijn auto keurig te parkeren, voer vanuit de wagen nog even snel een telefoongesprek en maak nadien plannen om achter mijn eega aan te lopen richting ingang kringloopwinkel.

Ik steek even later een betonnen omrande plaat over die door de vorst niet duidelijk zichtbaar glad is. Ik verlies mijn evenwicht en voor ik het weet beland ik met de neus op de grond. Het eerste waar ik aan moest denken, ondanks het bebloede resultaat: “dat doet de Paus beter, als hij uit het vliegtuig stapt en de grond kust” (uit dankbaarheid). Het ziet er niet erg florissant uit. Mijn bovenlip begint angstvallig te kloppen en ik merk, dat de ‘kwaliteit’ van mijn neus ook niet 100 % is.

Voorzichtig probeer ik overeind te krabbelen en loop naar de ingang van de kringloop winkel. Mijn vrouw heeft inmiddels gemerkt, dat ik erg lang op mijn komst laat wachten en opent de deur van de winkel, terwijl ik naar binnen wil. Geschrokken ziet zij mij aan en zegt: “Wat doe jij nu?” Voor zover het gaat, mompel ik, dat ik bij de kringloopwinkel op zoek ga naar tweedehands pleisters”. Het personeel is erg hulpvaardig en komt snel met de nodige pleisters en jodium. Er is zelfs koffie.

Het schijnt, dat Paus zijn, wat het kussen van de grond betreft, niet voor iedereen is weggelegd. Nog geruime tijd heb ik last gehad van mijn gekneusde neus. Toen ik enkele maanden later  wederom naar de locatie in Goor moest en mijn vrouw opnieuw een bezoek wilde brengen aan de kringloop, ben ik in de auto blijven zitten. De uitstraling van de betonnen omrande platen kwam mij te bekend voor en als ik goed heb geluisterd, zeiden de platen: “wacht, daar heb je hem ook weer, die schijnheilige”