De titel van mijn blogsite heeft op veel zaken betrekking. Kijk maar eens dagelijks om je heen en je ziet of moet ik bloggen je ontdekt een situatie waar je nadien over kunt nadenken. Zo zijn wij, mijn vrouw en ik, in de gelukkige omstandigheid onze kleinkinderen van school te mogen halen. De beide oudste kleindochters zijn inmiddels die periode ontgroeid en wij mogen met de twee jongsten, 4 en 7 jaar oud, van onze zoon op herhaling.

Eerlijkheidshalve kan ik ervan genieten bij school te staan en de leerlingen uit school te zien komen om hun dag verder in te vullen. Het zijn individuen die het allemaal wel weten hoe zij hun dag willen invullen, alleen hun plan om dat te kunnen doen, wordt door het “ naar school moeten “ onderbroken.

Je krijgt als je staat te wachten bij school automatisch je eigen beelden van vroeger weer voor de geest. Hoe was het in die jaren, toen ik naar school moest en hoe kan ik de situatie van nu hiermee vergelijken? Kun je mijn beginnende schooltijd ergens begin vijftiger jaren van de vorige eeuw plaatsen in deze hectische wereld?

Het is een prachtig gezicht, als ik op het lege schoolplein kom kort voor het tijdstip, dat de deuren openzwiepen en de schoolgaande jeugd wordt losgelaten. Het beeld dat ik op dat zogenaamde lege schoolplein aantref, doet mijn lachspieren activeren. Het is onvoorstelbaar in welk systeem de schooljeugd ‘s morgens naar school fietst, op school arriveert en de fiets parkeert. 100 %, als zo’n percentage redelijke mag worden genoemd, komt aanfietsen, remt en stapt af en laat de fiets achter op de plaats waar wordt geremd.

De locatie, het schoolplein zoals het wordt gecreëerd op het moment van aankomst van de schooljeugd, blijft de gehele dag in tact. Her en der staan fietsen en her en der moet je als (groot)ouder je maar een weg banen tussen de fietsen door om op het schoolplein te komen. Misschien en in feite weet ik dat wel zeker, realiseert de schooljeugd die ‘s morgens komt aanfietsen zich niet, dat het ‘parkeren’ van hun rijwiel ‘s middags moet worden gezien als hinderlijk.

Waarom zou de schooljeugd aan de gevolgen van het parkeren van hun rijwiel moeten denken? Op weg naar school hebben zij andere zaken aan hun hoofd en moeten zij de opmerking van huis uit bij hun vertrek: “kijk goed uit in het verkeer”, ter harte nemen. Misschien is er onderweg, nu pa en / of ma het niet ziet er wel even is geoefend om met de handen vrij van het stuur de weg te vervolgen. Als vriendjes in de klas dat kunnen, dan kun je toch niet achterblijven? Nee de weg naar school is uitsluitend bedoeld om snel van A ( je huis ) naar B ( de school ) te rijden. Als je dan ter plaatse bent, dan is het verstandig zo snel mogelijk je fiets achter te laten, want je dag begint zonder aan de vleugels van je ouders te denken. Vanaf het begin van de school tot aan het einde van de schooltijd val je onder andere vleugels. De vleugels van iemand die jou denkt te kennen en dat is lekker niet zo.

Vroeger had je een televisieprogramma, dat heette: “een tegen allen”. Van 1963 tot en met 1964, één iemand activeerde een grote groep personen om iets te ondernemen binnen een bepaalde tijd. Ik wil niet zeggen, dat je het tv programma kunt vergelijken met de basisschool als bovenstaand weergegeven, maar als groep leerlingen in een klas zijn zij het wel die de leerkracht bezig houden. Zo’n groep leerlingen vormt een blok en als alleenstaande docent of leerkracht zou de vergelijking ” allen tegen één ” niet misplaatst zijn. Een kleindochter van mij vertelde mij ooit eens, dat zij een docent zag als een vrijwilliger. Toen ik haar vroeg hoe zo vrijwilliger, antwoordde zij: “ niemand opa, heeft hem of haar toch verplicht, om dat werk te gaan doen “. Zij vervolgde: “ een docent mag blij zijn, dat er leerlingen zijn, anders zat hij of zij zonder werk “. Ik heb met enige moeite mijn lachen kunnen inhouden en heb niet per direct gereageerd.

De schooljeugd van nu is niet te vergelijken met de periode toen deze blogger op leeftijd naar schoolging. Wij gingen niet met de fiets naar school, omdat wij de weg naar school lopend konden afleggen. Het schoolplein van mijn basisschool was de gehele dag leeg, want er stonden geen fietsen. Ik moet erkennen, dat het wachten op schoolplein mij altijd terugbrengt naar mijn schooljaren.

Wachten bij de school en nog eventjes dan zwiepen de deuren weer open en is de schooljeugd voor een aantal uren verlost van school. Morgen is er weer een nieuwe dag, als vandaag