Denk dat grensoverschrijdend gedrag een woord, maar zeker een (on)begrip is geworden, dat niet meer uit de media is weg te denken. Vreemd eigenlijk, Nederland heeft ooit de handtekening gezet onder het Schengen verdrag, dat wil zeggen, dat er in feite niet per direct grenzen zijn en de grens wordt nu volgens de media, overschreden. Hoe vreemd wil je het hebben?

Laten wij eerlijk zijn, zelfs dat is soms moeilijk schijnbaar, de grens die in het Verdrag van Schengen wordt bedoeld, Is geheel anders dan de zogenaamde grens die moet worden geplaatst bij het (on)begrip grensoverschrijdend. De grens in het thema van deze blog is verbonden met normen en waarden.

Waar staat normen en waarden nu feitelijk voor? << Normen en waarden, twee verschillende begrippen die wij graag als één laten klinken. Normen zijn ongeschreven regels over hoe je je behoort te gedragen. Waarden zijn de achterliggende idealen, die als waardevol worden aangeduid; dingen die je belangrijk vindt, als persoon of als groep >>. Deze google verklaring van het begrip normen en waarden durf ik in de blog mee te nemen als basis van het grensoverschrijdend gedrag.

De ingrediënten die het overschrijdende gedrag veroorzaken liggen op een geheel ander vlak. Zie het als het samenstellen van een figuurlijke maaltijd en dat alles in de trant van de bekende woorden: “men neme”. Wat dacht u van een vleugje, arrogantie, bluf, gevoel van macht en denkbeeldig aanzien? Als je deze vijf ingrediënten mixt of in een blender verwerkt en samenvoegt heb je hèt recept voor grensoverschrijdend gedag. Zelf de bekende dikke woorden verzameling verklaart grensoverschrijdend als: << bepaalde normen te buiten gaand >>

Bepaalde normen te buiten gaan heeft niets te maken met landsgrenzen, maar eerder met raakvlakken met de (on)begrippen normen en waarden. De laatste woorden kun je ook plaatsen onder de titel fatsoen. Wie geeft iemand het recht om zijn fatsoen te buiten te gaan en de ander, waarover men suggereert de macht te hebben, te kleineren? Helaas zal het antwoord op deze vraag onbeantwoord blijven.

Hoe komt het, dat outsiders zich schuldig maken aan grensoverschrijdend gedrag? Geheel op eigen verantwoording ben ik van mening, dat degene die zich schuldig maakt aan het onderwerp van deze blog tekst, zelf eigenaar of bezitter is van een gigantisch psychisch probleem. Zijn optreden binnen het grensoverschrijdend gedrag durf ik te zien als een dekmantel voor eigen sores.

Alleen degene die het ongewenste gedrag wordt aangedaan, zit er wel mee. Hij of zij zal door het moeten ondergaan van de ongewenste opmerkingen alle zeilen bijzetten om het voor zichzelf een plaats te kunnen geven. Natuurlijk spelen er ook andere elementen een grote rol. Regelmatig schijnt het voor te komen, dat slachtoffers van grensoverschrijdend gedrag eieren voor hun geld kiezen, want het geven van een reactie kan ook nadelige gevolgen voor je hebben. Afgezien, dat het geven van een reactie 100 % logisch is en daardoor voor de hand ligt, is men veelal bang voor de gevolgen ervan. Stel dat de persoon die je onheus lastigvalt meer sancties tegen je in petto heeft.

Gezien de tekst van de blog mag het duidelijk zijn, dat ik moeite heb met grensoverschrijdend gedrag. Wat ik niet begrijp, dat derden die getuige zijn van een dergelijk ongewenst optreden ook niet reageren. Het vreemde van het geheel blijft, dat de gene die zich machtig voelt enz. bij geen reactie ervan uitgaat, dat hij of zij vrijuit gaat om het het kunnen doen. Niets is natuurlijk minder waar. Daarom durf ik op persoonlijke titel te bloggen, dat de maatschappij op grond van het meemaken wat anderen wordt aangedaan semi verantwoordelijk kan worden gesteld voor een grensoverschrijdend gedrag. Ik weet het zal weer als discutabel worden gesteld, maar mijn gelijk in deze stelling ligt dichter bij de 100 % dan ergens halverwege.

Zo werd mij enige tijd geleden een incident verteld over grensoverschrijdend gedrag. Een goede kennis van mij was getuige van een gesprek, dat was voorzien van diverse itens binnen grensoverschrijdend gedrag. Toen het gesprek was afgelopen en alle aanwezigen weer hun dagelijkse werkzaamheden oppakten, veronderstelde mijn goede kennis, dat het daar wel mee was afgedaan. Wel vertelde hij mij niet zonder enige trots: dat hij het slachtoffer ‘s avonds thuis namens het bedrijf excuses had aangeboden. Ik was niet trots op deze te late (re)actie van hem. Overduidelijk heb ik hem laten weten, dat het aanbieden van het excuus niet zijn taak was geweest, maar hij had moeten ingrijpen toen het voorval zich voordeed. Gewoon ter plekke het imago-figuur laten weten, dat zelfs anderen niet gediend zijn van een dergelijk gedrag. Het werd stil toen ik mijn ongenoegen had kenbaar gemaakt.

Jammer vind ik het en zelfs dat schijnt een imago-trend te zijn geworden, door niets te (durven) zeggen, als er iets plaatsvindt, dat u niet aanstaat. Je kunt niet alles zeggen, maar soms….. wat dacht u zelf?