De aandoening reuma mag helaas een blijvertje worden genoemd. Zonder in de rol te schieten van slachtoffer, kun je stellen, dat het je plotseling overkomt. Het is alsof er plotseling een logé in je lichaam kruipt en die zich voorneemt om definitief te blijven. Niet leuk, maar de keerzijde van het je overkomen is, is dat je niet alleen staat. De groep Reumapatiënten groeit, helaas, maar ondanks de groei je zit er wel mee.

Ondanks de nawerkingen die de aandoening Reuma met zich meebrengt, is het zeker niet te adviseren om je kop in het zand te steken en je te schamen, dat Reuma zich in je lichaam is gaan vestigen. Zo sprak ik onlangs iemand die werd geconfronteerd met de melding, dat hij Reuma had en de komende week naar het ziekenhuis moest, daar medicijnen kreeg en dan was het over.

Met verbazing heb ik het verhaal aangehoord en in opperste verbazing moeten vaststellen, dat de medaille van de persoon in kwestie duidelik een keerzijde heeft. Oké, het is natuurlijk niet prettig, als je te horen krijgt, dat je Reuma hebt. Duidelijk, dat je wereld even op z’n kop staat, maar zodra alles is ingedaald, is er met ondersteuning van medicijnen en therapie ermee te leven.

Reuma blokkeert en kan onder anderen de krachten in je handen doen afnemen, waardoor er, noem het lichamelijke tegenwerking, in je doen en laten ontstaat. Niet leuk allemaal, maar het is nu eenmaal zo. Mijn echtgenote heeft al jaren Reuma. Het is natuurlijk erg belangrijk hoe je er tegenaan kijkt. Nogmaals met ondersteuning van medicaties kan ermee worden geleefd. Vanzelfsprekend is het gevaarlijk om te gaan denken in de trant van: “een koe is een beest, dus alle koeien zijn beesten”. Denk dat je met deze denkwijze de plank mis slaat. Het is niet mogelijk om jouw klachten van Reuma met de klachten anderen te vergelijken.

Ik schreef het al, een Reuma patiënt staat niet alleen. Helaas groeit de doelgroep Reumapatiënten, maar er wordt tevens hard gewerkt om ondersteuning te bieden. Onder de noemer samen staan wij sterk, doet de Reumavereniging Nederland er alles aan om ondersteuning te bieden.

Tevens durf ik te bloggen, dat naast de persoon in kwestie die Reuma heeft, ook de directe naasten kennis mogen maken met de beperkingen, die dierbare worden opgelegd. Niet leuk om zo te stellen, maar doordat Reuma een directe, maar tevens een indirecte invloed heeft, is het te hopen, dat de drempel voor personen met Reuma kan worden verlaagd.

Nederland is een land van en met vakjes. Het is zo gemakkelijk om per direct iedereen maar in een vakje te stoppen, want dan is het, zoals men vaak denkt, afgeregeld. Niemand staat te popelen om in een vakje te worden geplaatst. Het komt bij mij direct zo negatief over. Het geeft je het gevoel om te worden weggestopt en er even er niet meer bij te horen. Ook een Reuma patiënt heeft een taak en maakt zelfs met Reuma deel uit van onze maatschappij.

Samen sta je sterk, blogde ik eerder. Daarom is het belangrijk, dat de drempel, die vaak onbedoeld wordt gecreëerd, wordt verlaagd. Ik probeer mij sterk te maken om het respect voor personen met Reuma te verlagen. Het is, ook voor directe naasten, niet altijd plezierig dagelijks te moeten ervaren hoe je dierbare moet vechten om ten eerste de Reuma pijn te trotseren, maar ook ten tweede, dagelijkse de strijd moeten voeren om de beperkingen die de Reuma met zich meebrengt, te moeten accepteren.

Mijn plan is om regelmatig een blog te schrijven over de aandoening die Reuma heet. Deze tekst is mijn eerste en hopelijk zullen er nog meerdere blogs volgen, waarin ik ondersteuning wil bieden aan iedereen die, zowel direct als indirect, de gevolgen ervaart van en met Reuma.

Reacties op deze blog tekst zie ik met belangstelling tegemoet op mijn emailadres: jemoethetzien@gmail.com. Dit email account is gekoppeld aan mijn blogsite www.jemoethetzien.nl.