Wat is leeftijd? Een woordenverzameling geeft deze benaming weer als: << het aantal jaren, dat iemand tot nu toe geleefd heeft. >> Zeg het maar, daarom denk ik ook, dat iedereen op een andere manier naar het woord leeftijd kijkt. Enige tijd geleden werd mij verteld, dat als je zestig wordt, dat is toch al een hele leeftijd is, vind je niet? Nu 15 jaar later durf ik te genieten van de weergave van 75.  Wat zegt zo’n leeftijd? Ik zie het slechts als een combinatie van cijfers, die iets weergeven.

Vreemd vind ik het, dat ik nu ouder ben dan mijn vader. In de ogen van een kind, zelfs als je tegen de 75 loopt, komt dat vreemd over. Niet dat het onbegrijpelijk is, dat mijn vader niet meer leeft, maar wel dat ik hem qua leeftijd heb ingehaald.

Erg lijkt het mij, maar soms ontkom je er niet aan, dat de jaren gaan tellen. Het is weer typisch Nederlands, dat je bij het hebben van een leeftijd in een vakje wordt gestopt. Sommige dingen ben je dan verplicht om te doen of zelfs te ondergaan, terwijl andere opties theoretisch niet kunnen, omdat je op leeftijd bent.

Zo las ik enige tijd geleden, dat een mevrouw op de leeftijd van 102 jaar een levensverzekering wilde afsluiten. Grote verbazing bij de verzekeringsmaatschappij. Je kunt in Nederland op een dergelijke leeftijd geen verzekering afsluiten, terwijl inmiddels duidelijk is aangetoond, dat er op genoemde leeftijd minder personen overlijden dan in de leeftijdsklassen die jonger zijn. Daarom is het mij nog steeds niet duidelijk, waarom dat voordeel van risico niet kan worden beloond met een toekenning van een verzekering. Ach het is hoe je het wilt invullen.

Het is inmiddels ingeburgerd, dat met het op leeftijd geraken ook de slijtage om de hoek komt kijken. Je ontkomt er niet aan, maar in feite moet het je ook niet verbazen. Ondanks de melding van de genoemde slijtage, hoeft dat nog geen struikelblok te zijn. Je zit, als je op leeftijd, bent nu eenmaal in een doelgroep, waar ook tijdens verjaardagen niet altijd de mooiste gesprekken plaatsvinden. Soms lijken die ‘ gezellige ‘ bijeenkomsten steeds vaker op een wachtkamer van een huisarts. Nogmaals het is niet anders en je zit nu eenmaal in de flow die ‘ het op leeftijd zijn ” heet. Het zij zo.

Hoe komt het dan, dat men in het algemeen zo verschillend tegen een leeftijd aankijkt? Leeftijd zie ik al geruime tijd als een combinatie van cijfers, waarin je iets weer mag doen of zelfs waarbij het niet meer is toegestaan om nog iets te willen doen. Ik heb mij jaren geleden altijd afgevraagd hoe het zou zijn, als je niets meer hoeft te doen en alles mag doen wat mogelijk is. Je weet wel die fase, dat er geen daadwerkelijke verplichtingen meer op je schouders rusten. Daarbij durf ik dan ook die ratelende wekker in de vroege ochtenduren te noemen, die maar weer eens aangaf, dat je je bed uit moet om te moeten werken.

Jaren achtereen ratelde het onding op mijn nachtkastje om tegen 05.00 uur aan te geven dat je verplichtingen zich gingen melden. Dan is het toch logisch, dat jij in die periode met verloop van tijd gaat denken, hoe het zal zijn, als de wekker eeuwig op dat tijdstip zijn geratel voor zich mag houden. Vanaf 2006 t/m 2019 heb ik eigen baasje gespeeld, waarbij je jezelf andere verplichtingen oplegt. Vanaf augustus 2019 is er een einde gekomen aan het gejakker en gevlieg. En….het is goed zo.

Leeftijd, zoals ik blogde, is een begrip, dat je in vakjes stopt. Nu ik 8 november 75 jaar word, verplicht het CBR een keuring van je gezondheid. Toen ik het formulier bij de gemeente Enschede afhaalde, vroeg de ambtelijke dame achter de balie: “en heeft u deze verklaring al eerder ingevuld?” Toen ik lachend reageerde met: “ nee, ik schijn dit jaar voor het eerst 75 jaar te worden ”, zag zij de humor er niet van in. Haar collega’s schoten in de lach. Denk, dat het met leeftijd van doen, heeft om de humor ervan in te zien.  

Ook bij mijn familiaire achterban, begint de elementen van het hebben van een leeftijd een rol te spelen. Mijn jongste kleindochter wordt eind 2023 4 jaar en mag naar de kleuterschool, terwijl mijn oudste kleindochter 18 jaar is geworden en nu bij wet geregeld, haar ‘eigen ‘ leven kan lijden. Het leven gaat verder en zo moet het ook.

Leeftijd, blogde ik, het zijn maar slechts cijfers die een waarde weergeven. Nu ik terug kijk, kan ik genieten van dit onderwerp. Het leven is zo slecht nog niet, geniet daarom.