Elk mens kan dagelijks, gelukkig vaak niet zichtbaar, worden geconfronteerd met een  gebeurtenis, die het leven op z’n kop kan zetten. Velen leven echter in de veronderstelling van “nee, dat is een ver-van-mijn-bed-show productie”. Misschien is deze opstelling ook wel enigszins juist. Je mag het ook zien als een lichte vorm van survival. Elk mens, zo hoort het in feite wel te zijn, moet in eerste instantie niet aan ernstige zaken denken en genieten van het leven. Zelfs zonder navigatie geldt de regel: ‘er zijn vele wegen die naar Rome leiden”. Een navigatie heb je daarvoor niet per direct nodig. Wel is het de bedoeling om voor jezelf vast te stellen hoe je op de ‘plaats van bestemming’ zal arriveren.

Bovenstaande tekst slaat op een plotselinge medische aandoening, die je in eerste instantie niet  ziet aankomen. Of die niet geplande aandoening nooit bij je zou worden ‘afgeleverd’ is ook weer te scherp gesteld. In deze situatie, die ik, hoe vreemd het ook mag klinken, ‘niet had willen missen’ ga je door toedoen anders tegen het leven aankijken. Nogmaals ik ben blij, dat ik ben getroffen door gelukkig een  licht herseninfarct, maar vind het zeker niet fijn. Je gaat je realiseren, dat het anders had kunnen aflopen. Nu geen restverschijnselen alleen erg moe.

Deze situatie, zoals ik die heb mogen ervaren, staat niet op zichzelf. Met mij, want de zorgkosten in Nederland zijn gigantisch te noemen, nog een leger van getroffenen die door een medische aandoening de koers in hun leven hebben moeten aanpassen. Het eerste, dat je in deze situatie te wachten staat, is de bijna opgelegde verplichting, door met pen en papier te noteren hoe je dagritme eruit zag en hoe het nu moet worden.

De kopregel van deze blog herbergt, als je er lang over nadenkt,   een wereld die niet in een blog is te omschrijven. Lotgenoten, zo durf ik te bloggen, zullen in eerste instantie de regel onderschrijven: “ja, maar dat doe ik wel even”. Met een overtuigende zekerheid blog ik, dat menigeen van dat voornemen zal terugkomen. Het lukt niet direct.

Ondoordacht de regel noteren en dan het geheel zien als een soort treinkaartje om verder te mogen reizen, gaat niet op. Je gaat, zo is dat dan bij mij gesteld, nadenken. Zeker ga je nadenken, maar daarnaast ga je ook werken aan een plan van aanpak. En dan realiseer je je plotseling, dat het leven, waar je altijd, ja bijna, hebt naast geleefd andere regels kent, dan jij hanteerde. In feite mag je het dagelijkse leven vergelijken met een spoorweg. De elementen tijd, planning en het spoor, de route om te gaan van a naar b, zijn aanwezig.

Om in de trant van het spoorboekje te blijven, kun je bloggen, dat er een andere dienstregeling wordt ingevoerd. De gebruikelijke gang van zaken, zo doe ik het dagelijks, wordt verleden tijd. Hoe je het wendt of keert, je moet in deze situatie gehoorzamen aan de nieuwe regeling.   

Voor degene die voor het eerst wordt geconfronteerd met een medische aandoening, zal het nadat het geheel is vastgesteld een troost moeten zijn, dat hij of zij niet de enige op deze aardkloot is, die zoiets is overkomen. Nee de groep lotgenoten of in reisstijl te blijven, telt vele reizigers die het traject volgens de nieuwe dienstregeling gedwongen zijn te volgen.

Nu maanden later, durf ik te bloggen, dat het redelijk meevalt. Met vallen en opstaan, maar dat zal de leeftijd zijn, kom ik steeds vaker van a naar b en bereik ik uiteindelijk mijn eindbestemming. Ik durf het gehele proces te zien als een leerproces, je kunt ook zeggen, wennen aan de nieuwe regeling, maar het lukt.

Op een bepaald moment nogmaals ga je anders tegen het normale leven aankijken. Je realiseert je nu dat niets moet, maar dat alles mag. Je mag, maar dan afgestemd op de dienstregeling, het spoor van je verwachting  volgen. Je realiseert  je steeds vaker, dat je zeker niet alleen staat. Alleen vreemd om te mogen ontdekken, dat je nu kunt realiseren welke plaats je in deze maatschappij inneemt.  Dat nu te mogen ervaren stemt mij blijmoedig. Er is een spiegel voorgehouden. Soms is dat nodig.

Elke dag is er weer één. De aanpassing, die ik heb mogen ondergaan in het dagelijkse ritme, valt soms tegen en soms mee. Wel bemerk ik, dat veel treinen in de dienstregeling tegen 20.00 – 20.30 uur van het spoor worden gehaald. Soms ben ik passagier in zo’n trein en mag ik uitstappen. Vreemd, dat ik mij nu realiseer, dat de kopregel: “ja, maar dat doe ik wel even” bij het uitstappen wel opgaat.