Je kunt ook bloggen: “een dag als alle andere dagen”, maar of dat etiket ook voor vandaag opgaat, is nu nog niet duidelijk. Ik zie elke dag als een uitdaging en probeer ervan te maken wat er van te maken is. Je kent het vaste ritueel van een dag: “wakker worden, opstaan, douchen, aankleden en ontbijten”. Bijna in een ritme probeer je deze rangorde af te werken, ja zelfs bijna zonder na te denken. Verder valt er niets bijzonders te merken. Zoals elke morgen, als ik heb ontbeten en in de werkkamer de kalender op datum zet, kijk ik wel wat er gedaan kan worden.

Automatisch zet ik de blokjes van mijn blokkalender op volgorde. Op mijn bureau prijken de cijfer 17. Even schrik ik van de datum. Het is vandaag 17 augustus. In 2019 beleefde ik deze dag anders dan nu. De trots van nu was op die ochtend van de 17^e augustus, nu vier jaar geleden, ver te zoeken. Wakker worden met een iets te scheve mond gaf voor die dag geen perspectief. Die morgen in 2019 kreeg ik tegen 13.00 uur te horen, dat ik de bezitter en zelfs eigenaar was geworden van een licht herseninfarct.

Ik weet het, het leven gaat door en het juk van datzelfde leven past ook niet op de schouders van iedereen. Met andere woorden wat heeft een ander aan de problemen of levenservaring van een ander. Natuurlijk wij leven samen, zoals ik dat altijd blog, op deze aardkloot en samen moeten wij het tot een gewenst einde brengen. Er is, ondanks dwarsliggers enzovoort nog te veel te beleven door er niet stil bij te staan.

Vier jaar verder en als ik deze blog plaats zal de vier jaar, vanaf 17 augustus 2019, de tijdspanne verder zijn dan het genoemd aantal jaren. Ik blogde het al, want het leven gaat verder en je ontkomt er niet aan om zo je ding mee te maken. Ik realiseer mij nu, dat wij mensen dagelijks een hoeveelheid informatie en misschien wel ellende mogen noteren. Het valt allemaal meestal wel mee en iedereen beleefd op zijn of haar eigen manier de dagelijkse beslommeringen.

Nu mijn vingers over het toetsenbord racen, geeft de digitale tijdsaanduiding op het beeldscherm de cijfercombinatie 08:03 uur aan. Ik realiseer mij, dat mijn vingers sinds enkele uren al in actie zijn. Je hebt nu eenmaal van die dagen, dat de nachtrust sneller eindigt dan anders. De digitale cijfercombinatie naast mijn bed gaf vandaag 05.15 uur aan. Ook al begin ik op leeftijd te geraken, richting 75 jaar, toch had ik een suggestieve gedachte, dat ik vanaf de bovenetage van mijn woning de koffie rook, die echter nog gezet moest worden. Het zijn van die vertrouwelijke dagelijkse items, waar je in feite volgens je automatische piloot naar toe leeft.

In de werkkamer, na eerst te hebben ontbeten, controleer ik op de diverse email accounts of er misschien een mailtje van iemand zou kunnen zijn binnengekomen. Nu al geruime tijd het actieve arbeidsproces is afgesloten, is de stroom emailberichten ook afgenomen. Denk zelf, dat het blijven kijken van doen kan hebben met een opkomende verlatingsangst. Je hebt als mens toch nog zijdelings een behoefte ergens aan te moeten voldoen.

Los van het bovenstaande, dat het afscheid hebben moeten nemen van een, soms, te actieve periode, toch wel een zalig gevoel is, dat het echt allemaal niet meer hoeft. Met vallen en opstaan kom je zo, al bloggend en surfend op internet, je dag wel door. Je gaat wennen aan elke periode en ik denk dat het wennen ook van doen heeft met accepteren. Het voordeel als je tevreden bent, kijk dat bedoel ik met accepteren van een situatie, helpt dat het verloop van een dag goed gaat. De blogtitel: “gewoon zo maar een dag” past in de reeks van de vele nog komende dagen   

In mijn gelukkig grote kennissenkring bespeur ik bij sommigen een lichte jaloezie.  Ik kan het mij voorstellen. Ik heb dagelijks niet van doen met commerciële verplichtingen en daarmee het verplicht moeten bijwonen van meetings, waarin weer eens aanpassingen met betrekking tot de werkzaamheden worden aangekondigd. Daarom is het nu, in het begin was dat niet zo, heerlijk zoals beschreven je ochtendritueel te beginnen en kijken wat de dag, geheel vrijblijvend op de rol heeft staan.

Ook komt het regelmatig voor, dat ik op zo’n zo maar gewone dag ’s avonds mijn bed instap met de gedachte, “ik heb niet alles kunnen doen vandaag, dat ik van plan was”. Het klinkt zo heerlijk ongeloofwaardig. Geen dwingende plannen hebben voor een dag en daarbij zelfs niet aan dingen toekomen. Ach het went en ik heb mij er maar bij neergelegd.

De tijdsweergave op mijn beeldscherm geeft 08.27 uur aan. Heb toch weer een blog van 799 woorden.