Stel nu, puur overgoten met een flinke dosis fantasie, dat wij onze maatschappij gaan zien als één groot toneelstuk. Nu kan een toneelstuk natuurlijk niet zonder toneelspelers, daarom zijn alle personen spelers in dat toneelstuk. Het leven durf ik daarom, zoals gemeld, echt te zien als een toneelvoorstelling, waarbij na afloop je niet weet of er wordt geapplaudisseerd voor het bereikte resultaat. Kort door de bocht genomen, is aan het begin van je deelname niet bekend hoe je het er verder vanaf brengt.

Deze suggestieve gedachte ontstond bij mij enkele weken geleden, toen ik over het leven nadacht. Waar kun je het leven van ons personen anders mee vergelijken, dan met een toneelvoorstelling, waarin je mag meespelen? Ik durf, om in de toneelwereld te blijven, het geen eenakter te noemen. Je weet wel zo’n toneelstuk, zonder pauze. Het toneelstuk waarin wij allen figuurlijk een rol spelen, is een toneelstuk met meerdere acts. Je zou kunnen zeggen avondvullend, terwijl het in werkelijkheid je gehele leven vult. Je mag en laten wij daar eerlijk over zijn, toch blij zijn, dat je een rol is toebedeeld. Je kunt ook bloggen, je hebt een goede auditie afgesloten, want men vond, dat je in staat was om je rol te kunnen vervullen. In tegenstelling met het dagelijkse leven wordt in het suggestieve toneelstuk, bijna niemand afgewezen. Iedereen krijgt dan een rol toebedeeld. Daarom kent ons leven ook geen echte verliezers.

Alleen wie bepaalt hoe jij je rol moet vervullen? Met een goede voorbereiding op je te spelen rol, of noem het opvoeding, moet je in staat zijn om je de opgedragen taak te kunnen volbrengen. Het voordeel van deelname aan de grote voorstelling is, dat je geen tekst hoeft te leren, maar gewoon jezelf kunt zijn en vooral blijven. Alleen op weg naar de grote finale, je laatste voorstelling,  waarin men wel of niet applaudisseert, duiken er valkuilen op, waardoor je toegewezen rol een andere functie kan krijgen.

Het klinkt allemaal moeilijk, maar u, als lezer van deze blog, bent immers al in de voorbereiding van de grote finale. Je werkt al dagelijks aan de invulling van je toebedeelde rol. Als je dan om je heen kijkt, is de groep medespelers gevarieerd te noemen. Ondanks de kritiek, die wij als mensen hebben op alles en iedereen, is het verwonderlijk, dat wij er toch in slagen om als gezelschap onze rol te vervullen.

De hoofdzaak is, dat wij onze eigen regisseur blijven. Alleen wijzelf weten hoe wij denken en alles in het werk willen stellen om ons einddoel te kunnen bereiken. Ook tijdens het oefenen wat de invulling van onze rol betreft, komt het ook in de toneelwereld voor, dat je even uit je rol valt. Je zou kunnen bloggen, dat niets menselijks ons vreemd is.

Belangrijk is, dat je moet blijven realiseren, dat het figuurlijke toneelstuk als bovenstaand wordt gesuggereerd, niet alleen uit spelers bestaat. Elke toneelvoorstelling kent een team dat achter de schermen de touwtjes in handen heeft en daarbij een macht uitoefent, die niet altijd bij iedereen goed uitvalt. Vergelijk deze situatie met onze maatschappij. De groep, die de verlichting voor hun rekening neemt, bepaalt of u wel of niet in de belangstelling staat. Of u wel of niet in de schijnwerpers wordt gezet. Zij bepalen of uw doen en laten naar de buitenwacht wel of niet opvalt. Niet leuk natuurlijk, als je alles in het werk stelt om je werk of je rol goed uit te voeren en je valt niet op of juist teveel.

Moet je het nu moeilijk vinden om je dagelijkse rol invulling te geven? Denk niet, dat je het zo zwart/wit moet stellen. De ervaring heeft ons inmiddels geleerd, dat het ons weinig moeite kost om op de automatische piloot over te schakelen. Zonder er dagelijks bij stil te staan, dat wij een rol moeten vervullen, doen wij gewoon ons ding. Dag in dag uit lijden wij ons leventje. Ook toneelspelers zijn niet elke dag met hun toneelspel op de planken bezig. Men heeft ook wel eens even rust als er geen daadwerkelijke voorstelling wordt gegeven. Die rustperioden durf ik pauze te noemen. Een periode dat het invullen van die toegewezen rol even geen prioriteit heeft.

Om de invulling van “een toneelspeler” toch gestalte te kunnen geven, is het (g)een goede zaak om langdurig te pauzeren. Logisch, want er moet een rol worden vervuld, waar de toeschouwer lering uit kan trekken. Die lering geldt ook voor onze maatschappij. Los van het feit, dat ik, als blogger, onze maatschappij vergelijk met een toneelvoorstelling, mag het geheel wel worden gezien als een bouwsteen voor de toekomt, je weet wel die eindvoorstelling.

Wie durft niet te beweren, zowel letterlijk als figuurlijk, geen voorstander te zijn van toneelspelen? Je moet de realiteit onder ogen durven te zien. Je ontkomt er niet aan om geen deelgenoot te zijn van het “rollenspel”. Speel daarom maar gewoon mee.