Hoe je het wendt of keert aan elk afscheid ontkom je er niet aan om in de status van een herinnering te denken. Het is niet te ontkennen, dat aan elke afscheid het woord of het begrip herinnering is verbonden. Los van de status van de herinnering, denk ik ook, dat het van doen heeft met het accepteren van loslaten. Of moet ik bloggen: durven loslaten en durven accepteren. Je ontkomt er niet aan om het voor jezelf een plaats te geven.

Denk, dat het eigen besef in de trant van “hoe ga ik met een afscheid om” misschien nog wel belangrijker is. Elk mens verschilt hierin duidelijk van anderen, omdat voor een afscheid, het afsluiten van iets, er geen daadwerkelijke handleiding is. Natuurlijk zijn er voldoende alternatieven die door goed bedoelde personen en zelfs instanties worden aangedragen, maar als je het to the point bekijkt, moet jij het zelf doen. Jij en in feite niemand anders, kan voor jou het genomen of gedwongen afscheid een plaats geven.

De Duitse verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer zei ooit:: << Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten van de herinnering. >>. Deze uitspraak, ja zelfs deze definitie sprak mij aan, toen mij het woord afscheid te binnenschoot toen ik van plan was om hierover een blog te schrijven.

Nu de jaren beginnen te tellen, val je steeds vaker terug naar je herinneringen. Herinneringen die zijn gekoppeld aan het basiswoord van deze blog, afscheid. De bekende woordenverzameling van ene meneer van D, is het wederom niet gelukt een correcte definitie te geven aan het woord afscheid. Het is ook moeilijk om van het woord afscheid een juiste definitie te geven. Als ik meega in mijn veronderstelling, dat de verpakking voor een afscheid herinnering heet, wordt er in feite nooit afscheid genomen van iets.

Zo hoorde ik ooit een uitspraak, die neer kwam op: “sinds het afscheid van, vul maar in, denk ik meer aan hem of haar dan in de tijd toen er nog geen sprake was van een afscheid  Dergelijke reacties of uitspraken durf ik te koppelen aan niet willen loslaten. Het minder erover praten heeft natuurlijk te maken, dat er nog geen afscheid nodig was en je nog kon genieten van elkaar of van een situatie.

Natuurlijk is er ook een afscheid dat je niet wilt verpakken in herinneringen. Zo ken ik, maar dan op het zakelijke vlak, een afscheid, dat mij te beurt viel, waarvan ik nu achteraf durf te stellen, dat ik er nooit aan had moeten beginnen. Deze situatie dit afscheid heb ik verdrongen. Ja zelfs verbannen naar een situatie zonder verpakking. Gelukkig werd ik gesteund door derden, die ook met zeer gemengde gevoelens aan de situatie terugdenken.

Vreemd is het dan, dat je samen het geheel een plaats durft te geven, maar dat de lokale overheid toch alles in het werk stelde om het geheel zo’n draai te geven, dat de werkelijkheid ver te zoeken is. Prettig is het dan te mogen ervaren, dat je in zo’n afscheid je gesteund voelt, maar er niet meer aan terug wilt denken. Inmiddels heb ik de verpakking van dit afscheid verbannen uit mijn gedachten. Althans ik probeer het.

Afscheid – herinneringen en loslaten, maar ook accepteren vormen een kwartet aan begrippen die niet 1-2-3-4 een plaats kunnen worden gegeven. Misschien maakt een afscheid en de daarmee samenhangende begrippen het leven daarom wel zo interessant.

Soms heb je een afscheid nodig om situaties te waarderen. De waardering, dat je het hebt mogen meemaken, is je dan dierbaar en het loslaten ervan zou je moeten koesteren. Loslaten, maar ook afscheid is nooit prettig.

Zo werd ik kortgeleden geconfronteerd met een naderend afscheid. De persoon in kwestie kreeg te horen, dat hij terminaal is en helaas met verloop van tijd het aardse zal moeten verruilen voor het hiernamaals. Dan durf ik het lef hebben te noemen, dat zo’n persoon zich voorneemt nu nog, nu het nog kan, alles uit het leven te halen wat mogelijk is.

Hij heeft niets met die verpakking van een ” helaas geplande ” afscheid. De beschreven verpakking is nog even terzijde gelegd, maar helaas wel onder handbereik. De directe naasten hebben begrip getoond voor het voornemen om nu nog te willen genieten. Genieten in de vorm, dat het nog mogelijk is. De genomen stap is zeker niet gemakkelijk geweest, omdat je de zekerheid hebt, dat ‘er met je wordt meegekeken’ en dat het moment dat de verpakking wordt aangesproken, dichterbij komt.

Dat bedoel ik nu met die handleiding, dat een afscheid met zich meebrengt. Zeg het maar, want iedereen kijkt er anders tegenaan. Daarom is genieten van het leven belangrijk en het koesteren van een herinnering, als het zover is, zeker niet minder. Sterkte gewenst aan een ieder, die een afscheid, als beschreven, heeft verpakt.