Jaren geleden maakte de zin die ik las: “pas op voor je donder, want je ziel zit erin” diepe indruk op mij. De tekst zag ik als een waarschuwing, dat iedereen bijna verplicht is om op zichzelf te passen.

Nu jaren later heb ik soms het gevoel, dat de maatschappij steeds meer de plicht op haar bewoners legt door trends in te voeren die dan bij deze tijd behoren. Zo zijn er verschillende woonprogramma’s op tv die in allerlei bochten je duidelijk proberen te maken, dat je woning niet goed is ingericht. De woonstijl van je woning past dan niet meer in het plaatje zoals de makers van het programma het willen zien.

Verder is het noodzakelijk, dat je de eigenaar bent van een moderne telefoon en bijna verplicht wordt gesteld, wil je er bij horen, steeds de nieuwste uitvoering van de mobiel te moeten hebben. Daarnaast ben je verplicht om een Instagram account te hebben.
De vraag die doorlopend gesteld kan worden is: “wie bepaalt hoe ik mij moet gedragen”. Natuurlijk zijn er normen en waarden met betrekking tot het gedrag van je. Los daarvan zou het goed zijn, dat elk mens aan durft te geven, dat hij of zij uniek is.

Elk mens bepaalt zijn eigen doen en laten en is zoals hij of zij is. Het steeds moeten voorschrijven wat in de mode is en anders tel je niet mee, is niets meer dan een commerciële verplichting. Zo moet je op vakantie naar dat verre land, want je buren gaan ook en anders tel je niet meer mee. Wat een kant klare onzin. Jij bent de regisseur over je eigen doen en laten en samen met je partners of naasten probeer jij je leven een invulling te geven, waar jij achter staat.

Kijk maar eens om je heen hoeveel personen in je naaste omgeving zich gedragen als kuddedier. Hoeveel leden van de groep kuddedier hebben dezelfde financiële middelen als hun collega kuddedier? Ach, waar maken wij ons druk om. Om erbij te kunnen horen zijn er toch bedrijven, die creditcards ter beschikking stellen. Door gebruik te maken van zo’n creditcard kun je meedoen met de anderen en val je niet buiten de groep. In feite koop je, door gebruik te maken van een creditcard, de mogelijkheid om bij een groep te willen behoren. Je kunt het giraal shoppen van je imago noemen.

Het is wetenschappelijk niet vastgelegd, maar het zal zo zijn, dat veel personen die moedwillig tot de groep kuddedieren willen behoren op hun knieën terug willen kruipen om de keuze te maken van een eigen leven. Onafhankelijk zijn in je doen en laten is een duur artikel.

Als je bovenstaande tekst nog eens aandachtig doorleest, mag je concluderen, dat de lifestyle van velen slechts een zeepbel is. Er hoeft maar iets te gebeuren en je valt buiten de groep zogenaamde vrienden. Als mijn veronderstelling inderdaad zo is, dan mag je toch zeggen, dat personen met het karakter van een kuddedier hun eigen identiteit kwijt zijn. Als groep als zodanig probeert men gezamenlijk een identiteit aan te meten. In alle nuchterheid moet je jezelf durven af te vragen, wil ik daar wel bij horen?

Het kwaad is in zo’n situatie vaak al geschied. Af willen haken wordt veelal afgedekt met de opmerking: “ah joh doe niet zo ongezellig, ga toch lekker met ons mee”. Weer zet de wil van die ander, op grond van eigen belang, jou voor het blok om door te gaan. Als je het niet doet, val je echt buiten de mand. Je kunt de vraag gaan stellen of afhaken van de groep je imago echt schaadt.

Voorzichtig durf ik daarom te stellen, blijf regisseur van je eigen leven. Het financiële plaatje van die ander zal niet gelijk zijn aan jouw financiële (on)mogelijkheden. Het mag duidelijk zijn, dat een incassobureau niet alleen bij de lager intellectuelen komt. Ook het hogere segment behoort bijna moedwillig tot hun klantenkring. Mocht u niet tot dat segment behoren, dan heeft u misschien een eigen regisseur, die op u past. Je eigen ik is gewoon uniek.