Het komt steeds vaker voor, dat een uitzondering zoveel inpakt neemt, heeft en krijgt, dat de massa helaas wordt gedwongen zich aan te passen. Is het dan vreemd, dat velen moeite hebben met deze, mag ik het, ‘dwangmaatregel’ noemen? Let wel puur op basis van mijn ongenoegen schrijf ik deze blog. Zo hoorde ik begin mei 2023, dat een nieuwe trend in aantocht is, die de woorden Moeder- en Vaderdag gaat vervangen door : “ik heb je lief dag “. Het moet toch niet gekker worden.

Als oorzaak hiervan werd aangegeven, dat veel jeugdigen, die leven in een structuur van twee vaders of twee moeders er moeite mee hebben, omdat zij op basis van de samenstelling van het gezin in sommige situaties niet kunnen spreken van Moeder- of Vaderdag.

De gevestigde orde, als ik het zo mag bloggen, staat toch al veel langer onder druk van de eveneens gevestigde uitzonderingen? Zo ontstond er jaren geleden plotseling de vreemde situatie, dat de woorden zwart en wit een negatieve lading kregen. Plotseling voelden bepaalde personen met een donkere huidskleur zich aangesproken, want zij voelden zich door deze woorden gediscrimineerd. Vanzelfsprekend moet discriminatie worden gezien als niet prettig. Mag je het dan vreemd gaan vinden, dat een schreeuwende rapper, ene meneer Akwasi, zich nu ingaat zetten om een omroep op te richten met de naam Zwart? De vraag die daarbij opkomt, maar misschien zie ik dat verkeerd, is dan: “zal nu niemand die niet zwart is, zich niet gediscrimineerd gaan voelen?”

In alle duidelijkheid ik ben in alle opzichten zeker geen tegenstander te noemen voor al die uitzonderingen. Het is de verantwoordelijkheid voor een ieder hoe hij of zij zijn of haar leven leeft of benoemd. Wel begin ik steeds meer moeite te krijgen, met het feit, dat anderen, die niet vallen in de doelgroep van een uitzondering zich ‘dan maar moeten aanpassen’, want men heeft het er moeilijk mee, dat door het taalgebruik de uitzondering in hun gedachten ‘even apart wordt gezet’.

Niemand heeft de doelgroep uitzondering, sorry want een echte eigen naam heb ik er niet voor, verplicht om op hun manier het leven te lijden. Het zou toch onvoorstelbaar zijn, als iemand uit het Verenigd Koninkrijk, waar men verplicht is om links te rijden, dit verkeersgedrag ook in Nederland gaat uitvoeren. Wim Kan, de oud conferencier, zou hierop hebben gezegd: “ ik mag er niet aandenken, als dit gaat gebeuren…..nu eventjes dan”.

Het creëren van bovenstaande uitzonderingen, hoe goed het ook mag zijn bedoeld,  lijkt mij geen basis hebben om daardoor de gehele maatschappij daarvan deelgenoot te maken. Om even op de doelgroep zwart of donker terug te komen, zelfs kennissen van mij met die getinte huidskleur halen hun schouders op om de geuite commotie. Dit  in de trant van “waar maakt men zich zo druk over. Het is gewoon niet anders en ik heb er totaal geen moeite mee”.

Waar komt nu het gebrek om aandacht uit voor, dat de uitzonderingen in onze maatschappij nu zoveel aandacht wensen? Mag je die oorzaak al een soort van apart zetten noemen? Een van mijn kleindochters merkte terecht op, dat zij er op jonge leeftijd al enige moete mee heeft en zelfs al een uitgesproken mening heeft, wat het bovenstaand blogonderwerp betreft. Zij is eveneens, los van haar opa, van mening dat de groep uitzonderingen, zich onbewust zelf uit de markt prijst. Ik schrok van haar mening en haar gedachte was mede voor mij de reden om deze blog te schrijven.

Wij leven in een wereld waar eenheid een algemeen goed is. Samen, los van cultuur, huidskleur en andere achtergronden, moeten wij deze aardkloot tot haar recht zien te krijgen. Het is vanzelfsprekend geen gemakkelijke opdracht. Zie het als een gegeven, dat genoemde aardkloot al jaren bestaat en dat de bevolking ervan al geschiedenis heeft geschreven. Dan mag je het toch jammer vinden, dat de ontwikkeling van de mensheid zich zo heeft ontwikkeld, dat het samen zijn wordt verschoven naar een afzondering.

Met in mijn gedachte nu ik dit blog, de ondersteunende mening van mijn kleindochter, durf ik te stellen, dat de nieuwe ontwikkeling van het elkaar in vakjes stoppen niet de juiste oplossing is. Het in vakjes stoppen is eigen aan de uitzondering, maar neem dan niet het besluit, dat anderen hun lifestyle en taalgebruik daarvoor moeten aanpassen.

Moederdag- vanzelfsprekend ook Vaderdag zijn items die je niet anders kunt benoemen. Dat zelfde geldt voor de kleur zwart, hoe donker wil je het hebben. Ergens heb ik moeite met al die uitzonderingen, zonder deze af te keuren.  Het is zeker een wens van alle bewoners van deze aardkloot om in alle rust het leven te lijden dat men zich heeft voorgenomen.

Geen mens gelijk, geen dag hetzelfde, denk dat het altijd zo zal blijven. Uitzonderingen bevestigen de regel.