Mag ik even op de melancholische toer? Laten wij eerlijk zijn, er zijn nu eenmaal van die momenten in ons hectische leven, dat je het eh… zeg het maar, het even niet gemakkelijk hebt. Niets mis mee, want je bent niet de enige, die wordt overvallen door dergelijke momenten.

In de voorbereiding van deze blog schoot het mij plotseling te binnen. Is het dan vreemd, dat je in gedachten teruggaat naar iemand die je dierbaar is? En…. moet je je ervoor schamen, dat je even niet met je gedachten in de huidige pokke wereld zit, maar terugdenkt aan iemand die er niet meer is? Zoals ik de kopregel; van deze blog laat zeggen: “ook al was het maar even”. Terugdenken is soms verhelderend en zelfs ‘ondersteunend’.

Je weet wel, gewoon de telefoon kunnen oppakken en gewoon even zeggen wat je dwars zit en waarom je wilt praten. Het zal er niet van komen, want het is helaas niet mogelijk. Het zou dom zijn om je daarvoor te schamen. Je bent een mens.

Ooit zei iemand tegen mij: “de personen die je mist en die niet meer op deze wereld zijn, zijn door het gemis dichter bij je dan jij denkt, want je denkt er regelmatig aan.” Misschien, wordt door hun gemis, de waarde van hen groter en ga je jezelf steeds meer realiseren wat ze voor je hebben betekend.

Mijn zakelijke partner overleed in augustus 2022 en ondanks het gegeven, dat er geen zakelijke band meer was, is het gemis duidelijk nog steeds aanwezig. Dat, je weet wel, dat even heerlijk kunnen zeuren over allerlei zaken en je verhaal kwijt kunnen, is niet meer. Natuurlijk dergelijke situaties zijn een onderdeel van het leven geworden.

Het is ook niet goed, dat je het jezelf door het gemis erg moeilijk maakt, want de persoon die je mist, zal daar zeer zeker niet achter staan. Hij / zij zal hoogstwaarschijnlijk ook van mening zijn, “joh, het leven gaat door en wij hebben het toch goed gehad samen”.  Kijk dat bedoel ik nu, dergelijke opmerkingen doen je goed, als je het wilt zien. Soms kun je zeggen: “je moet het zien”.

De vraag die ik mij dan durf te stellen: “waar kent het gevoel van het zo moeilijk hebben dan de basis? De persoon die wij missen, daarover hoeven wij ons direct geen zorgen te maken. Mocht dat wel zo zijn, dan kunnen wij daar ook nog geen invloed op uitoefenen. De situatie van onszelf speelt ons parten. Het maakt niets uit in welk vakje het gevoel dat aan ons blijft knagen je gaat stoppen: “wij missen de persoon die ons lief is en daar zal je mee moeten leren omgaan”.

Een reden van het gevoel, dat wij een persoon missen zal een oorzaak hebben in het gegeven, dat wij mensen zijn en gewend zijn om ondersteuning te hebben of krijgen van een ander. Wij kunnen niet zonder intimiteit, want dat is een onderdeel van ons leven geworden. Als in dat geheel dan plotseling een schakel door toedoen van iets wegvalt, dan overvalt dat gemis ons.

Mocht die schakel dan wegvallen door een overlijden dan is dat wegvallen niet tijdelijk, maar zullen wij ons weer moeten richten, omdat gemis te overleven en in ons doen en laten weer opvullen. Vreemd gevoel eigenlijk, je leven weer invullen met de gedachte, dat er iemand niet meer is. Geestelijk zijn de kaarten anders geschut, want het gemis wordt er niet gemakkelijker, omdat ons leven verder gaat.

Het is daarom ook geen schande het gemis van iemand niet onder stoelen of banken te plaatsen. Reacties van anderen die vinden, dat je het gemis van iemand wel erg vaak ter sprake brengt, durf ik te plaatsen in de categorie van onbegrip en het niet met een situatie kunnen omgaan.

Natuurlijk, het leven gaat verder, maar is er dan een regel die zegt, dat degene die je mist, dat die daarvan geen onderdeel meer zou mogen zijn? Denk echter, dat een gemis niet op een dergelijke manier moet worden aangepakt.

Voor een ieder is het verschillend hoe hij of zij met het gemis van een dierbare om moet gaan. Zelfs daarvoor heb je geen handleiding en dat is maar goed ook. Het leven gaat verder en zelfs degene die ons is ontvallen, zoals dat dan heet, maakt op een manier die u aanspreekt, daarvan nog steeds een onderdeel van uit.

Ook als was het dan maar even, die situatie komt vaker voor dan u denkt. Gelukkig maar, want wij mensen kunnen gewoon niet zonder elkaar en je mag de herinneringen aan dierbaren koesteren.  Wegstoppen en je schamen voor het gemis of voor je verdriet, dat deed men vroeger. Wij leven nu in 2023 en als men vindt, dat alles mag worden gezegd, dan mag verdriet en gemis daarvan deel uitmaken. Eventjes dan.