<< 200e blog >>

Het onderwerp van deze blog zag lang geleden haar daglicht. Nu is de auto, zeg maar hoe je het kunt weergeven, een status symbool. Of geldt het voor sommigen als een voorwerp, dat het terdege een imago verhogende werking heeft, terwijl anderen het anders zien? Op de keper beschouwd, is een auto, los van alle etiketten, die wij het voorwerp geven, in feite slechts een voertuig om van A naar B te komen.

Helaas heeft het onderwerp van deze blog steeds meer kennis mogen maken met het etiket imago. Veel autobezitters die soms eigenaar zijn, want veelal zijn dure voertuigen slechts leasebakken, vinden het belangrijk gezien te worden in een auto die uitstraling heeft.  De imagocultuur heeft hen in hun greep. Zien en gezien worden, wat een zielige vertoning feitelijk.

De auto is het onderwerp op een verjaardagfeestje en velen beweren tijdens dergelijke discussies, als het over auto’s gaat, het gelijk aan hun kant te hebben. Vanzelfsprekend wordt de beschuldiging, dat de auto met imago te maken heeft, tegengesproken. Verontschuldigingen als: “nee joh, je ziet dat verkeerd, veel bezitters vinden een auto gewoon mooi en dat willen ze laten zien”. Mijn weerwoord bij een dergelijke bewering valt in de categorie ontkenning.

Schijnbaar hebben personen, die beweren, dat een auto los staat van imago, nog nooit gehoord van de drukte op de Brink in Laren waar bestuurders van exclusieve auto’s alles in het werk stellen om maar te worden gezien. Veel jeugdige autofanaten, zelfs uit andere delen van ons land, geven er de voorkeur aan om de voorbij zoevende bolides te spotten met hun spiegelreflexcamera. De toeloop van deze ‘’ tentoonstelling op wielen “, is zelfs zo omvangrijk, dat de gemeente Laren middels een APV ( algemene plaatselijke verordening ) maatregelen heeft opgesteld om het imago gebeuren een halt toe te roepen ter voorkoming van onregelmatigheden.

Bovenstaande tekst staat toch in fel contrast met de aankondiging van het Lelijke Eendje in 1949, beter bekend als de ‘Deux Chevaux’.  Toen op de autoshow in Parijs het doek van dit los op de veren staande model van Citroen werd gehaald, waren de reacties, in tegenstelling tot de huidige imagotrend, zeer negatief.

De doelstelling van de 2cv was logisch. Het streven was, dat de boeren op het Franse platteland met een mandje met eieren naar de markt konden rijden, zonder dat een ei kapot ging vanwege het slechte wegdek. Niets geen imago, zoals geblogd, want het vrouwelijk schoon, die manlief probeerden tegen te houden om een dergelijke waggelende auto te kopen, was talrijk.

Ondanks het tegengas van velen, heeft de lelijke eend toch nog lang geschiedenis mogen schrijven. De productie startte op 11 juli 1949 en de laatste 2cv liep op 27 juli 1990 van de band. Ruim 40 jaar heeft dit voertuig, dat ver afstond van het begrip imago, haar stempel proberen te zetten.

Het wordt mij ook steeds duidelijker, waarom men nog steeds spreekt van Heilige Koe, als met het over een auto heeft en nooit over een ”Heilige Stier”. Denk, dat je de oorzaak hiervan moeten zoeken bij onze overheid. Men heeft ontdekt, zo slim is men, dat je stieren niet kunt melken, maar koeien wel. Bekijk maar eens op welke manier de overheid het melken van de ‘Heilige Koe’ zich eigen heeft gemaakt. Vaste lasten, als motorrijtuigenbelasting, accijns op brandstof. BPM en niet te vergeten het toekomstige rekeningrijden, is niet(s) anders dan het binnen harken van inkomsten voor de schatkist. Als je in Nederland niet rookt, niet drinkt of geen auto rijdt, word je bijna gezien als een belastingontduiker. Ik durf te suggereren, dat niet roken, drinken of autorijden, met verloop van tijd strafbaar kan worden gesteld. Men verzint wel weer iets.

Toch kan ik volop genieten van oldtimers die tot in de toekomst het verleden van weleer met zich meedragen. In gedachten probeer ik mij dan een beeld te vormen hoe het was in die tijd, dat een oldtimer werd afgeleverd aan de eerste eigenaar. Als boekhouder van voormalig taxibedrijf Jansen in Enschede (1976-1980) vond ik het prachtig, dat mijn werkgever twee oldtimers had; een A-Ford en een Rolls 25/30 saloon.

Zo koester ik de herinneringen aan “onze” trouwwagen, de Rolls Royce 25/30 uit 1937. De wagen verliet medio juni 1937 de productielijn van Rolls Royce in Engeland en kwam in 1973 in het stadsbeeld van Enschede, als eerste oldtimer trouwwagen. Achter elke wiel van de wagen zit een krik en is de wagen voorzien van een elektrische sigaretten aansteker.  Deze prachtige oldtimer heeft een aluminium carrosserie en het gewicht van wagen is ruim 2000 kg. Vanzelfsprekend zit het stuur van de wagen rechts.

In 2004, toen wij 25 jaar getrouwd waren, heb ik met ondersteuning van de politie, dat kon toen nog,  de wagen opgespoord en kwam hij eind maart 2004 voorrijden, want zo heet dat bij een Rolls. Nu, bijna 86 jaar later, rijdt deze Rolls Royce 25/30 nog steeds trouwlustigen naar de toekomst.

Los van dit alles blijft een auto slechts een vervoersmiddel om van A naar B te komen, los van uw imago.