Het mooie van het gebruik van woorden vind ik de mogelijkheid om het zo te verwoorden, dat je er automatisch er een beeld bij kunt vormen. Confusius, een Chinese filosoof, schreef eeuwen geleden: “men moet zich in de jeugd een stok snijden, zodat men er in de ouderdom daarop kan leunen”. Dergelijke uitspraken spreken mij aan. Een simpele zin die in 18 woorden, tel maar na,  veel weergeeft. ” De jaren van je jeugd “, zegt de filosoof, ” zijn de bouwstenen voor je toekomst “. Hoe simpel is dat, maar tevens hoe mooi weergegeven om verder te kunnen en bouwen aan je toekomst.

Bekend is de uitspraak, dat de praktijk de beste leermeester is. Misschien te kort door de bocht, maar als ik dan mijn jeugdjaren, als geblogd, vergelijk met de huidige periode waarin de jeugd is en wordt gebonden aan beperkingen wat het op straat ‘spelen’ betreft, dan durf ik te stellen, dat wij veel meer mogelijkheden hadden.

Natuurlijk verandert in de loop der jaren de mogelijkheden om in je jeugdjaren die figuurlijke stok te kunnen snijden, waarvan je op latere leeftijd steun hebt. Als ik mijn jeugdjaren vergelijk met de mogelijkheden van heden, dan springen mij de tranen in de ogen.

Ik schrijf dan midden vijftiger jaren. De straat was in die tijd mijn speelterrein en internet en nintendo’s en andere game attributen, bestonden er niet. Het was een tijdperk, zoals ik durf te bloggen, dat zelfs de zwart/wit televisie mondjesmaat in opkomst was. Ergens aan het begin van de avond had je slechts twee tv zenders. Verder speelde je 98,9 % van je vrije tijd op straat en haalde daar de gebruikelijke kattenkwaad uit. Als je ’s avonds werd geroepen, want er was geen mobieltje waarmee je kon worden gebeld, dan baalde je.

Zo ging je met de gehele buurt busje trappen, voetballen, rolschaatswedstrijden houden en je wist, waar de beste- en de lekkerste appels groeiden. Bomen waar in geen appels of peren meer zaten, versierde je met stroken toiletpapier. Het zou zonde zijn, als je in een boom klom die al was leeggeplukt.  Daarnaast vocht je letterlijk- en figuurlijk onderlinge geschillen uit door deze letterlijk in een gevecht een plaats te geven. Dat vechten hoorde erbij en in feite is dat ook nodig om je sociale vaardigheden te ontwikkelen of je te laten bijbrengen.

Dat missen de huidige schoolgaande jeugdigen, het bijbrengen van sociale vaardigheden. Nu wordt de schoolgaande jeugd door de ouders of oppas of per taxibusje naar school gebracht. Onderlinge geschillen met klasgenoten worden niet meer uitgevochten of zelfs uitgesproken, want de wet op de privacy of de pedagogische principes blokkeren een juiste omgang met klas- of leeftijdsgenoten.

Een stok snijden om er in de ouderdom op te kunnen leunen past schijnbaar niet meer in deze wereld. De vraag die ik durf te stellen is: ” waar komt dat  door, dat men geen oog meer heeft voor de situatie van jaren geleden? ” Duidelijk heb ik moeite met de jeugd van nu en de manier hoe zij zich moeten bezighouden. Het zal niet anders meer kunnen in deze maatschappij, maar het blijft een gemis. Het is daarom erg belangrijk, dat de jeugd zich zo lang mogelijk kan blijven gedragen als jeugd. Ik noem het nogmaals, het snijden van die stok, het opdoen van ervaring voor later is erg belangrijk.

Vanzelfsprekend kan door de toename van het verkeer de jeugd zich geen plaats meer vinden om op straat “ te zoeken “ naar die stok. De ervaring die men nu op straat opdoet is niet dezelfde ervaring die ik in de vijftiger jaren op straat zocht. Het belletje trekken en het uithalen van andere, minder vandalistische, streken, behoren, je kunt bijna bloggen, tot uitstervend kattenkwaad.

Toch ben ik nieuwsgierig, misschien ook wel omdat mijn vrouw Aagje heet en ik in de journalistiek zat, hoe de jeugd van tegenwoordig zich dan voorbereid op het steunen ergens op in het tijdvak, dat ouderdom heet. Het kan natuurlijk ook zo zijn, dat men in alle hectiek in verband met de snelheid van alles, niet aan de periode van later denkt.

Kun je dan bloggen, dat wij, de categorie van de geboortejaren 1948 tot 1955, beter voorbereid zijn op onze toekomst, wat dat ook mag zijn en voorstellen? Het mag logisch zijn, dat ik met heimwee regelmatig terugdenk aan de tijd, dat ik op straat speelde en dat daar mijn aandachtsterrein lag.

Op dinsdag 20 september 2022 heb ik een voormalig straatvriendje mogen ontmoeten uit de tijd, die ik hierboven beschrijf. Dat vriendje van toen, 60 jaar niet gesproken en inmiddels ook de 70 gepasseerd en ik hebben die betreffende dag gebrainstormd over het thema, “de jeugdjaren van toen ten opzichte met de jeugdjaren van tegenwoordig” Die “stok” van uit de jeugdjaren steunde ons gesprek.