Dat hoor je wel eens zeggen: “maar vroeger deden wij dat zo”. Kun je dat nu nostalgie noemen of ligt een dergelijke opmerking dichterbij een vorm van verlatingsangst? Ik weet het niet, maar het zal ongetwijfeld met één van de genoemde factoren te maken hebben. Ben blij, dat ik de overgang van het oude handelen naar de nieuwe mogelijkheden mag meemaken. Stilstaan is toch een onzekere vorm van achteruitgang, zegt men, maar hoe ga je dan achteruit in je ontwikkeling. Volgens mij sta je eerder stil in je ontwikkeling, dan dat je erop achteruitgaat.

Steeds meer kan ik genieten van de ontwikkeling met betrekking tot artikelen of voorwerpen in vergelijking van vroeger en tegenwoordig. Ik ben geboren in 1948 en als ik dan, even, terug durf te kijken is het onvoorstelbaar welke veranderingen, mijn leeftijdsgenoten en ik de afgelopen jaren hebben mogen meemaken.

Daarom is het fijn, alleen niet altijd prettig, dat ik en met mij velen, ervan kunnen en mogen genieten. Laten wij eerlijk zijn, het was in vergelijking met onze tijd ook wel nodig om zaken te moderniseren. Het is natuurlijk niet verstandig om aan het oude te blijven hangen en te gaan tegenstribbelen om nieuwe ontwikkelingen tegen te gaan.

Als ik dan in mijn wereld(je) de administratie en journalistiek dit alles vergelijk met de huidige mogelijkheden dan ben ik nogmaals dankbaar dit allemaal te mogen en kunnen meemaken. Ik stam nog uit de tijd of moet ik zeggen het tijdperk, van de handmatige schrijfmachine. Merken als Olivetti en Adler en niet vergeten de Remmington, waren in die tijd voor mij de merken, waarbij tegenwoordig de merken Samsung en Apple de plaats ervan hebben ingenomen.

Toch denk ik met weemoed terug aan de tijd van de grote- en vaak te zware schrijfmachines, die nog los van de elektrische aandrijving hun werkzaamheden uitvoerden. Toen de moderne schrijfmachines in de handel kwamen, met elektrische ondersteuning, was het een uitdaging om zo snel proberen te typen, dat de getypte tekst sneller werd ingevoerd, dan dat de machine de letters op het papier kon zetten. Het geluid van een ratelende schrijfmachine, terwijl er dan niemand erachter zat, vond ik prachtig. Het leek wel een telex, die een binnengekomen bericht aan het papier toevertrouwde.

Ook op het gebied van de rekenmachines is gelukkig in de loop der jaren een en ander duidelijk veranderd. De rekenmachines uit mijn tijd, ik spreek dan over de periode 1966 / begin jaren negentig, kenden alle een formaat, dat je je erachter kon verstoppen. Na eerst met de zware mechanische-, en lawaai makende machines te hebben gewerkt, kwamen later kleine uitvoeringen van de rekenmachines op de markt. Met dagelijkse resultaten om per dag een telrol te hebben kunnen verwerken, brak de tijd aan van het telrolloze tijdperk. Nu met de komst handige- en stille rekenmachine verdween ook de naam rekenmachine en spreek men nu, anno heden van calculator of zakjapanner.

Wat een zalige belevenis, vind ik het, nu dagelijks achter mijn pc te zitten en de werkzaamheden te kunnen en mogen uitvoeren met de middelen die ons nu ten dienste staan. Pffff, wat een zinsbouw. Ik herinner mij de tijd nog, als de dag van gisteren, ik denk dan aan de periode vanaf eind september 1981, toen ik als freelance journalist begon bij een weekblad, dat hoe vreemd mag het klinken, dat internet nog niet bestond. Uren zat je achter de schrijfmachine om de tekst van een interview uit te werken en deze nadien in de auto naar de redactie te brengen, want mailen was in die tijd een nog onbekend woord. Toen ik eind 1987 mijn eerste personal computer kreeg, een Tulip met een harddisk van 20 MB dan staat zo’n pc niet in enige verhouding met mijn huidige pc. Mijn schoonvader, was zijn tijd ver vooruit.  Hij had begin jaren 50 al een meelbox, hij was bakker en nu heeft iedereen een mailbox.

Daarom is het zo prachtig op latere leeftijd de ontwikkelingen van deze tijd te mogen koesteren. Ik ken personen uit mijn kennissenkring die huiverig tegenover deze aanpassingen staan en het liefst eerder weghollen, dan de nieuwe mogelijkheden te willen leren kennen.

Laten wij eerlijk zijn, je ontkomt er niet aan. Zoals ik al eerder blogde, stilstaan betekent achteruitgang en dat wil niemand. Vanzelfsprekend heeft de digitale mogelijkheden die wij nu onder handbereik hebben terdege nadelen.

Het is daarom een noodzaak geworden, ondanks de drive om de nieuwe ontwikkelingen te willen omarmen, op onze hoede te zijn. De overgang van het analoge- naar het digitale herbergt een minder prettige drempel. Personen die met de nieuwe mogelijkheden zijn opgegroeid en daardoor weten wat zij denken te kunnen doen, zijn soms overdreven hulpvaardig. Ik vertrouw niet iedereen en zet zelfs op het Binnenhof mijn fiets op slot.

Ach, de tijd zal het wel leren.