Hey maatje, R.I.P, maar dat is wel erg kort door de bocht. Met de melding nog 3 maanden te mogen leven, vond de werkelijkheid, dat het ook sneller kon. Vreemd is het voor de nabestaanden en mij, als zeer goede vriend,  als je op 1 augustus 2022 het bericht krijgt van 3 maanden nog te leven, dat op 4 augustus 2022 jij je ogen sluit. Hoe hard en onwerkelijk mag dat worden gezien en ervaren.

Ik weet het, velen zullen denken, dat zoiets geen tekst is voor een blog. Die mening kan ik volgen, maar jij was zo’n speciale persoonlijkheid, dat ik het aandurf er toch maar een blog aan te wagen. Daarnaast hadden wij tijdens onze samenwerking niets met regeltjes en gingen wij onze eigen lange gang. Met vallen en opstaan hebben wij beiden ons doel bereikt en ik koester als geen ander die samenwerking. Jij hebt de basis gelegd voor mij, om dingen te doen, zoals ze kunnen worden gedaan. Jouw nuchtere kijk op zaken zag ik als een opleiding. Ik heb van je veel geleerd en daarvoor ben ik je eeuwig dankbaar.

Toen ik de oud collega’s je overlijden meedeelde, schrok ik, dat ik voltallig werd gecondoleerd. Ergens, was hun reactie ook wel te verwachten, want binnen de organisatie, de uitkeringsfabriek zoals jij dat noemde, waren wij een team. Vanaf 1 september 1980 tot 1 december 2005 werkten wij samen en de vriendschap die daarna is ontstaan, kent de overtreffende trap van intens.

Jij deed jouw werkzaamheden puur vanuit jouw eerlijke instelling. Lak had je aan die officiële- en wettelijke regels. Toen wij vanuit de leiding van de uitkeringsfabriek werden verplicht gesteld, om een paraaf te gebruiken, koos jij voor twee totaal voor mij niet te begrijpen letters. MT en een variant daarvan werd jouw paraaf. Toen ik jaren later die combinatie zag en je vroeg: “hoe kom jij nu bij MT”? Kreeg ik lachend als antwoord: “Ik teken inderdaad al jaren met MT, dat voor mij staat als Mona Toetje. Klopt alle (on)belangrijke stukken worden met Mona Toetje ondertekend en iedereen accepteert het”.

Jij was degene die het plan opperde en zei: “Klaas als de tijd rijp is, gaan wij samen een eigen bedrijf beginnen, want de toko hier draait alleen voor zichzelf, maar heeft totaal geen oog voor de mens, die aan het dossier is verbonden. Dat denken aan die ander was voor jou een doelstelling, dat respect afdwingt. Het heeft nog jaren geduurd om ons voornemen gestalte te kunnen geven.

Op 6 januari 2006 gingen wij samen naar de notaris om te regelen, dat wij officieel met het bedrijf Ahon Incasso konden beginnen. Toen wij op 11 januari 2006 huiswaarts reden vanuit Enkhuizen hadden wij 17 postorderbedrijven als klant. Wij realiseerden ons op de terugweg in de auto, dat wij verder nog niets hadden, geen echt kantoor, geen administratie enz. en geen pc. Mede door onze onderlinge band en kennis hoe wij dachten en deden, is het ons gelukt om uit het niets het bedrijf gestalte te geven. Trots waren wij, dat het aantal postorderbedrijven kon worden opgevoerd naar 30 en dat niet veel later geheel Nederland ons werkterrein werd.

Sinds 1980 heb ik je leren kennen als een warme persoonlijkheid. Jij toonde begrip voor iedereen en jij was zo goed in omgaan met cijfers, dat jij zelfs het talent had om jezelf volledig weg te cijferen. Iedereen was belangrijker, dacht jij, dan jou. Nu je actieve leven voorbij is en je kunt rusten in vrede, bemerk ik hoeveel mensen je missen en hoeveel mensen jou waarderen om wie je was en wat je deed. Jij was een gabber, die het woord vriend en trouw hoog in het vaandel had staan.

Velen zullen je missen, wammetje, zoals ik je noemde, tot in lengte van dagen. Rust zacht, je hebt je rust zeker verdiend, maatje, ik koester onze herinneringen