Het moest er toch een keer van komen. Ik beken, ik weet dat het gevolgen zal hebben, maar ik beken belasting te ontduiken. Ik rook niet, ik drink niet en vanaf 2030 laat ik mijn auto staan. Door op deze manier te handelen, zorg ik ervoor, dat de schatkist via deze acties van mij, door mij niet wordt gevuld. Het moet niet gekker worden. Ons land, je weet wel, dat ooit zo mooie Nederland, is volledig qua regelgeving de vernieling ingestuurd.

Wat leven wij toch in een politieke cultuur. Oud president Ronald Reagen (1911-2004). zei ooit: “ Politiek is geen slecht beroep. Als je slaagt zijn er vele beloningen en als je faalt, kun je altijd nog een boek schrijven ”. Met andere woorden onze boekenkasten gaan een goede tijd tegemoet, want de Nederlandse politici hebben voldoende gefaald om er boeken over te schrijven. Het is toch onvoorstelbaar hoe alles wordt en zelfs niet wordt geregeld. Het is om er mistroostig van te worden. Toch probeer ik alles met een heldere blik te beschrijven, maar ik zal daarbij ook de plank regelmatig misslaan.

Zo fantaseer ik wel eens, dat iemand mij het volgende verhaal zou kunnen vertellen. Die iemand vertelt mij, en ik moet zeggen het klinkt aannemelijk, het volgende.  “Het schijnt”, zo begint hij dan zijn verhaal, “als je overlijdt en je komt bij Petrus, dat er in zijn werkkamer een klok hangt, die het leven van de overledene weergeeft. Een grote dominante wijzer op die klok doet dienst als secondewijzer. Bij elke fout op aarde, die men op z’n kerfstok heeft, verspringt de grote zwarte wijzer één streepje. Nu wil het verhaal”, fantaseer ik dan verder, “dat er bij het overlijden van de eerste de beste politici uit Nederland, de vraag door Petrus wordt gesteld, ” of het niet beter is om die klok, met die ene dominante wijzer, te vervangen door een ventilator ?” Het is natuurlijk puur fantasie wat ik blog, maar zou het dan naast de werkelijkheid liggen?

Leuk figuurlijk verhaal, maar ik kan mij vinden in de opstelling van Petrus. Het zijn toch de fouten en de onjuiste maatregels die de sfeer binnen de politiek aangeeft. Paul Valéry, een Franse dichter (1871–1945) zei ooit: “Politiek is de kunst van het liegen”. Daarom vind ik het toch ongeloofwaardig, maar het getuigt wel van lef en durf, dat er wordt gezegd: “dat het kabinet gaat werken aan het terugwinnen van het vertrouwen van de kiezer”. Alleen al met die zin, wordt door de club van wijze mannen en vrouwen aangegeven, dat het vertrouwen wel zoek is. Mijn logische conclusie is, als iets er wel is, hoef je het niet terug te winnen, maar alles in het werk stellen om het behouden.

Hoeveel gedwongen- en niet gedwongen maatregelen en andere dwangmatigheden die door den Haag worden opgelegd, mogen tegenstrijdig worden genoemd? Daarom is het dagelijks een openbaring te mogen ervaren wat men nu weer heeft bedacht om de schatkist te kunnen vullen. Wijlen Wim Kan, Nederlands cabaretier ( 1911 – 1983 ) heeft veelvuldig in zijn op de politiek gerichte conferences laten weten, eveneens verbaasd te zijn in de krant te lezen, wat hij nu weer wil, terwijl dit niet zo is. Men beslist en omdat men hen heeft gekozen is dat de keuze. Hoe democratisch wil je het, zal ik dan maar bloggen.

Ik beken, om in de trant van de kopregel te blijven, dat het aanhalen van de buikriem, het ontnemen van de vrijheid, het inkorten van de mogelijkheden en het niet nakomen van toezeggingen, mij het gevoel te geven niet meer in een democratie te leven. Gelukkig ben ik op leeftijd en waar maak ik mij druk om, maar ik heb en u ook, nazaten die ermee opgezadeld zitten.

Culinair gezien, en dat is weer zo mooi van onze Nederlandse taal, “de soep wordt niet zo heet gegeten, als die wordt opgediend “, maar het is wel een dominant gegeven. Wij zullen ermee moeten leven. De uitspraak die wij ons hebben aangeleerd: “het zal allemaal nog wel meevallen’,  komt steeds meer in het gedrang. Wat men, en daar bedoel ik onze politiek mee, eenmaal doet, ook al is het als tijdelijk, krijgt spoedig een definitief karakter.

Het overkomt ons. Een grote verzekeraar heeft als slogan:  “als je maar lang genoeg gewoon blijft, word je vanzelf bijzonder “. Dat geldt in feite ook voor onze politiek. Men doet op hun manier gewoon en worden door alle opgelegde maatregelen, zeer bijzonder.

Voor een blogger is het een heerlijke periode om te reageren op de wantoestanden in ons land. Mijn wijlen schoonvader zei altijd: “Klaas ons land blijft onregeerbaar”.  Ik reageerde dan met “Ja pa “ en het gesprek werd verbroken. Vreemd, dat ik nu steeds vaker aan zijn woorden moet denken.