Het komt steeds vaker voor, in tegenstelling met vroeger, dat mijn vrouw en ik eventjes ‘op de voetjes’ gaan. Vóór augustus 2019, de maand waarin ik werd getroffen door een herseninfarct, was het gaan wandelen veelal een zwaar onderwerp van discussie. Ik kon mij niet verenigen met de gedachten doelloos te gaan wandelen en daarbij telkens lopen te denken: “wat doe ik hier en was ik maar weer thuis”. Nu geruime tijd later ben ik er achter gekomen, dat wandelen een daadwerkelijk onderdeel van mijn dagelijkse beslommeringen is geworden. Je ziet nog eens iets, maar ook op een andere manier. In combinatie met de domeinnaam van deze blogsite, ‘je moet het zien’, realiseer ik mij steeds meer, dat de  domeinnaam bij veel onderwerpen de lading dekt.

Vreemd eigenlijk, dat ik nu anders tegen het ‘moeten’ gaan wandelen aankijk. Mijn weergave van het wandelen, ‘op de voetjes’ zoals ik het noem, wordt door de politie gebruikt als agenten hun surveillancewagen verlaten om even te voet op onderzoek te gaan. Elk vakgebied, waaronder ik politie en handhaving een plaats durf te geven, heeft voor een onderdeel van hun werkzaamheden een eigen benaming. Zo noemt men binnen de vervoerssector een eentonig ronde, soms gekscherend een ‘rondje om de kerk’.

Veelal ‘struikelt’ men voorafgaand aan het gaan wandelen over diverse excuses, het zal bij u niet anders zijn dan bij mij, om toch niet te hoeven wandelen. Ik weet het. Ik spreek mijzelf nu tegen, nu ik anders tegen het gaan wandelen aankijk. Vooral de factor: ‘ik heb geen tijd”, schijnt steeds vaker als excuus te worden aangevoerd. Nu ik de keerzijde van het gaan wandelen positief heb mogen ervaren, durf ik, in tegenstelling tot mijn eerdere opvatting, te bloggen, dat het excuus inzake tijd niet opgaat.

Als je niet meer actief deelneemt aan het arbeidsproces, kun je bijna niet hard maken, dat slechts 60 minuten, of zelfs een deel ervan, niet even kan worden besteed aan het gaan wandelen. Daarnaast is de korte onderbreking van 30- of 60 minuten gewoon soms noodzakelijk om even je ‘bovenkamer’ te kunnen resetten. Als eh….nu ervaringsdeskundige durf ik het resetten te onderstrepen.

Het komt steeds vaker voor, dat stress een duidelijk aanwezig element begint te worden in ons hectische leventje. Soms heb je geen zin om te gaan wandelen. Signalen als hoofdpijn, druk op de borst en ga zo maar door, zijn meldingen, dat ons lichaam ons erop waarschuwt, dat wij even aan onszelf moeten denken. Direct denkt men aan stress. Stress staat kort door de bocht genomen voor spanning, die weer kan worden verdeeld in twee groepen namelijk gezonde- en ongezonde spanning. Gezonde spanning mag (hopelijk) als tijdelijk worden gezien. Ongezonde spanning moet geheel anders worden beoordeeld.

Als het lichaam te lang onder spanning staat, met andere woorden, als je jezelf door toedoen van een oorzaak of derden niet meer optimaal kunt ontspannen, dan is het belangrijk te resetten. Je lichaam, zeg maar figuurlijk gezien, “ je accu moet even worden gereset “ om daarna weer volop actief te kunnen zien. Men zegt wel eens je moet even iets anders doen om tot rust te komen.

In zo’n situatie, waarin je begint door te krijgen,” ho wacht even en tot hier en niet verder “, is het belangrijk aan jezelf te gaan denken. Helaas komt het aan jezelf denken steeds minder vaak voor schijnbaar en wordt men regelmatig geconfronteerd met de trend-etiketten als overspannen zijn of een burn-out hebben. ’t Is waar je voor kiest of is deze stelling te zwaar gesteld. In feite kiest niemand voor een dergelijke situatie, maar overkomt het je gewoon, omdat men steeds dacht; “ik red mij wel en het gaat wel goed, terwijl de burn-out op de loer lag om zich te bevestigen.

Op de voetjes gaan biedt, naast het resetten ook terdege voordelen. Zoals ik reeds blogde, wordt de bovenkamer even op orde gebracht, waardoor je de mogelijkheid wordt geboden om anders tegen situaties aan te kijken. De drive om even, ‘op de voetjes’ te gaan staat in fel contrast met de druk en de spanning om iets gedaan te krijgen. Je kijkt, hoe stereo type het ook mag klinken, na een wandeling anders tegen situaties aan.

Met trots durf ik nu te bloggen, dat ik uit ervaring blog, dat ik die ommezwaai inderdaad heb mogen ondervinden. Als voormalig incasso inspecteur en freelance journalist kan ik nu volop genieten van mijn dagelijkse ommetje. Een wandelingetje van slechts 30 minuten is al voldoende om even bij te komen en te durven genieten van de locatie die je bezoekt.

Waar ik tot voorheen echt moeite had met lange- en eentonige wegen om daar de voetjes te activeren, geniet ik nu volop van dit dagelijkse moment van even ‘op de voetjes’. Ach, blog maar: “je moet het zien”.