Houd ik mijzelf nu voor de gek, als ik stel, dat ik met heimwee terugdenk aan vroeger? Het zal te maken hebben met mijn generatiekloof. Soms is het aanpassen aan al die nieuwe ontwikkeling, als ik het zo mag noemen, iets te veel van het goede. Toch ontkomen velen met mij er niet aan, dat de ontwikkelingen doorgaan en dat het aanpassen ervan steeds meer tijd vergt.

De vraag die gesteld mag worden is: “was het vroeger nu beter dan tegenwoordig” of heeft de moeite om je aan te passen een geheel andere achtergrond. Ik heb al eens eerder geblogd over loslaten, maar denk, dat men hier de oorzaak van het geheel ook niet in moet zoeken.

Zo heb ik al eens eerder in een blogtekst aangegeven, dat stilstaan in feite achteruitgang betekent en dat niemand aan die situatie gehoor wil geven. Nee, iedereen wil, indien mogelijk, zeker niet achterblijven, maar toch wil men in gedachten het oude vertrouwde, dat in feite een basis is geweest, niet loslaten.

Het is een bekend gegeven, dat het verleden voor velen een bouwsteen is geweest voor de toekomst. Het is nu eenmaal niet anders en je zal moeten accepteren, dat de ervaring uit het verleden, geldt als het cement, figuurlijk gezien, voor de toekomst.

Toch heb ik, soms heimwee naar het verleden. Ik wil niet zeggen, dat alles in het verleden pais en vree was en dat het allemaal gemakkelijker ging. Misschien ging het gemoedelijker, en dan? Heb je dan een goede basis voor het heden en voor de toekomst?

Het leven lijdt haar eigen keuze en gecombineerd met verschillende elementen begint de dag en na een aantal uren eindigt de dag en wordt het weer nacht, om vervolgens weer dag te worden.  Mijn wijlen schoonvader zou hebben gezegd: “zo eenvoudig als een pet van een kwartje”.   De betekenis van deze uitspraak kun je plaatsten ”hij / zij past zich gemakkelijk aan”.

Eerlijkheidshalve ontkom je er niet aan, dat wij allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat het, los van het gevoel van heimwee, in feite wel meevalt. Bovendien je hebt ook geen andere keuze. 

Onze maatschappij, je weet wel; die hectische gemeenschap, waar je dagelijks mee te maken krijgt, eist nu eenmaal van je, dat je de veranderingen ondergaat. Moedwillig of zelf kwaadwillig, maar het oude vertrouwde wordt dagelijks getoetst aan de normen en waarden van het nu.

De overgang van het oude vertrouwde naar de ontwikkelingen van deze tijd komt soms hard aan. Ouderen, en dan denk ik zo personages, waarvan de weergave van hun leeftijd met een 7 begint, kunnen dan wel eens moeite hebben met zoals het nu gaat en moet verlopen.

De overgang van het oude- en vertrouwde naar het nieuwe komt soms door genoemde groepering met moeite op gang. Het gaat soms ook gewoon te snel, terwijl je even stil wilt staan bij de veranderingen. Je ontkomt er niet aan om stil te willen staan, terwijl je bij wilt blijven.

Oude vertrouwde mogelijkheden, ik denk daarbij aan de eurocheque, de acceptgirokaart en andere zaken die het mogelijk moeten maken om te kunnen betalen of te kunnen ontvangen, zitten in een verander cultuur.

Los van de verandering, als bovenstaand omschreven, moet je als oudere alles in het werk stellen om mee te kunnen komen. Het is daarom voor genoemde groepering frustrerend, dat je naasten, als kinderen en vooral kleinkinderen, soms niet kunnen begrijpen, dat hun ontwikkeling verder is dan de ouderen in hun familie.

Het zal bij velen niet anders zijn dan bij mij, dat ik soms met veel moeite hun verhalen aanhoor, het wel versta, maar het totaal niet begrijp. Gelukkig voel ik mij gesteund door leeftijdgenoten, die qua ontwikkeling ook niet het tempo hebben van de jeugdigen.

Vroeger en nu, wat is nu feitelijk het verschil tussen de twee tijdperken?  Een ding staat vast, dat de geschiedenis zich, bijna dagelijks, herhaalt. Herman van Veen (1945 -) zei ooit eens over vroeger: “ook vroeger was niet alles, zoals het vroeger was”.  Collega Freek de Jong ( 1944 – ) schreef:  “een mens zou zich veel eerder moeten realiseren, waar het allemaal te laat voor is”.

Het thema van deze blog, kort geschreven, terugkijkend naar vroeger met de wetenschap van heden, levert niets nieuws op onder de zon. Denk ook, dat het geen onhebbelijkheid mag worden genoemd om even terug te blikken naar het verleden en die situatie te toetsen aan de huidige status. Daarom is vergelijken van toen met nu, soms noodzakelijk om zaken van weleer te waarderen.

Een ding van de toekomst is zeker, dat alles zo heerlijk ongenuanceerd onzeker is. Nogmaals wij zullen het ermee moeten doen en het komt goed. Mocht er een situatie anders verlopen dan verwacht, koester dan de ervaring van vroeger en noem het heimwee.