Puur suggestief gezien, je weet wel zo’n situatie die je graag zou willen zien en beleven, maar die never realiteit zal worden. Echt zo’n moment, dat je jezelf gaat afvragen, dat zal toch niet waar zijn? Met andere woorden, ‘dat had ik nu nooit durven dromen en nu is het werkelijkheid, of zie ik dat verkeerd?

Je zal maar op een dag wakker worden, want dat is dan wel verplicht, want anders kun je het niet beleven, en alle problemen in je naaste omgeving behoren tot de verleden tijd en iedereen is vriendelijk en doet er alles aan om het je naar de zin te maken. Kort door de bocht geblogd, zoals ik probeer duidelijk te maken, de wereld en je naaste -en zelfs direct omgeving, ziet er rooskleurig uit.

Zelfs de fabeltjeskrant-achtige sfeer binnen onze landelijke politiek is plotseling begrijpelijk en je hebt het idee, dat de politici daadwerkelijk voor jou actief zijn om het land regeerbaar te houden. Je kunt zelfs stellen, dat ze de kop boven het maaiveld durven uit te steken om zich voor jou in te zetten.

Ook de problemen met betrekking tot de energie, het elektrisch rijden en het isoleren van je woning komen, om in de trant van het onderwerp te blijven, in een ander daglicht. Er gloort hoop aan de horizon en  het schijnt dat het maatschappelijke- en zelfs ons dagelijkse doen en laten wordt geaccepteerd.

Ik kan u verzekeren, onder het genot van een kop koffie, is het een genoegen om dergelijke woorden op volgorde aan het papier toe te vertrouwen. Dit alles in de sfeer van de kopregel van deze blog, die zegt: “denk, dat wij dat niet zullen begrijpen”.

Zou de weergave van bovenstaande tekst een kwestie van wennen zijn of moet je het zien als een ver-van-mijn-bed show. Het gevaar daarvan is, dat wij zo eigen zijn met de dagelijkse bagger op en van onze aardkloot, dat elke verbetering van de huidige situatie aanpassingsgedrag verlangt. Hoe komt het dan, dat wij, los van onze kritiek op alles en iedereen, ons eigen hebben gemaakt om te gaan met de dagelijkse bagger.

Denk, dat het om dagelijks te worden geconfronteerd met de bagger, zoals ik blog, een essentieel onderdeel van ons leven is geworden. Dit alles in de flow van: “wij weten niet beter dan dat het elke dag raak is met nieuws en info over geweld, stikstof, werkeloosheid, inflatie en ander onontbeerlijk weergaven van nieuws items. Nu ik dit schrijf, mijn koffie is inmiddels koud geworden, durf ik de vraag te stellen: “in welke wereld leven wij eigenlijk?”. Het zal toch niet zo zijn, maar ik denk helaas wel gelijk te hebben, dat alle bagger op het journaal en in de kranten een essentieel onderdeel is geworden van ons leven.

Ik herinner mij nog, tijdens een gesprek met een wijkzuster, zo noem ik de wijkagent altijd, dat hij meedeelde, dat hij tijdens de Corona op een maandagmorgen het hoofdbureau betrad, toen hem doodleuk werd verteld, dat er geen meldingen waren over woninginbraken. De Corona, was er schuldig aan, dat de mensen tijdens een lockdown niet naar buiten konden en verplicht thuis moesten blijven. Kijk en dat is dan weer eens geen koren op de molen van het inbrekersgilde. Het is toch bijna niet voor te stellen, dat het opviel, dat er geen inbraken waren gepleegd, want een week behoort schijnbaar te beginnen met dergelijk onheilspellende meldingen.

Zou het dan zo kunnen zijn, ben nu toch suggestief bezig, dat men, lees de mensheid in het algemeen, wanneer alles wel superieur zou verlopen en er geen ruzie meer zou zijn en ander onrecht, dat wij anders tegen de wereld aan zouden kijken? Die bewering durf ik niet te onderstrepen.

Wanneer alles zou lopen zoals het zou moeten lopen, kun je dan ook het woord survival, dat staat voor overleven, schrappen uit de woordencollectie? Misschien is het leven van een mens, maar ook van een dier er wel opgericht om te willen en moeten overleven.  Je wilt om verder te komen er zelf iets voor doen. Het aanleveren zonder enige moeite van mogelijkheden op een presenteerblaadje is zeer zeker geen optie.

Wij mensen zitten vreemd in elkaar. Men wil graag, dat alles van een leien dakje gaat, maar daarnaast moet er wel iets voor worden gedaan. Het is allemaal zo tegenstrijdig. Daarom ben ik ook van mening dat de insteek van deze blog niet op waarheid is gestoeld.

Het even tegen moeten zitten is helaas een daadwerkelijk onderdeel van ons leventje geworden. Daar aan vast durf ik het mopperen op alles en iedereen te zien als een bijbehorende menselijke eigenschap. Oh ja, men is altijd voorstander om (n)iets te willen merken van (in)stabiliteit. Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken.